Οσες ικανότητες κι αν έχεις, όσο μπάλα κι αν ξέρεις, όσο καλύτερος κι αν είσαι, το ποδόσφαιρο είναι και θέμα τύχης. Τα παραδείγματα πολλά. Και ο ΑΡΗΣ εντάσσεται σε αυτά με τον δικό του τρόπο.
Οντως η ομάδα έχει κάθε δικαίωμα να τα «βάζει» με την τύχη της στα τρία τελευταία ματς και ειδικά στα δύο πρόσφατα, κυρίως με τον τρόπο που ήρθαν τα γκολ του αντιπάλου. Οπως είχε πει όμως και ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, «εσύ φτιάχνεις την τύχη σου». Ετσι λοιπόν και ο ΑΡΗΣ οφείλει να φτιάξει τη δική του. Το έχει κάνει; Οχι.
Στα τελευταία τρία ματς, ο ΑΡΗΣ δεν είχε να παρουσιάσει κάτι αξιόλογο, πέραν ενός πολύ καλού ημιχρόνου στη Ριζούπολη και περιορισμένα καλά διαστήματα στον Εύοσμο. Με εκείνο που ξεχωρίζει να είναι το τελευταίο τέταρτο του πρώτου 45λέπτου. Τρία παιχνίδια υψηλών απαιτήσεων, στα οποία η ομάδα δεν ανταπκρίθηκε και τα προσέγγισε από αρκετά προσεκτικά έως πολύ φοβισμένα.
Σε σύγκριση με τους δύο προηγούμενους αγώνες, χθες η ευθύνη του Αναστόπουλου δεν ήταν τόσο μεγάλη. Πάλι όμως έχει το δικό του μερίδιο. Και το συμπέρασμα αυτό, καλώς ή κακώς, βγαίνει εκ του αποτελέσματος. Μπορεί η ομάδα να μην έπαιξε αυτή τη φορά τόσο αμυντικά. Από το 60′ και μετά όμως φάνηκε ότι επαναπαύεται στο 0-1 και… διακριτικά είχε περισσότερο τη σκέψη της στα μετόπισθεν, ενώ την ίδια ώρα ο τεχνικός του ΑΡΗ διαχειρίστηκε λάθος τις αλλαγές του.
Με τους Τάτο-Πίτου να μην είναι 100% έτοιμοι και τον Παυλίδη να… κουβαλάει ένα «γεμάτο» 90λεπτο από τη Ριζούπολη, περνάει στη θέση του ντεφορμέ Μιλούνοβιτς ο Νέτο που δεν είναι σε ηλικία να βγάλει τρεξίματα, αντί να γίνει μία κίνηση ώστε να «φρεσκαριστεί» το κέντρο ή ακόμα και η επίθεση, ψάχνοντας και ένα δεύτερο γκολ για να «κλειδώσει» τη νίκη. Κομμάτι στο οποίο θα μπορούσαν να βοηθήσουν Ανάκογλου και Ρόβας, συμβάλλοντας επίσης και ανασταλτικά. Δεν έχει ουσία να μπει ο Μπράβο στο 84′ και μάλιστα ως 6άρι την ώρα που στο κέντρο υπάρχουν τόσες επιλογές. Είναι σαν να υποτιμάς τις λύσεις που διαθέτεις και παράλληλα δείχνεις κάποιου είδους φόβο. Φόβος που δυστυχώς μεταφέρεται υποσυνειδήτα και στους παίκτες. Πάικτες με τους οποίους είναι αδιανόητο να μην μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, πέραν ορισμένων αναλαμπών.
Σε τρία συνεχόμενα ματς, δεν μπορείς να κρύβεσαι πίσω από την τύχη ή τη διαιτησία. Υπάρχουν ευθύνες που βαραίνουν κυρίως τον προπονητή που δεν… λέει να βρει ισορροπία μεταξύ άμυνας και επίθεσης, αλλά και τους παίκτες. Οι τελευταίοι τουλάχιστον έστω και σε μεταξύ τους συζητήσεις, τις έχουν αναγνωρίσει. Για την ώρα όμως, ούτε αυτό φαίνεται να είναι αρκετό. Και πάμε στην επόμενη μέρα.
Η φυσιολογική ροή των πραγμάτων στο ελληνικό ποδόσφαιρο, λέει ότι ο Αναστόπουλος πρέπει να αποχωρήσει. Ισως να είναι το… ηλεκτροσόκ το θα αφυπνίσει την ομάδα. Οσο όμως και αν το λέμε «ελαφρά τη καρδία», ας αναρωτηθούμε πρώτα ποιος θα έρθει. Οι συνθήκες φέτος είναι ιδιαίτερες και οι επιλογές από την ελληνική αγορά μηδαμινές. Ο ξένος από την πλευρά του, θα θέλει χρόνο να εγκλιματιστεί. Μόνο που ο χρόνος για τον ΑΡΗ, έχει εξελιχθεί πλέον σε μεγάλη «πολυτέλεια».
Ο Αναστόπουλος πλέον δουλεύει με πολύ μεγάλη πίεση και κάνει περισσότερο κακό παρα καλό . Αυτό φαίνεται τόσο από τη γενικότερη διαχείριση της ομάδας όσο και από τις συνεχόμενες άστοχες δηλώσεις του. Φυσιολογικά και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα, αυτός συγκεντρώνει τα περισσότερα πυρά και το… μπαλάκι είναι στα χέρια του Θεόδωρου Καρυπίδη. Ο άνθρωπος δηλαδή που βάζει τα λεφτά του και θα πάρει την όποια απόφαση. Για την ώρα συνεχίζει να τον στηρίζει. Οι ισορροπίες όμως είναι λεπτές και στο μέλλον τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί.