Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει για την χθεσινή συναρπαστική και γεμάτη συναισθήματα βραδιά του ΑΡΗ.
Το ποδόσφαιρο είναι μία παραγωγή στιγμών και συναισθημάτων. Είναι η πίστη. Η απότομη μετάβαση από την χαρά, στη λύπη. Ο,τι είδαμε δηλαδή χθες στο “Κλεάνθης Βικελίδης” μαζί με πολλά άλλα.
Ο ΑΡΗΣ έπρεπε να υπερβάλλει εαυτό για να περάσει. Και το έκανε. Ειχε παίκτες που τα μάτια τους γυάλιζαν και έμοιαζαν σαν να έχουν μαχαίρια στα δόντια. Είχε έναν προπονητή που μετέδωσε τη θέλησή του στην ομάδα και προσέφερε το highlight της βραδιάς. Δεν ήταν τα γκολ ή οι φάσεις. Ηταν ο βουρκωμένος Παντελίδης μετά το 3-0. Στα μάτια του, έβλεπες την θέληση, το πάθος για την νίκη. Εβλεπες το ποδόσφαιρο.
Είχε φυσικά και τον κόσμο του ο οποίος όταν γεμίζει το Κλεάνθης Βικελίδης μεταμορφώνει και την ομάδα. Ειδικά όταν στην κερκίδα δεν υπάρχει γκρίνια ή αμφισβήτηση παρά μόνο στήριξη και φωνή. Μία θετική αύρα που διακατείχε ολόκληρο τον σύλλογο.
Ολοι ξέρουμε τι έχασε ο ΑΡΗΣ χθες. Την πρόκριση, επιπλέον χρήματα και την ευκαιρία του να πλησιάσει στους ομίλους; Η ουσία όμως βρίσκεται σε αυτά που κέρδισε. Κάπως παράδοξο όταν μιλάμε για έναν αποκλεισμό, αλλά κι όμως.
Η συντονισμένη πίστη στην ανατροπή και η συσπείρωση ενός ολόκληρου οργανισμού την τελευταία εβδομάδα, είναι πράγματα αξιοσημείωτα. Ησουν με την πλάτη στον τοίχο αλλά η τρέλα και ο παλμός του γηπέδου δεν σου έδιναν σε καμία στιγμή τέτοια εντύπωση. Απλά καθόσουν και σε παρέσυρε η όλη ατμόσφαιρα. Σκεφτείτε λοιπόν πόσο ευεργετικά λειτούργησε χθες το γήπεδο. Φάνηκε άλλωστε μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Φυσικά και σε μία μόλις εβδομάδα ο ΑΡΗΣ δεν προλάβαινε να αλλάξει πολλά. Δεν είναι θαυματοποιός ο Παντελίδης, ούτε ρομπότ οι παίκτες. Υπερίσχυσε όμως ο εγωισμός όλων, η ποιότητα των παικτών και τα ατομικά τους χαρακτηριστικά, ενισχύοντας ως στοιχεία το… υπό κατασκευή σύνολο. Και όταν ο Ματίγια με την φαουλάρα που εκτέλεσε έδωσε το σύνθημα, έμοιαζε ακόμα και νομοτελειακό ότι ο ΑΡΗΣ θα έφτανε στο 3-0. Και βάσει ευκαιριών, θα μπορούσε να το “καθαρίσει” κιόλας.
Κέρδισε επίσης από πλευράς προσώπων. Είδε τα μπακ του να… εμφανίζονται δυναμικά, τον Σάσα να… οργώνει όλο το γήπεδο με αστείρευτες δυνάμεις, τον Δεληζήση να συγκινεί με την μαχητικότητά και να είναι σταθερότατος, όπως επίσης είδε τον Φετφατζίδη να επιδεικνύει τις πραγματικές του ικανότητες.
Ποιο είναι ίσως όμως το μεγαλύτερο κέρδος; Οτι ο ΑΡΗΣ απέτυχε αγωνιστικά αλλά δεν ήρθε ούτε η καταστροφολία, ούτε οι αφορισμοί ούτε οι… πούλοι. Η συσπείρωση και η ενότητα διατηρήθηκαν. Διότι ο κόσμος αναγνωρίζει την υπερπροσπάθεια της ομάδας στο χθεσινό παιχνίδι. Το φετινό οικοδόμημα επέζησε για να συνεχίσει την προσπάθειά του.
Δεν μπορούμε να προσάψουμε κάτι στον ΑΡΗ για το χθεσινό ματς. Δηλαδή ας κοιτάξουμε τι έκανε. Αγγιξε το τέλειο. Απλά το “κρίμα” στην όλη υπόθεση είναι ότι αποκλείστηκε από μία ομάδα που πάλι έδειξε χθες ότι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Και αυτό βαραίνει ακόμα περισσότερο την ήττα της Νορβηγίας. Εκεί δηλαδή όπου η μέτρια έως κακή βραδιά της ομάδας, της στέρησε την πρόκριση. Εκεί πρέπει να εστιάσει επίσης ο ΑΡΗΣ, για να διορθώσει αυτά που πρέπει. Είτε τακτικά είτε σε πρόσωπα. Ενα κομμάτι της επόμενης μέρας, η οποία περιλαμβάνει το πρωτάθλημα και τις μεταγραφές που πρέπει να γίνουν. Διότι σε συγκεκριμένες θέσεις η ανάγκη για ενίσχυση παραμένει δεδομένη. Αριστερό μπακ, τέρμα, κέντρο (6άρι), εξτρέμ και φορ ενδεχομένως. Ολα όμως εξαρτώνται πρώτα από τα πόσα χρήματα θέλει να δαπανήσει ο Θεόδωρος Καρυπίδης και μετά από τις επιλογές που υπάρχουν.