Η απαίτηση από τον διαιτητή δεν είναι να είναι αλάνθαστος. Αυτό μόνο από μια μηχανή θα μπορούσε να το απαιτήσει κανείς. Η απαίτηση είναι να είναι αμερόληπτος.
Να τηρεί του κανονισμούς καταρχήν. Να είναι αξιοπρεπής, να σέβεται τον εαυτό του, την υστεροφημία του, το άθλημα, τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται, τους οπαδούς που αγωνιούν και δίνουν τη δική τους μάχη στην κερκίδα, τους φιλάθλους που αφιερώνουν χρόνο για να παρακολουθήσουν από την τηλεόραση κάτι που αγαπούν, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τον
αθλητισμό γενικότερα.
Σε αυτή την χώρα που κατάντησε έτσι όπως κατάντησε, δεν θα μπορούσε παρά και ο χώρος της ελληνικής διαιτησίας να είναι ένα πιστό αντίγραφο. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε για τον οπαδό του ΑΡΗ ήταν μια πραγματική δοκιμασία.
Αφήνω κατά μέρος το αποτέλεσμα των αγώνων, σε ξεχωριστό κείμενο θα ασχοληθώ με τη γειτονιά της Νέας Σμύρνης, την άλλοτε περήφανη γειτονιά που πλέον ζει με το μεροκάματο και τα ψίχουλα. Η αρχή έγινε με το ποδόσφαιρο που ένας κακός διαιτητής, μια αδύναμη προσωπικότητα, αποφάσισε να κλείσει τα μάτια και να μην δώσει ένα τόσο εξόφθαλμο πέναλτι, που ακόμη και οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας σιώπησαν όταν είδαν την ανατροπή βέβαιοι για το μοιραίο. Ο έλληνας όμως διαιτητής, αποφάσισε να διαμορφώσει τη συνέχεια του αγώνα και να μην σφυρίξει το πέναλτι. Τα κίνητρά του δεν με αφορούν. Κίνητρο πάντως δεν ήταν η αξιοπιστία του πρωταθλήματος. Τέτοιο πεντακάθαρο και εύκολο πέναλτι το σφυρίζεις, το κίνητρο να μην το σφυρίξεις έχει αλλού τις ρίζες του, όχι πάντως στο άθλημα του ποδοσφαίρου και στη λειτουργία του διαιτητή.
Την Κυριακή σε αγώνα μπάσκετ Λαύριο – ΑΡΗΣ, τρεις άλλοι διαιτητές αποφάσισαν να γίνουν πρωταγωνιστές. Τα κίνητρα και αυτών δεν με αφορούν. Σίγουρα κι πάλι δεν ήταν η εξυπηρέτηση του αθλήματος. Τεχνικές ποινές, αντιαθλητικά φάουλ, αμέτρητα φάουλ σε βάρος του ΑΡΗ, ανύπαρκτα αρκετά, με δυο μέτρα και δυο σταθμά τα υπόλοιπα. Διότι στο μπάσκετ ο τρόπος που οι διαιτητές θα αντιμετωπίσουν το παιχνίδι είναι καθοριστικός για την εξέλιξή του.
Μπορεί ένα διαιτητικό τρίο να σφυρίζει φάουλ σε κάθε επαφή, ενώ ένα άλλο να είναι πιο ανεκτικό στο physical game. Οι παίκτες και οι προπονητές ήδη από το πρώτο πεντάλεπτο καταλαβαίνουν τον τρόπο που οι διαιτητές θα προσεγγίσουν το παιχνίδι και προσαρμόζονται.
Στον αγώνα με το Λαύριο, η αντιμετώπιση δεν ήταν η ίδια για τις δυο ομάδες. 34 βολές εκτέλεσε η ομάδα του Λαυρίου, 15 (+6 όταν ο αγώνας είχε ουσιαστικά κριθεί και οι παίκτες του Λαυρίου σταματούσαν το χρόνο με φάουλ) ο ΑΡΗΣ. Όσες ελεύθερες βολές εκτέλεσε σε όλο τον αγώνα ο ΑΡΗΣ, το Λαύριο τις είχε εκτελέσει μέχρι τα μισά του δευτέρου δεκαλέπτου!!! Το διαιτητικό τρίο Μάνος, Τσαρούχα και Σταματόπουλος έδωσε 19 βολές παραπάνω σε κανονική ροή αγώνα στην ομάδα του Λαυρίου. Ο αγώνας έληξε με διαφορά τριών πόντων υπέρ του ΑΡΗ. Απίστευτο; Όχι, στην Ελλάδα πλέον τίποτα δεν είναι απίστευτο.
Επιστρέφω στο ποδόσφαιρο. Περίμενα Κυριακή πρωί να δω τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Καμία άξια λόγου αναφορά στον Κομίνη. Το ίδιο και στις διάφορες “αντικειμενικές” ιστοσελίδες. Στο ρεπορτάζ του αγώνα αναφέρονται μεν στο καθαρό πέναλτι (έτσι το
χαρακτηρίζουν άπαντες) που δεν δόθηκε, στις κεντρικές σελίδες όμως μη πηχυαίους τίτλους έγραφαν για αντεπίθεση του Πανιωνίου. Απόλυτη προστασία λοιπόν του Κομίνη, ακόμη και από εφημερίδες της Θεσσαλονίκης.
Τον αγώνα στην γειτονιά της Νέας Σμύρνης τον παρακολούθησε και ο υφυπουργός Αθλητισμού. Είδε από κοντά τον Κομίνη και τα πεπραγμένα του και διαπίστωσε απέναντι σε ποιους οπαδούς εφάρμοσε χουντικό νόμο απαγόρευσης μετακίνησης. Δεν ξέχασα και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Η κυβέρνηση του κ. Βασιλειάδη στον αγώνα των Ζωσιμάδων, απέναντι στους οπαδούς του ΑΡΗ εφάρμοσε τακτικές χούντας. Διότι μόνο στα στρατοκρατούμενα καθεστώτα σταματάνε αυτοκίνητα και τα διατάσουν να γυρίσουν πίσω και όταν οι οδηγοί δεν είναι υπάκουοι, τους απειλούν με κυρώσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας για ζώνες στο πίσω
κάθισμα. Αυτά επί των ημερών σας κ. Βασιλειάδη, για να ξέρετε πως εφαρμόζονται οι εντολές που δίνετε.
Έχω την ίδια απόγνωση και τον ίδια θυμό με τον καθέναν σας. Το Σάββατο, αν κάποιος μου μιλούσε για ΑΡΗ μα την Παναγιά θα καταλήγαμε στο αυτόφωρο εγώ, στα επείγοντα αυτός. Την Κυριακή το πρωί πιο νηφάλιος αποφάσιζα όταν δεν αξίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια μου τέτοιες εικόνες. Για κανένα Κομίνη, για κανένα Βασιλειάδη, για κανένα Χριστοβασίλη, για κανέναν Γραμμένο. Ήρθε όμως η τριπλέτα Μάνος, Τσαρούχα και Σταματόπουλος και τα ίδια συναισθήματα οργής. ΟΡΓΗ να ξεχειλίζει, ποιός δίνει το δικαίωμα στον καθένα να παίζει έτσι με τις ζωές μας, με την ηρεμία μας, να βιάζουν το άθλημα. Ποιός; Ενας ογδοντάχρονος που έκανε έναν ολόκληρο Γκάλη να πικραθεί, έναν Αντετοκούμπο να σφίξει τα δόντια από θυμό, μια ισπανική ομοσπονδία να ξεχειλίζει από οργή; Αυτός ο τύπος αποφασίζει για το μπάσκετ; Η όλη κατάσταση θυμίζει κάτι καθεστώτα Αφρικανικών χωρών με ισόβιους προέδρους.
Στο ποδόσφαιρο ποιος; Και γιατί γίνεται εξελίσσεται όλη αυτή η ΑΗΔΙΑ. Ξένοι διαιτητές στα ντέρμπι και ελληνάρες στα υπόλοιπα, αντί να διαιτητεύουν, να διεκπεραιώνουν και να διευθετούν;
Πρέπει να το αποδεχθούμε μάλλον φίλοι μου. Ο ΑΡΗΣ ακόμη και στην πόλη του είναι ξένο σώμα, πόσο μάλλον στην υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν ταιριάζει πώς να το κάνουμε. Η ηθική του ΑΡΗ δεν ταιριάζει με την “ηθική” των έμμισθων κονδυλοφόρων που η άποψή τους έχει τιμή. Όχι αξία, τιμή. Δεν ξέρω πως θα αλλάξει αυτό. Δεν μπορώ να γράψω “Καρυπίδη φρόντισε”. Αυτή η ιστορία έχει μεγάλη ουρά και πάει πολύ πίσω. Και απέναντι μας είναι ένα σύστημα ξεδιάντροπό. Που καλεί τον Καλόπουλο και τον Σταυρίδη να σχολιάσουν διαιτητικές αποφάσεις. Ποιόν; Τον Σταυρίδη. Το άνθρωπο που είναι πρωταγωνιστής σε μια από τις πιο ντροπιαστικές και ύποπτες στιγμές της ελληνικής διαιτησίας που 10 χρόνια μετά ακόμη συζητιέται. Και θα συζητιέται, θα το μάθουν και οι επίγονοί του Σταυρίδη και οι επίγονοι των επιγόνων του. Η ρουφιάνα η τεχνολογία έχει φροντίσει αποφάσεις σαν του Σταυρίδη να μην ξεχαστούν ποτέ. Να αποτελούν “κειμήλιο” έλληνα διαιτητή. Αυτός κρίνει διαιτητές στα ερτζιανά της Θεσσαλονίκης, ο Σταυρίδης.
Πραγματικά εύχομαι αυτή η αηδία που εξελίσσεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο να μην απομακρύνει ούτε έναν φίλο του ΑΡΗ δίπλα από την ομάδα. Αυτός πρέπει να είναι κατά την γνώμη μου και ο στόχος όλως των ανθρώπων, παραγόντων, δημοσιογράφων, σχολιαστών, που ασχολούνται με αυτόν τον περήφανο Σύλλογο. Να μην κουραστούν να χαρακτηρίζουν την π@υστιά π@υστιά, το νταλαβέρι νταλαβέρι, τον ρουφιάνο ρουφιάνο. Ποτέ το ποδόσφαιρο δεν ήταν καθαρό. Ωστόσο, αυτή η βίαια αλλαγή των νταβατζήδων του που έγινε τόσο απροκάλυπτα, τόσο εξόφθαλμα, τόσο ξεδιάντροπα, τόσο ταπεινωτικά για το ίδιο το άθλημα και
τους ανθρώπους που το “υπηρετούν” έχει γεμίσει οργή και αηδία το μυαλό πολλών
ανθρώπων. Και το δικό μου επίσης…
Για τον αγώνα και το αρνητικό αποτέλεσμα του Σαββάτου μια κουβέντα προς το παρόν. Ο Πάκο Ερέρα έχει δουλειά πίσω του, αλλά έχει και πάρα πολύ μπροστά του. Προσέγγισε τον αγώνα έτσι όπως το περίμενα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν και πάλι αρνητικό και το ανησυχητικό είναι ότι ο ΑΡΗΣ εξακολουθεί να μην έχει σαφές επιθετικό πλάνο ανάπτυξης.