Τα σκυμμένα κεφάλια και ο έντονος προβληματισμός στα πρόσωπα όσων βρέθηκαν χτες στο «Κλεάνθης Βικελίδης», ήταν ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί στον ΑΡΗ τις τελευταίες ώρες. Μία κατάσταση προβληματισμού και κακής ψυχολογίας.
Η ομάδα περίμενε εδώ και καιρό την 27η αγωνιστική. Δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ποντάρει στην Καβάλα, για να επιστρέψει εκ νέου στην κορυφή της βαθμολογίας. Οι Καβαλιώτες όμως δεν της έκαναν το… χατίρι και έτσι τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε της χρονιάς, ο ΑΡΗΣ βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ετσι άλλωστε τον παρουσιάζουν οι περισσότεροι από χτες. Ισχύει, αλλά όχι στον βαθμό που προσπαθούν να το αναγάγουν κάποιοι.
Σε έναν μεγάλο βαθμό, ο προβληματισμός και η απογοήτευση για τα χτεσινά αποτελέσματα, είναι δύο στοιχεία δικαιολογημένα. Κανένας όμως δεν μπορεί να ξεγράψει ακόμα τον ΑΡΗ, από την στιγμή που παραμένει στο -1. Οι ελπίδες του για άνοδο παραμένουν βάσιμες, απλά μειώθηκαν, όπως γίνεται άλλωστε κάθε αγωνιστική που ο Πανσερραϊκός κερδίζει. Και δεν προσπαθώ να χρυσώσω κανένα χάπι.
Ο ΑΡΗΣ, κακώς, έφτασε πάλι στο σημείο να εξαρτάται από άλλους. Αν θυμηθούμε το πρόσφατο παρελθόν, δηλαδή τα παραδείγματα Λάρισας και Ολυμπιακού Βόλου, δεν του βγήκε. Δεν έχει όμως άλλη επιλογή απ’ το να ποντάρει σε βαθμολογική απώλεια του Πανσερραϊκού, από την στιγμή που έχει να δώσει άλλα δύο παιχνίδια. Τώρα θα πει κάποιος, «καλά αυτοί πάνε τρένο, θα γκελάρουν με Αγιονέρι και Δράμα;». Η λογική λέει όχι. Στο ποδόσφαιρο όμως όλα γίνονται και το «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», ταιριάζει απόλυτα στην κατάσταση του ΑΡΗ.
Το να ξεγράφουν οι γύρω τον ΑΡΗ, το δέχομαι. Οχι όμως όταν το κάνουν και οι ίδιοι οι φίλοι της ομάδας. Η αγωνία και η απογοήτευση κάποιων είναι κατανοητή. Οχι όμως και εκείνων που εδώ και επτά αγωνιστικές δεν έλεγαν κουβέντα και ξαφνικά χτες έπιασαν πάλι ένα πληκτρολόγιο, ξεκίνησαν τους αφορισμούς και μιλούν λες και ο ΑΡΗΣ έχασε οριστικά την άνοδο.
Και για να το απλουστεύσουμε. Ο ΑΡΗΣ πρέπει να ελπίζει. Δεν έχει άλλη επιλογή. Είναι ο μοναδικός δρόμος που οφείλει να ακολουθήσει μέχρι το τέλος της σεζόν. Αλλωστε η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία, έχει γίνει… viral από μεγάλη μερίδα των φίλων της ομάδας. Από αυτούς δηλαδή που έχουν καταλάβει ότι όλα είναι ανοικτά. Και ας πανηγύριζε χτες ο Πανσερραϊκός λες και πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ. Στο κάτω-κάτω και εμείς τα ίδια κάναμε όταν προκριθήκαμε στον τελικό του ΟΑΚΑ ή πριν τον τελικό με τον Ολυμπιακό το 2008. Η κατάληξη και στις δύο περιπτώσεις, είναι γνωστή.
Αυτό είναι το κλίμα που χρειάζεται τη δεδομένη χρονική στιγμή ο ΑΡΗΣ. Και αυτό πρέπει να καταλάβουν μέσω του κόσμου και οι ίδιοι οι παίκτες, για να κάνουν το απόλυτο μέχρι το φινάλε. Η ομάδα απέναντι στο Σουφλί έδειξε ότι βρίσκεται σε καλό φεγγάρι και κέρδισε το χειροκρότημα του κόσμου, ακόμα και όταν όλοι ήξεραν ότι ο Πανσερραϊκός νίκησε. Τώρα θέλει στήριξη.. Το ταμείο θα αρχίσει να γίνεται στις 17 Μαΐου, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα…
Οσον αφορά το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, ο ΑΡΗΣ άρεσε και η δήλωση του Ντομπρασίνοβιτς αντικατοπτρίζει την αλήθεια. Η ομάδα έκανε ίσως το καλύτερο της παιχνίδι στον 2ο γύρο και ειδικά στο πρώτο μέρος. Με εξαίρεση τις δύο φάσεις του Εβρου με τον Μεμέτ, ήταν στημένη καλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Με πολύ πίεση και υπομονή στο παιχνίδι της, από την οποία προήλθε η καλή επιθετική ανάπτυξη, μαζί με τις αρκετές ευκαιρίες που δημιούργησαν οι παίκτες. Ολα αυτά βέβαια δεν θα τα θυμάται κανείς αν η ομάδα δεν ανέβει. Η αλήθεια είναι αυτή…
ΥΓ. Για την ώρα, δεν χρειάζεται να μιλάμε για άνοδο μέσω της 2ης θέσης. Η ομάδα πρέπει να κοιτάξει τον αγωνιστικό προβιβασμό της. Μετά, βλέπουμε.
ΥΓ1 Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν χτες τα παιχνίδια, κάποιοι πήραν θέση στα πληκτρολόγια και μιλούσαν για επενδύτες και νέα αρχή. Είδαμε και αυτούς που στήριξαν τι κατάφεραν…
ΥΓ2. Στον Ερασιτέχνη, η ώρα των αποφάσεων έχει έρθει εδώ και καιρό. Θα παρθούν;