Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για την ισοπαλία με την Λαμία και τα δύσκολα που βάζει ο ΑΡΗΣ στον εαυτό του.
Οποιος περίμενε ότι το ματς με την Λαμία θα ήταν εύκολη υπόθεση και ο ΑΡΗΣ θα ξεμπέρδευε, μάλλον επιπόλαιος θα ήταν. Και σίγουρα δεν ήξερε την Λαμία ή την παραδοσιακή δυσκολία του ΑΡΗ σε τέτοια παιχνίδια.
Η φετινή ομάδα έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Να κάνει παιχνίδι από πίσω και να διασπά πολυπρόσωπες άμυνες. Βέβαια μέχρι το 0-1 η Λαμία έδειξε διάθεση να παίξει ποδόσφαιρο. Αλλά στο διάστημα 20-45 και ειδικότερα στο δεύτερο μέρος, είχε έναν ξεκάθαρο προσανατολισμό. Να κρατήσει το μηδέν. Και ο Άκης Μάντζιος έδειξε ξεκάθαρα την πρόθεσή του στο 46′ όταν πέρασε τον Βύντρα και πήγε τον Σκόνδρα τρίτο χαφ.
Εκεί η Λαμία σου είπε εμμέσως ότι “εγώ πάω για το 1-1, κάνε επίθεση”. Και ο ΑΡΗΣ ήταν κυρίαρχος στο δεύτερο μέρος επειδή η Λαμία τραβήχτηκε πίσω και μπόρεσε να πάρει μέτρα στο γήπεδο. Είχε… προίκα το γκολ του Λάρσον αλλά για ακόμη μία φορά φέτος δεν μπόρεσε να φτάσει σε μία ανατροπή.
Πριν το χθεσινό ματς μπήκε ένα “πρέπει” από μπροστά του. Διαφορετικό όμως από εκείνο που υπήρχε σε παιχνίδια όπως με τον Παναθηναϊκό ή την Ξάνθη. Εκεί ήταν ζήτημα επιβίωσης. Χθες ήταν ευκαιρία. Ανέβαινες 3ος, άρχιζες να βλέπεις διαφορετικά την χρονιά. Έπαιζες με έναν αντίπαλο κόντρα στον οποίο η νίκη ήταν κάτι το αυτονόητο, ειδικά στο γήπεδό σου.
Ο ΑΡΗΣ λοιπόν “πνίγηκε” στο κίνητρό του. Σαν να ανεβαίνεις τις σκάλες, να είσαι έτοιμος να αλλάξεις όροφο αλλά γλιστράς. Γιατί; Μπορεί επειδή είναι μία… soft ομάδα. Ή επειδή λείπει ο ηγέτης ή ο άνθρωπος που θα εμπνεύσει στα δύσκολα σημεία των αγώνων. Και αν υπάρχει. χθες δεν βγήκε μπροστά. Όπως επίσης έλειψε πάλι η σωστή νοοτροπία. Αυτά είναι τα δεδομένα και με αυτά πρέπει να πορευτεί. Και ο ΑΡΗΣ θα αρχίσει να αλλάζει επίπεδο όταν θα “καθαρίζει” παιχνίδια όπως το χθεσινό. Και φυσικά όταν θα σταματήσει να έχει εντός έδρας απώλειες απέναντι σε τέτοιες ομάδες.
Είχε τις ευκαιρίες για να το κάνει. Δεν είναι όμως μόνο η τελική ως τελική αλλά και η ποιότητά της. Από τις 22′ που είχε ο ΑΡΗΣ μόλις τρεις βγήκε φάτσα με τον τερματοφύλακα, έχοντας άλλες τρεις μέσα από την περιοχή. Οσο πιο καλές είναι οι συνθήκες μίας τελικής προσπάθειας, τόσο περισσότερες είναι και οι πιθανότητες να σκοράρεις.
Τώρα θα μου πεις, “τι άλλο χρειάζεται να κάνει όταν οι άλλοι με δύο φάσεις βάζουν ένα γκολ;”. Ναι σωστό και αυτό, αλλά όταν έχεις στην επίθεση αυτούς τους παίκτες, περιμένεις πολλά περισσότερα. Τόσο από τους παίκτες όσο και από τον προπονητή πάνω στην σωστή διαχείρισή τους τακτικά. Μαζί φυσικά με την αποτελεσματικότητα.
Οπως επαινέσαμε τον Ένινγκ για το ΟΑΚΑ, θα τον κριτικάρουμε για την Λαμία. Πάντα όμως καλοπροαίρετα. Και αυτόν και τον οποιοδήποτε άλλον. Και όχι να ανακαλύπτουμε λάθος εκεί που δεν υπάρχει. Οπως δηλαδή την χρησιμοποίηση του Σάσα στα μπακ, όπου τα πήγε μια χαρά και πάλι.
Είναι λάθος λοιπόν να βγάζεις στο 60′ τον καλύτερο σου παίκτη. Αυτόν που μαζί με τον Γκάμα είναι τα δύο μεγάλα “όπλα” σου απέναντι σε μία τόσο κλειστή άμυνα και τη στιγμή που δυσκολεύεσαι στην τελική πάσα. Όλοι είδαμε τι έκανε ο Φετφατζίδης στο πρώτο γκολ του. Την ανισορροπία που δημιούργησε στην άμυνα της Λαμίας. Όπως επίσης όλοι είδαμε τον Γκάμα να κάνει ίσως το καλύτερο φετινό του παιχνίδι, δημιουργώντας και απειλώντας.
Μετά τον Πανιώνιο λοιπόν, υπάρχει ακόμα μία ισοπαλία που την νιώθουμε σαν ήττα. Ένα αποτέλεσμα το οποίο αυξάνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη για βαθμούς στα παιχνίδια που απομένουν μέχρι τις γιορτές. Αν εξαιρέσουμε το ματς του Βόλου, τα υπόλοιπα είναι λιγότερο δύσκολα από το χθεσινό. Διότι ο ΑΡΗΣ είναι σταθερά καλός απέναντι σε ομάδες που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο και δίνουν χώρους. Απλά μπαίνει πάλι στην εξίσωση το “πρέπει” της υποχρέωσης για νίκες.