Βλέποντας τον Προμηθέα να πανηγυρίζει έξαλλα (και δικαίως) την πρόκριση στους τελικούς των πλέι οφ, με φιλάθλους του έξω από το «Νίκος Γκάλης» να περιμένουν τους παίκτες, μία εικόνα έρχεται στο μυαλό: Το σκηνικό που στήθηκε στο κλειστό της Πυλαίας, την 1η Φεβρουαρίου του 2016
Τι είχε κάνει τότε ο ΑΡΗΣ; Τυπικά, πήρε μία σημαντική νίκη, επί ενός δυνατού ΠΑΟΚ. Ουσιαστικά, τίποτα φοβερό, πέραν ενός καθοριστικού βήματος για την κατάληψη της 3ης θέσης στην κανονική περίοδο (κόντρα και σε μία δυνατή ΑΕΚ) και της αίσθησης ότι έρχεται κάτι καλό στα πλέι οφ.
Δεν ήταν, όμως, η νίκη καθ’ αυτή που οδηγεί στα παραπάνω σχόλια. Ήταν η δίψα των 30 φίλων του ΑΡΗ που βρέθηκαν στην Πυλαία. Ακόμα και (μεταξύ των) ξένων ανθρώπων, που ήταν καλεσμένοι παικτών της ομάδας, όπως ο «κολλητός» του Ντομινίκ Ουότερς, σταρ των Miami Dolphins, Ντάμακόνγκ Σου, που το χάρηκε με την ψυχή του. Ήταν η δίψα των φιλάθλων που υποδέχτηκαν την αποστολή της ομάδας στο «Nick Galis Hall» και χλευάστηκαν, «λες και πήρε κανένα πρωτάθλημα». Όχι, ο ΑΡΗΣ δεν είχε πάρει κανένα πρωτάθλημα. Απλά, ο κόσμος καταλάβαινε, ή πίστεψε (όπως αποδείχτηκε) ότι κάτι μεγάλο χτιζόταν. Και η προσμονή (αλλά και η υπομονή) του για κάτι μεγάλο ήταν τόση, που πανηγύριζε και ήσσονος, αγωνιστικά, σημασίας επιτυχίες.
Η παραπάνω πεποίθηση γιγαντώθηκε όταν ο ελλιπής ΑΡΗΣ πήγε σε πέμπτο ματς τον κραταιό (σε όλα τα επίπεδα) Παναθηναϊκό. Όλοι ενδόμυχα ήξεραν ότι και να μπορούσε, δε θα τον άφηναν στο (νυν) «Νίκος Γκάλης». Όμως αυτό δεν πτόησε τον κόσμο. Γιόρτασε το 2-2 με την ψυχή του (άλλωστε οι νίκες επί των «αιωνίων» της Αθήνας σπάνιζαν) και πολλοί, που είχαν ζήσει και τα χρόνια της Αυτοκρατορίας, υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα την αποστολή στο «Μακεδονία», μετά την ήττα στο πέμπτο ματς. Ηττοπάθεια, το βάφτισαν κάποιοι. Αναγνώριση της προσπάθειας, ήταν η σωστή μετάφραση, μπολιασμένη με την πεποίθηση ότι τα καλύτερα έρχονται. Δείτε τι έγινε πρόσφατα στο Μιλγουόκι, όπου οι φίλοι των Μπακς περίμεναν και αποθέωσαν την αποστολή της παρέας του Γιάννη μετά τον αποκλεισμό από τους Ράπτορς. Εγκωμιάστηκαν, για την ανωτερότητά τους. Οι φίλοι του ΑΡΗ, λοιδορήθηκαν από πολλούς…
Τι έκαναν όσοι πανηγύρισαν έξαλλα στην Πυλαία, όσοι κουβαλήθηκαν, μετά από ήττα, στο «Μακεδονία» και χιλιάδες ακόμα; Πίστευαν… Πίστευαν ότι κάτι μεγάλο γεννιέται. Μερικές φορές οι αριθμοί λένε (ή υπόσχονται) την αλήθεια: «Αν με αγωνιστικό μπάτζετ 800.000 ευρώ φτάνουμε τον Παναθηναϊκό στο αμήν, τι θα κάνουμε τα επόμενα χρόνια που τα νούμερα θα ανεβαίνουν;». Εύλογη απορία.
Τα «επόμενα χρόνια», λοιπόν, τα νούμερα ανέβηκαν. Όχι, όμως, στο μπάτζετ, αλλά στα χρέη. Αυτό που πήγαινε να χτίσει ο ΑΡΗΣ, έσκασε σαν φούσκα στα χέρια του και (ξανα)βρέθηκε να χρωστάει σε όποιον πέρασε από το «Nick Galis Hall» τα τελευταία χρόνια. Με αποτέλεσμα να βλέπει, όντας σε εξαιρετικά δύσκολη θέση για το «αύριό» του, τον Προμηθέα να προκρίνεται στους τελικούς των πλέι οφ. Και να μένει με την απορία: Αν εκείνη η ομάδα, του 2015-16, είχε μία λογική συνέχεια, τι θα γινόταν σήμερα;
Οι υγιείς φίλοι του μπάσκετ, χάρηκαν ό,τι συνέβη χθες στο «Νίκος Γκάλης» της Αθήνας. Φάνηκε και από τις γενικές αντιδράσεις. Χάρηκαν που είδαν μία ομάδα χωρίς «όνομα», ιστορία και ειδικό βάρος, να κάνει την υπέρβαση μέσα σε μόλις τρία χρόνια. Οι φίλοι του ΑΡΗ, έμειναν με το «γαμώτο». Αν ό,τι ξεκίνησε το 2015 συνεχιζόταν, πού μπορούσε να φτάσει η ομάδα που (μαζί με την Εθνική Ελλάδας) έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια των Ελλήνων, ειδικά σε ένα πρωτάθλημα σαν το τωρινό;
Η απορία αυτή θα μείνει αναπάντητη. Όπως αναπάντητο μένει το ερώτημα, ποια… κατάρα κυνηγάει την καλύτερη ομάδα του 20ού αιώνα και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Αναπάντητο για όσους γέμιζαν και γεμίζουν το «Nick Galis Hall» σε αγώνες που σε άλλα γήπεδα θα είχαν (βαριά) τριψήφιο αριθμό φιλάθλων, για όσους ήταν στην Πυλαία το 2016, για όσους υποδέχτηκαν την ομάδα μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό. Πλέον, το ερώτημα είναι αν η ομάδα καταφέρει να ξεπεράσει τα μύρια προβλήματά της και μείνει ζωντανή. Για την επιστροφή στην ελίτ… υπάρχει (;) καιρός.
ΑΡΗ, κοίτα τι (δεν) έκανες…