12/6/2018 – 12/6/2019. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος…
Η γνωριμία με τον Βασίλη Βουρτζούμη κρατούσε πολλά χρόνια πριν ο υπογράφων γίνει μέλος του ΑΡΗ, το 2014. Το κύριο χαρακτηριστικό του, από τα νεανικά του, ακόμα, χρόνια, ήταν ότι έλεγε λίγα και έκανε πολλά. Και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, τα οποία δεν του άρεσαν. Για να βγάλεις είδηση, δε, από τον Βασίλη, δεν το συζητάμε, έπρεπε… να τον υπνωτίσεις.
Όταν συνεργάζεσαι καθημερινά με έναν άνθρωπο, σαφώς τον γνωρίζεις καλύτερα, σε σχέση με τα χρόνια της επαφής δημοσιογράφου/ρεπόρτερ – μάνατζερ. Το πόσο αληθινά ήταν αυτά που λέγονταν για τον Βασίλη, έγινε κατανοητό από τις πρώτες μέρες της συνεργασίας μαζί του. Μία από τις πρώτες ερωτήσεις ήταν η πιο… αναμενόμενη: «Γιατί δε σου αρέσει η δημοσιότητα;». Η απάντησή του φανέρωνε και το χαρακτήρα του. «Εμείς πρέπει να είμαστε αφανείς. Οι πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες και οι προπονητές».
Δεν ήταν μόνο… λόγια η παραπάνω απάντηση. Ο Βασίλης ήταν στον ΑΡΗ περίπου 30 χρόνια και δεν έδωσε… μισή συνέντευξη. Πρέπει να είναι το μοναδικό μέλος ομάδας (και μάλιστα για δεκαετίες) στην Ελλάδα, που αρνούνταν πεισματικά να κάνει δηλώσεις. «Δε θέλω, δεν υπάρχει λόγος», έλεγε. Βέβαια υπήρχε η… εναλλακτική πρόταση. «Αν γράψεις βιβλίο με αυτά που έχεις ζήσει στον ΑΡΗ τόσα χρόνια, θα γίνει best seller». Χαμογελούσε. Ποτέ δε θα μάθουμε αν υπήρχε έστω και στην άκρη του μυαλού του. Ο Θεός είχε άλλα σχέδια γι’ αυτόν… Το πιο πιθανό, είναι πως όχι. Εδώ δεν του έβγαζες είδηση ούτε με αίτηση, θα αποτύπωνε δημόσια όσα είχε ζήσει στον ΑΡΗ;
Αυτός ήταν ο Βασίλης. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, πραγματικός τζέντλεμαν, ο οποίος, όμως, στην παρέα είχε χιούμορ που θα ζήλευε ο καθένας. Οι πλάκες του με τον «αδερφό» και μόνιμο συγκάτοικό του στις αποστολές, Γιάννη Νικητάκη (20 χρόνια στον ΑΡΗ η «ψυχή» της ομάδας, και τι δεν έζησαν μαζί) ήταν απαράμιλλες. Όπως και η αδυναμία που είχε στα «κορίτσια του», το «Α» και το «Ω» των γραφείων της ΚΑΕ ΑΡΗΣ, Έλσα, Νατάσα και Ιωάννα.
Μπορεί ο ΑΡΗΣ να έχασε έναν παίκτη (στα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχε έρθει στην Ελλάδα μαζί με τον αδερφό του, Βαγγέλη, από τις ΗΠΑ, για να παίξει μπάσκετ), λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού, αλλά κέρδισε ένα αναντικατάστατο στέλεχος. Δουλευταράς όσο δεν πήγαινε, από τα χέρια του περνούσαν όλα όσα είχαν να κάνουν με το αγωνιστικό τμήμα. Λόγω της άριστης γνώσης της αγγλικής γλώσσας, όταν τον άκουγες να μιλά με εξωτερικό, ή με τους ξένους παίκτες της ομάδας, δεν καταλάβαινες ότι ο ένας από τους δύο ήταν Έλληνας! Αυτή ήταν και αιτία… πειραγμάτων. Το «coffee break» που ανακοίνωνε στην ομάδα, στις αποστολές, είχε γίνει σήμα κατατεθέν!
Ο Βασίλης είχε το σεβασμό και την αγάπη όσων πέρασαν από τον ΑΡΗ. Από τα… χέρια του πέρασαν εκατοντάδες παίκτες, Έλληνες και ξένοι και με τους περισσότερους διατηρούσε επαφή και χρόνια μετά. Αυστηρός εκεί που έπρεπε, αλλά πάντα δίκαιος και πάντα δίπλα στους παίκτες και τον προπονητή και έδινε λύσεις στα πάντα, συνοδευόμενη ενίοτε από την αγαπημένη του ατάκα: «Κι εμείς τι κάνουμε, μπρίκια κολλάμε;». Χάριν αστεϊσμού κι όχι έπαρσης, φυσικά… Ήταν από τους λίγους ανθρώπους για τους οποίους δεν άκουγες κακή κουβέντα από κανέναν. Και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει το «αυτός που τα έχει καλά με όλους, είναι ψεύτικος». Ίσα ίσα, ο Βασίλης ήταν πέρα για πέρα αληθινός, γνήσιος, ειλικρινής, γι’ αυτό δεν είχε αντιπάθειες.
Είχε, όμως, το σεβασμό και την αγάπη και των αντιπάλων. Το γοερό κλάμα του μάνατζερ της ΚΑΕ ΠΑΟΚ, Τέλη Ζουρνατσίδη, στην κηδεία του, ήταν πολύ χαρακτηριστικό σκηνικό, όπως και τα εκατοντάδες μηνύματα θλίψης από ανθρώπους του μπάσκετ από όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη, όταν έχασε τη μάχη…
Ο Βασίλης πέρασε δύσκολες στιγμές στη ζωή του. Έχασε πολύ νέα τη μητέρα του, ενώ τον Οκτώβριο του 2014 έφυγε από τη ζωή ο πατέρας του. Λίγες μέρες μετά, ο ΑΡΗΣ αντιμετώπιζε στη Δράμα ο ΚΑΟΔ και ο Δημήτρης Πρίφτης του αφιέρωνε τη νίκη. Δυόμισι χρόνια αργότερα, τον Γενάρη του 2017 και μετά την πρόκριση του ΑΡΗ στον τελικό Κυπέλλου επί της ΑΕΚ, ο κόουτς του ΑΡΗ έλεγε δακρυσμένος στη συνέντευξη Τύπου: «Αφιερώνουμε αυτήν τη νίκη στον Βασίλη Βουρτζούμη και τον περιμένουμε ξανά κοντά μας. Μας λείπει πολύ».
Πραγματικά, έλειπε σε όλους πολύ. Όσο ήσυχη ήταν η παρουσία του, τόσο θορυβώδης ήταν η απουσία του. Κι όμως, παρά τον «Γολγοθά» που περνούσε, όποτε μπορούσε ερχόταν από τα γραφεία της ΚΑΕ. Έτσι, για να πάρει «μυρωδιά» από το δεύτερο «σπίτι» του, να νιώσει ενεργός, να φύγει για λίγο το μυαλό του από τη δυσκολότερη μάχη της ζωής του. Στο καθήκον μέχρι το τέλος.
Ο Βασίλης άφησε πίσω του μία οικογένεια που υπεραγαπούσε. Η χαρά του όταν ο μεγαλύτερος γιος του, Απόστολος, ήρθε στον ΑΡΗ, ήταν πολύ μεγάλη, όμως ποτέ δεν άφησε το νυν γκαρντ της εφηβικής ομάδας να «σηκώσει τα πόδια του από τη γη». Ήταν ο πιο αυστηρός κριτής του, όπως πρέπει να είναι όλοι οι γονείς (και) των αθλητών.
Σ’ αυτό το άρθρο, μην περιμένετε να διαβάσετε περιστατικά και ιστορίες με τον Βασίλη. Όσα ζήσαμε τα χρόνια της συνύπαρξης στον ΑΡΗ, σαφώς και δεν είναι πρέπον να βγουν σε ένα δημοσιογραφικό κείμενο. Το κείμενο καθ’ αυτό, όμως, είναι απαραίτητο, ως ο ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν «εργάτη» του ΑΡΗ και του μπάσκετ, έναν άριστο συνεργάτη, ο οποίος θα μείνει στην ιστορία για το ήθος, την αξιοπρέπεια, τα ιδανικά και τις αξίες του. Δυστυχώς, τέτοιοι άνθρωποι, με Α κεφαλαίο, πολλές φορές φεύγουν νωρίς…
Καλή αντάμωση φίλε. Το «coffee break» στις 5 είπαμε;