Καλή εβδομάδα και καλό μήνα να ευχηθούμε σε όλο τον κόσμο.
Μπήκαμε στον Μάρτιο λοιπόν, μήνας αγαπημένος για τους Αρειανούς, μήνας εορταστικός, καθώς στις 25 Μαρτίου, συμπληρώνονται 107 χρόνια από την ίδρυση του λαοφιλούς και ιστορικού Συλλόγου της Μακεδονίας,
Ωστόσο, λέω να σας πάω εάν μήνα πίσω…
Στο ξεκίνημα του προηγούμενου μήνα και συγκεκριμένα στην 1η Φλεβάρη όταν έγραφα ένα άρθρο στο All About ARIS, με τίτλο:
«Ο ΦλεβΑΡΗΣ θα ξαναφέρει χαμόγελα».
Όχι δεν είμαι προφήτης, ούτε διαβάζω το μέλλον. Το μόνο που κάνω από τη πρώτη στιγμή κι από το ξεκίνημα της χρονιάς, είναι να έχω εμπιστοσύνη στην ομάδα.
Να έχω εμπιστοσύνη στην ομάδα και να τη στηρίζω σε κάθε στιγμή. Ειδικά στις δύσκολες στιγμές, τότε που τη χρειάζεται πραγματικά.
Να έχω εμπιστοσύνη σε αυτούς τους ποδοσφαιριστές που σε κάθε αγώνα, δίνουν τη ψυχή τους και τιμάνε τη φανέλα που φοράνε.
Να έχω εμπιστοσύνη σε αυτά τα παιδιά, που δουλεύουν πολύ σκληρά όλη τη χρονιά, μαζί με τον προπονητή τους και το υπόλοιπο επιτελείο.
Να τους έχω εμπιστοσύνη γιατί δείχνουν σεβασμό στη φανέλα που φοράνε, σεβασμό στην ιστορία και στις απαιτήσεις του Συλλόγου, σεβασμό στον κόσμο και στις εκατοντάδες χιλιάδες Αρειανών σε όλη τη Γη, για τους οποίους αυτοί οι παίκτες αποτελούν τα ινδάλματα τους και ενσαρκώνουν τα όνειρα τους.
Να έχω εμπιστοσύνη σε αυτά τα παιδιά και να τους ΣΤΗΡΙΖΩ με λυσσα, γιατί δέχονται έναν απίστευτο πόλεμο από την αρχή της χρονιάς, αλλά παρ όλα αυτά όχι μόνο ΑΝΤΕΧΟΥΝ, αλλά δυναμώνουν κάθε μέρα και πιο πολύ.
Είναι όπως λέγαμε τη περασμένη βδομάδα, σαν το ατσάλι, που όσο το χτυπάς, τόσο πιο σκληρό και πιο ανθεκτικό γίνεται.
Αυτά τα παιδιά, τα παιδιά του ΑΡΗ, τα παιδιά του «θεού του πολέμου» που κάποιοι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ διαιτητές τους έχουν κλέψει νίκες και βαθμούς και τους έβαλαν να παίξουν τρεις φορές σε τραγικούς και επικίνδυνους αγωνιστικούς χώρους, με κακές καιρικές συνθήκες.
Στη Λαμία, στα Γιάννενα και στον αγώνα με τον Παναιτωλικό, υπήρχε άμεσος κίνδυνος να τραυματιστούν, με ότι αρνητικό θα σήμαινε αυτό για την ομάδα και ατομικά, για την καριέρα τους κι όμως, παρ όλα αυτά, αυτά τα παιδιά, δεν είπαν το παραμικρό, έδωσαν τη μάχη τους, αγωνίστηκαν ψυχωμένα, αντρίκεια και λεβέντικά και δεν λύγισαν.
Κι ας τους έκλεψαν ΚΑΝΟΝΙΚΑ γκολ και πολύτιμους βαθμούς, στα Γιάννενα και με τον Παναιτωλικό, κι ας τους άφησαν με αριθμητικό μειονέκτημα στο βάλτο της Λαμίας.
ΝΑΙ, εμπιστοσύνη και στήριξη σε αυτά τα παιδιά, ακόμη και μετά τις δυο απανωτές ήττες με Α.Ε.Κ. και Π.Α.Ο. γιατί αυτή η φοβερή ομάδα, αυτή η απίθανη παρέα, αυτή η υπέροχη οικογένεια, ακόμη και σε εκείνα τα παιχνίδια, μου έδωσε να καταλάβω ότι αυτό που βλέπω είναι μια μαγική εικόνα. Το είδα κι εγώ και όλοι μας, ότι δεν ήταν καλύτεροι από εμάς.
Και τρεις βδομάδες μετά, το φοβερό διπλό που έκαναν μέσα στην Α.Ε.Κ. το επιβεβαίωνε πανηγυρικά.
Αυτό το άρθρο λοιπόν, με τίτλο (επαναλαμβάνω) «Ο ΦλεβΆΡΗΣ θα ξαναφέρει χαμόγελα», το είχα κάνει αμέσως μετά την ήττα στη Τρίπολη.
Στα δύσκολα. Εκεί που η εσωστρέφεια, η ισοπέδωση και η τοξικότητα, χτυπούσαν κόκκινο…
Θυμάστε όλοι τι είχε γίνει εκείνη την ημέρα…
Θυμάστε όλοι τις απαράδεκτες καταστάσεις που είχαμε ζήσει μετά από εκείνο το παιχνίδι.
Ήταν Σάββατο 30 Ιανουαρίου και ο ΑΡΗΣ είχε χάσει στη Τρίπολη με 2-1. Είχε χάσει ένα δικό του παιχνίδι, με δύο λάθη, με δυο στιγμιαίες ολιγωρίες, που αν είχαν αποφευχθεί είναι δεδομένο ότι η ομάδα, δεν υπήρχε περίπτωση να είχε χάσει.
Ναι, χαίρομαι πολύ που η ομάδα δικαίωσε την εμπιστοσύνη τη δική μου και όλων μας. Χαίρομαι που δικαίωσε την πεποίθηση και την πίστη που είχα εγώ, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των Αρειανών, που δεν μας λύγισαν τα όποια στραβοπατήματα, έτυχαν στο δρόμο μας…
Γιατί αυτός ο ΑΡΗΣ, είναι πολύ δυνατός και αντρειωμένος. Αυτός ο ΑΡΗΣ, δεν πέφτει έτσι εύκολα. Αυτός ο ΑΡΗΣ μας κάνει και θα μας κάνει περήφανους.
Πίστευα λοιπόν ότι ο ΦλεβΑΡΗΣ θα έφερνε χαμόγελα. Όχι απλά το πίστευα. Ήμουν ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουρος.
Γιατί θα το ξαναπώ, είχα ΑΠΕΙΡΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στην ομάδα, ότι θα ξεπεράσει και αυτό το «στραβοπάτημα» χωρίς να πέσει.
Η εικόνα που έχει βγάλει από την αρχή ο φετινός ΑΡΗΣ, είναι μια εικόνα ΣΟΒΑΡΗΣ και ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΗΣ ομάδας, που ξέρει τι ζητάει μέσα στο γήπεδο και κυρίως, πως θα το πάρει.
Αυτός ο υπέροχος φετινός ΑΡΗΣ, που τον παραδέχονται οι αντίπαλοι και οι «εχθροί», οτι παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο μαζί με τον Ολυμπιακό και απολύτως δίκαια, βρίσκεται στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας.
Αυτός ο υπέροχος φετινός ΑΡΗΣ, που καθηλώνει και γοητεύει, με το ποδόσφαιρο που παίζει.
Αυτός ο υπέροχος φετινός ΑΡΗΣ, που ξαναέβαλε μετά από πολλά χρόνια στο μυαλό και στη ψυχή των απανταχού Αρειανών, τη λέξη ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ.
Ναι, γιατί αυτός ο ΑΡΗΣ, ξαναέβγαλε από το στόμα των Αρειανών τη λέξη: ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ.
Έσπασε και σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και θέλει να το πάει μέχρι τέλους. Κι όπου βγει…
Μπήκαμε από σήμερα σε μια πολύ σημαντική εβδομάδα για τον Σύλλογο καθώς θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την έκβαση της φετινής χρονιάς.
Μετά την νίκη με τον Ατρόμητο, ακολουθεί ο επαναληπτικός κυπέλλου την Πέμπτη με τον Ολυμπιακό και κλείνουμε με το ντέρμπι στη Τούμπα, την επόμενη Κυριακή.
Αρχίσαμε όμορφα από χθες κι έτσι όπως θέλουμε. Με μια νίκη επί του πάντα επικίνδυνου Ατρομήτου, η οποία πήγε τον ΑΡΗ στους 47 βαθμούς και τον επανέφερε στη δεύτερη θέση.
Παράλληλα, έσπασε και μια αρνητική παράδοση που όπως είχαμε πει και στην εκπομπή της Παρασκευής, κρατούσε από τον Οκτώβριο του 2010, όταν και τους είχαμε κερδίσει για τελευταία φορά.
Ο ΑΡΗΣ συγκεντρωμένα και αποτελεσματικά, τελείωσε με τον Ατρόμητο χωρίς προβλήματα και πλέον από χθες το απόγευμα, το μυαλό όλων είναι στον επαναληπτικό της Πέμπτης.
Το ντέρμπι με τον συμπολίτη, ακολουθεί.
Πρώτα μπροστά μας είναι ο Ολυμπιακός.
Σε έναν πρόωρο τελικό, όπως έλεγαν από το πρωί τα αθηναικά ραδιόφωνα και δεν έχουν άδικο. Παίζουν ο πρώτος με τον δεύτερο. Παίζουν οι δυο καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα.
Πλέον ΟΛΟΙ ΜΑΣ, διοίκηση, ομάδα και λαός, αλλά και όλοι εμείς που ασκούμε δημόσιο λόγο, γραπτό, ηλεκτρονικό, ραδιοφωνικό, τηλεοπτικό, συγκεντρωνόμαστε και αφοσιωνόμαστε, στον επαναληπτικό αγώνα κυπέλλου με τον Ολυμπιακό και στην επιχείρηση-πρόκριση στους ημιτελικούς.
ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ.
Κι όπου βγει…
Η Άνοιξη ήρθε.
Αυτό που θέλουμε όμως, αυτό που ονειρευόμαστε, αυτό που ελπίζουμε, αυτό που προσδοκούμε, είναι αυτή η Άνοιξη, να είναι μείνει στην ιστορία παντοτινά.
Να την θυμόμαστε πάντα.
Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ ΑΡΗ!!!