Δύσκολες μέρες αυτές που διανύουμε, από πολλές απόψεις.
Ο ένας λόγος είναι γνωστός. Και είναι ο πιο βασικός όταν η χώρα κρατάει άμυνα απέναντι σε μία πανδημία, χωρίς να χρειάζεται να επεκταθούμε στις προεκτάσεις αυτής της κατάστασης.
Μπορεί σε κάποιους αυτή η ανυπομονησία για να δούμε επιτέλους ξανά λίγη μπάλα, να χτυπάει άσχημα. Σε ανθρώπους που μπορεί ο κορωνοϊός να μπήκε σπίτι τους με άσχημες συνέπειες. Αυτές είναι όμως οι στιγμές που αρκετοί ψάχνουν να βρουν ένα αποκούμπι. Και ο αθλητισμός είναι ένα τέτοιο. Είτε συμμετέχεις ως ποδοσφαιριστής είτε ο θεατής. Και δεν είμαστε μόνο εμείς, αλλά και άνθρωποι για τους οποίους το ποδόσφαιρο είναι δουλειά και βιοπορίζονται από αυτό.
Τώρα που τελειώνει λοιπόν αυτή η κουραστική διοργάνωση που λέγεται Nations League, πλησιάζει η ώρα της δράσης. Και στον ΑΡΗ υπάρχει ένας λόγος παραπάνω για ανυπομονησία. Οχι μόνο από πλευράς κόσμου αλλά και από τους ποδοσφαιριστές οι οποίοι… ξενέρωσαν με τη ζωή τους -να το πούμε κάπως λαϊκά- τη στιγμή που πληροφορήθηκαν την αναβολή του αγώνα με την ΑΕΚ.
Τρεις εβδομάδες χωρίς αγωνιστική δράση. Ένα παιχνίδι σε διάστημα 35 ημερών και δύο τα οποία έχουν αναβληθεί περιμένοντας τους ορισμούς τους.
Ο Αρειανός βλέπει φέτος το αποκούμπι του να πραγματοποιήσει μία πορεία που του δίνει χαρά και “τροφή” για μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Το τελευταίο διάστημα όμως δεν μπορεί να το χαρεί όπως θέλει. Ειδικά από τη στιγμή μάλιστα που οι συνθήκες τον αναγκάζουν να το κάνει μέσα από ένα γυάλινο κουτί.
Η επιστροφή του ΑΡΗ στην δράση, εξιτάρει τον κόσμο του για να δει πώς ακριβώς θα συνεχίσει η ομάδα την νικηφόρα και αήττητη πορεία της φέτος. Και φυσικά η εικόνα την οποία θα παρουσιάσει μετά από δύο εβδομάδες μπόλικης δουλειάς.
Ο ΑΡΗΣ… ταλαιπωρείται από μία έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού τον τελευταίο μήνα. Δεν υστερεί όμως τόσο πολύ έναντι του Παναιτωλικού για παράδειγμα, αφού μιλάμε για διαφορά μίας εβδομάδας σε ό,τι έχει να κάνει με την αποχή από τα παιχνίδια.
Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε την παρουσία του ΑΡΗ στα επόμενα ματς και τον βαθμό στον οποίο θα παρουσιάσει τα αποτελέσματα της δουλειάς που έγινε σε ακόμη μία διακοπή από τον Άκη Μάντζιο.
Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν μία από τις τελευταίες καλές ευκαιρίες του Έλληνα τεχνικού για να δουλέψει απρόσκοπτα και χωρίς να έχει στο μυαλό του την προετοιμασία για κάποιον αγώνα. Μία δουλειά που εδώ και καιρό περιστρέφεται γύρω από δύο βασικούς άξονες. Φυσική κατάσταση και τακτική.
Στο πρώτο κομμάτι είναι πιο εμφανής η πρόοδος και το παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα εντάσεων και πίεσης.
Στο τακτικό από την άλλη γίνονται πιο αργά βήματα. Φυσιολογικό έως έναν βαθμό, αφού μιλάμε για μία πιο δύσκολη διαδικασία εκπαίδευσης και αφομοίωσης μοτίβων από τους ποδοσφαιριστές. Οπως επίσης και πειθαρχίας.
Το ευχάριστο για τον ΑΡΗ είναι ότι επιστρέφει με ένα θεωρητικά βατό παιχνίδι, όχι όμως και “walk in the park” που λένε οι Αμερικάνοι.
Ο Παναιτωλικός έχει νέο προπονητή και την ανάγκη της επιβίωσης για ακόμη μία σεζόν. Καμία σχέση βέβαια η ποιότητά του με αυτή του ΑΡΗ η οποία από μόνη της μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Εφόσον ο ΑΡΗΣ επανέλθει ομαλά στην αγωνιστική δράση, δηλαδή να κερδίσει, θα ενισχύσει αυτή την αίσθηση που ήδη δημιουργεί στα παιχνίδια του. Οτι δηλαδή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, παίρνει αυτό που θέλει. Ή έστω δεν χάνει, όπως με τον ΠΑΣ Γάννινα.
Απλά χωρίς να θέλω να προσγειώσω απότομα αρκετούς, θα πρέπει να είμαστε και ρεαλιστές. Κάποια στιγμή θα έρθει και η “στραβή”. Και θα πρέπει να το έχουμε σε μία άκρη του μυαλού μας, ώστε να την “υποδεχθούμε” πιο ομαλά. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Απλά ας ελπίσουμε ότι αυτή η “στραβή” θα αργήσει…