Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για την νίκη του Παναιτωλικού και τον δρόμο που έχει ακόμα μπροστά του ο ΑΡΗΣ.
Η έμπνευση για τον τίτλο καταλαβαίνουμε όλοι από που ξεκίνησε. Και ειδικά όσοι ήταν χθες στο “Κλεάνθης Βικελίδης” και άκουσαν τον Αντώνη Ρεμό να ηχεί από τα μεγάφωνα μετά το τέλος του ματς. Το χαίρεται ο Καρυπίδης για τις νίκες της ομάδας. Κάπως… διαφορετικά αλλά καλά κάνει.
Οι νίκες αυτές είναι που πρέπει να επικεντρωθούμε όλοι μας. Το “διπλό” στην Ξάνθη και το 2-0 επί του Παναιτωλικού. Δύο παιχνίδια τα οποία φανερώνουν ότι ο ΑΡΗΣ προσαρμόζεται στις ανάγκες της εποχής. Ή στην βασική ανάγκη. Και αυτή είναι οι βαθμοί…
Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δυστυχώς δεν υπάρχει σε αυτή την φάση το περιθώριο για τον Ένινγκ να προσπαθήσει να αλλάξει πολλά ή ο ΑΡΗΣ να παίζει πιο επιθετικά μέχρι να… συμμαζευτεί. Αγωνιστικά και βαθμολογικά. Ή ακόμα και να το απαιτούμε εμείς, για την ώρα. Σε ένα πρώτάθλημα με μικρότερη κανονική διάρκεια και τις Ξάνθη, ΟΦΗ και ΑΕΛ να βρίσκονται ως αουτσάιντερ στην 6άδα, ο ΑΡΗΣ χρειάζεται βαθμούς για να μπει αρχικά σε αυτές τις θέσεις και εν συνεχεία να πλασαριστεί στα πλέι οφ από την καλύτερη δυνατή θέση.
Οι νίκες με Ξάνθη και Παναιτωλικό είναι πολύ σημαντικές, ειδικά από την στιγμή που συνδυάζονται και με άλλα αποτελέσματα. Υπάρχει ένας συνδυασμός αποτελέσματων που βοηθάει τον ΑΡΗ να… ροκανίζει την διαφορά από τις πρώτες θέσεις και παράλληλα να “ρεφάρει” για την δική του χασούρα, έχοντας ακόμα πιο μεγάλη ευκαιρία το επόμενο ΣΚ εάν ρίξει κάποιος μία ματιά στο πρόγραμμα. Τα πράγματα όμως είναι έτσι διαμορφωμένα που αν δεν κερδίσει Πανιώνιο και Αστέρα, θα μειώσει την αξία των τελευταίων αποτελεσμάτων. Με λίγα λόγια, υπάρχει ένα επιβεβλημένο “2 στα 2” στις επόμενες δύο αγωνιστικές. Και βάσει της βαθμολογικής κατάστασης του ΑΡΗ στην επόμενη διάκοπη, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε αναλόγως για τα τρία τελευταία παιχνίδια του 1ου γύρου με ΑΕΚ, Λαμία και Ατρόμητο.
Για να επιστρέψουμε στα του χθεσινού αγώνα, πρώτα έχει σημασία ότι ήρθε η νίκη. Από εκεί και πέρα ο ΑΡΗΣ είχε ένα καλό πρώτο ημίχρονο. Δεν απείλησε πολύ φυσικά αλλά πέτυχε ένα πανέμορφο -από πλευράς συνεργασίιών- γκολ που ακυρώθηκε ως οφσάιντ, ταλαιπώρησε την άμυνα του Παναιτωλικού και αυτή του… έδωσε δύο πέναλτι. Από το 46′ μέχρι το 80′ βέβαια ο ΑΡΗΣ μάλλον το… παράκανε με την διαχείριση του αποτελέσματος, βλέποντας τον Παναιτωλικό ακόμα και με δέκα παίκτες να τον δυσκολεύει μέχρι και στην προώθηση της μπάλας από την άμυνα.
Ισως ο Ένινγκ θα μπορούσε να περιορίσει κάπως αυτό το διάστημα του “κρατώ τα κεκτημένα”. Μέχρι που “φρέσκαρε” την ομάδα μεσοεπιθετικά, ήρθαν ξανά οι φάσεις στο τελευταίο δεκάλεπτο αλλά όχι και το γκολ. Και για να είμαστε δίκαιοι, η αλλαγή αυτή επιθετικά οφείλεται τόσο στον Τόνσο όσο και στον Ντουάρτε.
Μπορεί να κερδίσες αλλά αυτά τα… μαλλιά που χανείς συνεχίζονται. Και πρέπει να περιοριστεί αυτό το φαινόμενο εν όψει αγώνων που η παραμικρή λεπτομέρεια κάνει την διαφορά. Τουλάχιστον η άμυνα ήταν σταθερή και πάλι -πλην μίας-δύο φάσεων που εννοείται θα γίνουν- ως αποτέλεσμα της έμφασης που δίνει σε αυτήν ο Γερμανός, βάζοντας… χαλινάρι μέχρι και στον Σούντγκρεν. Σύντομα όμως θα έρθει και η ώρα της επίθεσης, η οποία στα τελευταία δύο ματς έχει αποτύχει όσον αφορά το σκοράρισμα στο σετ παιχνίδι.
Σε αυτήν την φάση λοιπόν, αυτό που μετράει περισσότερο είναι τα αποτελέσματα. Οταν ο ΑΡΗΣ θα αρχίσει να σταθεροποιείται βαθμολογικά και αγωνιστικά, πρέπει να έρθουν και τα άλλα. Διότι βάσει του μοντέλου που έχει ο Χαριστέας, καλά τα αποτελέσματα αλλά κάποια στιγμή η ομάδα πρέπει να αρχίζει να παίζει και κάτι καλύτερο. Κάτι πιο ελκυστικό. Και να μην συμβιβαστεί άθελα της με την υπάρχουσα κατάσταση, η οποία για την ώρα είναι αναγκαία.