Προφανώς δεν είναι η ώρα και η στιγμή να μπεις σε μια διαδικασία να αραδιάσεις ένα σωρό δικαιολογίες. Ξεκάθαρα υπάρχει μία στεναχώρια για την εικόνα που παρουσίασε ο ΑΡΗΣ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αλλά και πριν από περίπου 1,5 εβδομάδα κόντρα στον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκη». Και δεν μιλάω για στεναχώρια μόνο στον κόσμο, που ούτως ή άλλως είναι πάντα της λογικής «εγώ θέλω να κερδίζω μέχρι και στο τάβλι». Το ίδιο ισχύει και για εντός των αποδυτηρίων, εντός του οργανισμού.
Το χαρακτηρίζω στεναχώρια κι όχι ανησυχία, διότι πάρα πολύ απλά έχουν προηγηθεί και κάποια άλλα πράγματα. Το διπλό στη Τούμπα, η εμφατική νίκη επί της Λαμίας και η πολύ καλή εμφάνιση κόντρα στον Παναθηναϊκό, όπου με άλλες συνθήκες, πιο… εύστοχες κι έναν διαιτητή πολύ πιο καλό και έμπειρο απ’ ότι εκείνος που ήρθε από το φημισμένο πρωτάθλημα των Σκοπίων, ο ΑΡΗΣ ίσως να είχε πάρει περισσότερα πράγματα. Άρα για να το μαζέψουμε, δεν είναι θέμα κινήτρου. Αυτό υπάρχει και ακόμα περισσότερο όταν μιλάμε για επαγγελματίες.
Η όποια αγωνιστική ανάλυση του χθεσινού αγώνα με την ΑΕΚ, κατά την άποψή μου, αρχίζει και τελειώνει στο ότι όλα αυτά τα παιχνίδια εξακολουθούν να είναι και θα παραμείνουν, δυνατά ματς προετοιμασίας πριν από το ιστορικό ραντεβού της χρονιάς, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Φιλικά δεν τα λες και ψαχτείτε να δείτε τις κάρτες στα ματς που ο ΑΡΗΣ έχασε. Το τι ακριβώς φταίει, δεν είναι δική μου ή δική σας δουλειά για να το βρούμε, αλλά τον ανθρώπων μέσα στην ομάδα. Και εννοείται βέβαια ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ασχοληθεί κανείς με όσα λένε οι γύρω, στην… πρεμούρα τους μήπως ο ΑΡΗΣ αφήσει έναν εξ αυτών εκτός Ευρώπης. Και δεν το συνεχίσω άλλο, δανειζόμενος μία από τις ατάκες που μου έλεγε ένας από τους διευθυντές μου στο παρελθόν, παρεμπιπτόντως όχι φίλος του ΑΡΗ: «Έτσι είναι κι αν δεν το καταλαβαίνεις, βαριέμαι να στο εξηγήσω». Ιδιαίτερα όταν τα έχουμε πει ένα «τσουβάλι» φορές.
Ο ΑΡΗΣ δεν έγινε υπερομάδα, εκτός κι αν στα μάτια των άλλων έτσι είναι, γιατί θα πρέπει να τους κερδίζει όλους, μέσα-έξω. Ο ΑΡΗΣ αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μία ιδιαίτερη συνθήκη που χρειάζεται συγκεκριμένη διαχείριση. Ναι, συμφωνώ, οι νίκες δημιουργούν ψυχολογία κι ανεβάζουν μια ομάδα. Πολύ δε περισσότερο όταν μιλάμε για ένα τεράστιο μέγεθος, όπως ο ΑΡΗΣ. Δεν παύουν όμως τούτη τη στιγμή να υπάρχουν, ξαναγράφω ιδιαίτερες συνθήκες, τις οποίες όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε. Αν και θεωρώ πως η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων της ομάδας, το αντιλαμβάνονται.
Εκείνο που οφείλει ο ΑΡΗΣ πλέον είναι να τελειώσει με αξιοπρέπεια αυτό το μίνι-πρωτάθλημα κι όταν έρθει η μεγάλη στιγμή να είναι έτοιμος, από όλες τις απόψεις. Αυτό, ναι, μπορούμε να το απαιτήσουμε.
ΥΓ: Δυο λόγια για κάτι που γράφτηκε χθες το βράδυ. Καταρχάς, στα Playoffs παίζουν έξι ομάδες κι όχι πέντε. Από εκεί και πέρα, αυτό που «θέλουν οι περισσότερες ομάδες» είναι τελείως αόριστο. Ποιες είναι αυτές; Όσο για το… «μακράν η πέμπτη δύναμη» και η συγκεκριμένη αναφορά στον ΑΡΗ, τουλάχιστον ατυχής. Ρίξτε μια ματιά στη βαθμολογία της τελευταίας πενταετίας.