Ο Πάκο Ερέρα μόλις έχει αποχωρήσει και ο ΑΡΗΣ καλείται με μόλις λίγες ημέρες πιο ορθολογικής δουλειάς, να πράξει το αυτονόητο -για πολλούς- στη Ριζούπολη.
Ο Πάκο Ερέρα μόλις έχει αποχωρήσει και ο ΑΡΗΣ καλείται με μόλις λίγες ημέρες πιο ορθολογικής δουλειάς, να πράξει το αυτονόητο -για πολλούς- στη Ριζούπολη.
Οποιος περίμενε εύκολο ματς λόγω της βαθμολογικής θέσης του Απόλλωνα Σμύρνης, ήταν αρκετά λάθος. Οχι μόνο εξαιτίας της βελτιωμένης εικόνας των γηπεδούχων. Κάπου στην εξίσωση υπάρχει και ο ΑΡΗΣ που για περίπου μία εβδομάδα βρισκόταν σε ένα μεταβατικό στάδιο. Και μόνο εύκολο δεν θα του ήταν όταν είχε μόλις λίγα 24ωρα που άρχισε να δουλεύει διαφορετικά. Οου και αυτά στην τελική δεν θα ήταν αρκετά για να υπεκαλύψουν τις αδυναμίες του.
Το θέμα λοιπόν χθες δεν ήταν το ποδόσφαιρο ή η ομάδα να παρουσιάσει έστω μα αγωνιστική βελτίωση. Ηταν η νίκη. Οι τρεις βαθμοί που θα έδιναν βαθμολογική ανάσα στον ΑΡΗ, θα έβαζαν “στοπ” στις διαδοχικές ήττες, θα έδιναν ψυχολογία και κυρίως ηρεμία στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Οπως κι έγινε δηλαδή.
Ο ΑΡΗΣ δεν ήταν καλός. Παρουσιάστηκε αρκετά μέτριος. Με ένα 25λεπτο φλύαρης κατοχής στο ξεκίνημα, εκμεταλλευόμενος όμως μία καλή στιγμή δευτερόλεπτα μετά τη σέντρα και πιάνοντας τον αντίπαλο του στον ύπνο. Από εκεί και πέρα όμως, τίποτα περισσότερο. Και δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση. Το πλάνο της ομάδας δεν ήταν αποτελεσματικό με ανοικτές ομάδες. Πόσο μάλλον λοιπόν με κλειστές, όπως ο Απόλλωνας Σμύρνης.
Δεν μπορείς να καταλογίσεις τόσες ευθύνες στους παίκτες. Και φυσικά ούτε στον Τόλη Τερζή ο οποίος προσέγγισε το ματς όσο καλύτερα μπορούσε και του πιστώνεται θετικά η διαχείρισή του στο φινάλε. Εκεί όπου έκανε αυτό που δεν μπορούσε ο Ερέρα. Να βάλει δηλαδή στην άκρη τον εγωισμό και τη φιλοσοφία του, πηγαίνοντας για το αποτέλεσμα. Διότι στην τελική, κανένας δεν θα πει κάτι στον ΑΡΗ αν παίξει πιο αμυντικά και προσπαθήσει να προφυλάξει την ουσία. Δηλαδή το αποτέλεσμα. Ενα από τα λογικά πράγματα που δεν μπορούσε να αντιληφθεί ο Ερέρα.
Ο ΑΡΗΣ κέρδισε για ακόμη μία φορά χάρη στην ποιότητά του. Εχει τους παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Οπως για παράδειγμα στη φάση με τη συνεργασία Ντιγκινί-Γκάμα. Αυτό είναι και το κυρίαρχο στοιχείο -μαζί με την άμυνα του επίσης- στις περισσότερες νίκες της ομάδας φέτος, υπερκαλύπτοντας τις αδυναμίες που όλοι περίμεναν τον Ερέρα να διορθώσει αλλά δεν τα κατάφερε. Απλά χθες υπάρχει μία μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια που προστίθεται στις παραπάνω. Η αντίδραση.
Ο ΑΡΗΣ είδε τον αντίπαλο του να σκοράρει και να τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Αλλά δεν το παράτησε. Εβγαλε νεύρο -ανορθόδοξα αλλά το έκανε- επέμεινε και δεν ήθελε το φινάλε του αγώνα να τον βρει χωρίς νίκη. Το έδειξε και για πρώτη φορά φέτος αντέδρασε σε μία τέτοια κατάσταση. Και έτσι έφτασε σε μία νίκη που δεν τον κρατάει μόνο σε απόσταση αναπνοής από την πεντάδα αλλά τον… γλιτώνει από την εσωστρέφεια και του δίνει ηρεμία. Σε αυτόν αλλά και στον Σάββα Παντελίδη.
Ο 53χρονος τεχνικός έχει έναν λόγο παραπάνω να χαίρεται για τη νίκη του ΑΡΗ, πριν καν πέσουν οι υπογραφές. Δεν θα παραλάβει ένα ρόστερ με την ψυχολογία στο ναδίρ και “εγκλωβισμένο” στην αγωνιστική κρίση του προηγούμενου διαστήματος. Αντ’ αυτού, θα ξεκινήσει να δουλεύει με μία ομάδα που πάει στη διακοπή του πρωταθλήματος με μεγαλύτερη ηρεμία. Κάτι που θα τον βοηθήσει να δουλέψει σαφώς καλύτερα, πάνω στα πρώτα “θέλω” της φιλοσοφίας του και στις αδυναμίες της ομάδας που χρήζουν άμεσης διόρθωσης. Με μεγαλύτερο στοίχημά του αυτό της επιθετικής λειτουργίας και των ρόλων που πρέπει να δώσει σε ένα ποιοτικό ρόστερ, ώστε να αρχίσει να γίνεται και αποτελεσματικό.
Θα είναι αποτελεσματικός; Αυτό θα πρέπει να περιμένουμε για να το δούμε και να τον κρίνουμε αναλόγως. Μην βιαζόμαστε και το πράττουμε νωρίτερα. Είναι άδικο για αυτόν αλλά και για τους ανθρώπους που τον επέλεξαν. Διότι δεν νομίζω Καρυπίδης και Διαμαντόπουλος να μην θέλουν την επιτυχία του φετινού πρότζεκτ. Ισως να είναι και οι πρώτοι που τη θέλουν. Αυτοί λοιπόν θα πάρουν τα εύσημα αν “πιάσει” ο Παντελίδης όπως οφείλουν να δεχθούν και την όποια κριτική υπάρξει εάν αποτύχει. Αλλά επαναλαμβάνω. Πρώτα βλέπουμε και μετά κρίνουμε…