Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για την… κουραστική τετραετία που έφτασε στο τέλος της, αυτά που πρέπει να κρατήσουμε και τις απαιτήσεις που μεγαλώνουν
Τη χθεσινή στιγμή, την περιμέναμε τέσσερα χρόνια. Την είχαμε σε μία άκρη του μυαλού μας από εκείνο το ματς κόντρα στην Καστοριά, την 14η Σεπτέμβρη του 2014. Ολοι σκεφτόμασταν την ώρα της λύτρωσης της δύσκολης και ψυχοφθόρας περιπέτειας που ξεκινούσε τότε. Χωρίς να φανταζόμαστε βέβαια τι θα μεσολαβούσε…
Τέσσερα χρόνια γεμάτα πίκρα και συνάμα προσμονής για την επάνοδο της ομάδας στη φυσική θέση της. Το κατάφερε εν τέλει. Aπλά έπρεπε να περάσει από χίλια δύο κύματα πριν “σκαρφαλώσει” στον “γκρεμό” που έπεσε μόνη της και δύο χρονιές υπήρξαν κάποιοι που την κράτησαν εκεί.
Ο ΑΡΗΣ πήρε το brand name του και σύρθηκε στα χωριά. Και δεν έχω θέμα με τα χωριά. Από εκεί είμαστε όλοι. Απλά δεν του ταιριάζουν. Είδαμε ομάδες που τώρα δεν υπάρχουν ούτε στον ποδοσφαιρικό χάρτη, να βγάζουν… λύσσα για να σε κερδίσουν. Είδαμε παίκτες και παράγοντες που για 90 λεπτά έζησαν το μύθο τους, με τη φήμη τους να περιορίζεται στην παρέα ενός καφενείου. Είδαμε γήπεδα… χωράφια. Είδαμε, είδαμε, είδαμε… Είδαμε βέβαια και έναν απίστευτο κόσμο που γύρισε δεκάδες γήπεδα. Ανθρωποι με απίστευτη ψυχική δύναμη, που όμως έβαλαν το “πρέπει” πάνω από τα “θέλω” τους και στάθηκαν… ορκισμένα δίπλα στην ομάδα.
Βιβλίο μπορούμε να γράψουμε, ειδικά όσοι βρεθήκαμε κοντά στην ομάδα με οποιοδήποτε τρόπο, για όσα ζήσαμε και είδαν τα μάτια μας. Ιδέα που ίσως γίνει και πράξη στο μέλλον. Ποτέ δεν ξέρεις…
Το εύκολο θα είναι όλα αυτά να τα διαγράψουμε. Να τα καταχωνιάσουμε σε μία άκρη του μυαλού μας και να προσποιούμαστε ότι δεν συνέβησαν ποτέ. Να πούμε ότι ήταν ένα κακό όνειρο και ξυπνήσαμε. Γιατί μας πικραίνουν. Γιατί μας στεναχωρούν. Γιατί θέλουμε να σπάσουμε ό,τι βρίσκουμε μπροστά μας με τα… όργια των άλλων αλλά και τα δικά μας. Τώρα όμως που το μαρτύριο φτάνει στο τέλος του, αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Στην Κύπρο λέμε, «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ». Το ίδιο πρέπει να κάνει και όλη η οικογένεια του ΑΡΗ. Να μην ξεχάσει όλα τα παραπάνω -και πολλά άλλα- που έζησε η ομάδα. Να τα κρατήσουν όλοι έντονα στη σκέψη τους. Νυν και μελλοντικοί παράγοντες. Νυν και μελλοντικοί παίκτες. Και φυσικά ο κόσμος. Ολοι μας! Αμα θυμάσαι τον βούρκο στον οποίο ήσουν βυθισμένος, τότε θα κάνεις τα πάντα για να φροντίσεις να μην πέσεις ξανά σε αυτόν. Ακόμα και κολάζ φωτογραφιών αυτής της τετραετίας εντός των χώρων του γηπέδου, μπορεί και να είναι μία καλή ιδέα! Υπερβολικό μεν, ευεργετικό δε.
Για τη φετινή ομάδα, ό,τι και να γράψουμε θα είναι λίγο. Η άνοδος δεν ήταν αυτονόητη. Στο μυαλό μας, ίσως… Στην πραγματικότητα όχι.
Το φετινό ρόστερ, μαζί φυσικά με τον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή, ήρθαν αντιμέτωποι με πολλές δυσκολίες. Αγωνιστικού, οικονομικού και οργανωτικού περιεχομένου. Τράβηξαν πολλά. Και μην ξεχνάμε ότι οι φετινοί παίκτες είναι αυτοί που έβαλαν πλάτη για να τακτοποιηθούν οι περσινοί. Μέσα από μία σειρά εμποδίων και κάτω από μεγάλη πίεση, έφεραν εις πέραν την αποστολή που ανέλαβαν το περσινό καλοκαίρι. Και αυτοί μεταξύ τους, είχαν τα θέματα τους. Οπως σε κάθε οικογένεια. Αυτό ήταν άλλωστε. Μία οικογένεια. Και αυτό τους κράτησε μέχρι το τέλος. Αυτό τους οδήγησε σε μία επιτυχία που τους ανήκει. Και μην ξεχνάμε φυσικά τον περίγυρο. Από τον Στάθη Φριλλίγο μέχρι τους φροντιστές, φυσιοθεραπευτές, γιατρούς κλπ κλπ. Και αυτοί έβαλαν πλάτη και δικαιούνται μέρος της φετινής επιτυχίας.
Το τέλος του εφιάλτη λοιπόν γράφτηκε και μαθηματικά στην Άρτα. Ο ΑΡΗΣ επανήλθε στο φυσικό του χώρο. Έχει πάλι… σουπερλιγκάτο σφυγμό. Έτσι, μπορούμε να ανοίξουμε επίσημα την κουβέντα για την επόμενη μέρα.
Η αγωνιστική επιτυχία, είναι επιβεβλημένη. Απαραίτητη όμως είναι και η οργάνωση. Μπορεί να έχουμε καταντήσει γραφικοί αλλά θα το λέμε μέχρι να γίνει. Ο ΑΡΗΣ δεν θέλει αγωνιστικό ξήλωμα αλλά οργανωτικό. Να αλλάξει την καθημερινότητα του, να λειτουργήσει ως μία επαγγελματική ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρία που ανήκει στο “Big 5” του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να στελεχωθεί σε όλα τα πόστα, να βελτιώσει τις εγκαταστάσεις του και να προσφέρει στον ποδοσφαιριστή ένα ιδανικό περιβάλλον για να δουλέψει. Να “φτιάξει” με λίγα λόγια το όνομα του στην αγορά. Αυτό θέλει βέβαια άτομα για να το υλοποιήσουν και φυσικά ρευστό από πλευράς Θεόδωρου Καρυπίδη. Χρήματα που καλείται να βάλει ο ίδιος, μαζί με τα αυξημένα έσοδα που θα υπάρξουν φέτος και ενδεχομένως άλλους πόρους (συμπαίκτες κλπ.)
Στο αγωνιστικό, πρέπει να αλλάξουν πράγματα αλλά χωρίς υπερβολές. Είναι λάθος να… διαλύσει η φετινή ομάδα. Εχει μία χημεία, έχει μία δίψα για κάτι παραπάνω. Κρατάς έναν κορμό και τον πλαισιώνεις με επιλογές επιπέδου Super League. Και όλα αυτά σε συνεργασία με έναν τεχνικό διευθυντή, είτε λέγεται Μυροφορίδης, είτε Ρόκα και φυσικά έναν προπονητή.
Τις επόμενες δύο εβδομάδες λοιπόν, είναι ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν οριστικά τα θέματα προπονητή, τεχνικού διευθυντή και κάποιων συμβολαίων που λήγουν. Το καλοκαίρι πλησιάζει και υπάρχει και μία προετοιμασία που πρέπει να προγραμματιστεί. Μην το ξεχνάμε…
Η σελίδα γύρισε και τα καλύτερα έρχονται. Αλλά δεν θα έρθουν μόνα τους κάτω από την Αλκμήνης και θα πατήσουν το κουμπί για τον 2ο όροφο. Ο οργανισμός που λέγεται ΑΡΗΣ και όσοι τον στελεχώνουν, είναι αυτός που πρέπει να τα φέρει. Και η μεγάλη ευθύνη πέφτει στον Θεόδωρο Καρυπίδη. Φέτος… ρέφαρε για τα λάθη του, κινήθηκε σωστά και δίκαια κέρδισε πόντους στα μάτια του κόσμου. Του χρόνου όμως οι απαιτήσεις θα είναι άλλες…