Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για το… μόνιμο πρόβλημα του ΑΡΗ στο γκολ και τον βαθμό ετοιμότητάς του λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του πρωταθλήματος.
Τα φιλικά του ΑΡΗ χωρίζονται σε δύο κατηγορίες αγώνων, τις οποίες θα “συναντήσει” μέσα στην σεζόν. Την μία κατά πλειοψηφία και εν συνεχεία την δεύτερη.
Στην πλειοψηφία εντάσσονται παιχνίδια όπως το χθεσινό ή εκείνα με την ΑΕΛ και τον Πανσερραϊκό. Εκεί που πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να φτάσεις στον στόχο σου, που είναι το γκολ. Διότι ο αντίπαλος δεν έχει ως προτεραιότητα να δημιουργήσει αλλά να καταστρέψει το δικό σου παιχνίδι.
Η άλλη κατηγορία αφορά το ματς με την Σάλκε. Ομάδες ισοδύναμες ή καλύτερες από την δική σου, που θα πιέσουν και θα προσπαθήσουν να δώσουν ρυθμό, ένταση. Άρα κατ΄επέκταση θα δώσουν και χώρους. Δηλαδή τα ντέρμπι κατά κύριο λόγο.
Σε αυτά τα ματς ο ΑΡΗΣ του τελευταίου χρόνου δεν έχει θέμα. Το πρόβλημα πέρυσι ήταν σε αγώνες όπως ο χθεσινός ή αυτός που έχει μπροστά του με την Λαμία. Και το πρόβλημα δεν φαίνεται να διορθώνεται, για την ώρα τουλάχιστον.
Μπορεί στην πορεία η ομάδα μεσοεπιθετικά να βγάλει μέσα στο γήπεδο όλα όσα θέλει. Και μακάρι να το κάνει. Για την ώρα όμως, η βελτίωσή της είναι εμφανής μόνο σε δύο τομείς. Στα τρεξίματα και στο πρέσινγκ, τα οποία είναι συνδυασμός προπονητή και φυσικά γυμναστή.
Το στοίχημα είναι στο τακτικό κομμάτι απέναντι σε μικρομεσαίους αντιπάλους. Εκεί όπου για την ώρα ο ΑΡΗΣ στο κομμάτι της δημιουργίας θυμίζει κάτι από πέρυσι. Δηλαδή μία ομάδα που όταν είναι αυτή που πρέπει να “φτιάξει” κάτι και δεν έχει τους χώρους, μοιάζει ώρες-ώρες να μην έχει προσανατολισμό μέσα στο γήπεδο. Να μην ξέρει τί ακριβώς πρέπει να κάνει, εκτός από τις φάσεις που κλέβει μπάλες ψηλά και να βγαίνει μπροστά όταν η αντίπαλη άμυνα βρίσκεται σε ανισορροπία. Είναι ένα ωραίο κομμάτι του παιχνιδιού της.
Εδώ υπάρχουν τρεις άξονες. Εκπαίδευση, συγκεκριμένοι ρόλοι για τους παίκτες και δουλειά ώστε μέσα από αυτήν να “βγει” η χημεία και να αντιμετωπίσεις τις συνθήκες που δημιουργούν οι κλειστές άμυνες.
Η παρουσία του Τζέγκο στο “6” -φάνηκε προχθές ότι αυτός πρέπει να είναι ρόλος του- ή ο βαθμός ετοιμότητας του Λόπεθ, είναι μέρη της λύσης. Οπως και το… ιδιαίτερο 4-3-3 μπορεί να αξιοποιηθεί, πριν η ομάδα στραφεί στο 4-2-3-1. Το θέμα όμως για τον ΑΡΗ είναι να δουλέψει την επιθετική του τακτική για να παίξει αυτό που μπορεί ως σύνολο και να μην παρουσιάζει την προχθεσινή μονότονη εικόνα.
Με τους Καρυπίδη και Χαριστέα να διαμορφώνουν ένα ορθολογικό και ποιοτικό ρόστερ, το βάρος έχει πέσει πλέον στον Μίχαελ Ένινγκ για να… δέσει την συνταγή και να μην βασίζεται απλά στις ατομικές προσπάθειες των μεσοεπιθετικών του. Και μακάρι να το πετύχει. Διότι μέσα από την δική του επιτυχία, θα έρθει και η επιτυχία του φετινού ΑΡΗ.
Ξέρει τον προορισμό. Δηλαδή την αντίπαλη περιοχή. Ξέρει τον στόχο, που είναι το γκολ. Το θέμα είναι να… ανοίξεις τον δρόμο για να φτάσεις σε αυτό που θες.
Υ.Γ. Με την έλευση του Χατζισαφί θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα διαμορφωθεί σταδιακά η τριάδα του άξονα και ποιός θα μείνει εκτός εάν ο Ιρανός είναι σε καλή κατάσταση…