Είμαι περίπου 25 χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Ουδέποτε έκρυψα ότι είμαι ΑΡΗΣ, καθώς πάντα θεωρούσα τίμιο να το κάνω. Είχα την τύχη να μην επηρεάσει αυτό και πολύ την καριέρα του. Πάντα, πάνω στη δουλειά, τους σεβόμουν όλους και αισθάνομαι καλά γιατί κατάφερα να κερδίσω και το σεβασμό τους. Γιατί, βλέπετε, στις σημερινές εποχές, ίσως και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, αυτό να θεωρείται «μλκια» κι όχι επαγγελματική συμπεριφορά. Βέβαια, σήμερα δεν θέλω να γράψω για μένα, αλλά θα καταλάβετε πού το πάω.
Όπως «μεγάλος» δεν έκρυψα ποτέ τις οπαδικές προτιμήσεις μου, έτσι, προφανώς και μικρός το ίδιο συνέβαινε. Σε μια άλλη εποχή όμως. Είχα την τύχη και την τιμή τα παιδικά μου χρόνια να είναι σε μία περίοδο, όπου ο ΑΡΗΣ μεγαλουργούσε στο μπάσκετ. Είχα την τύχη να ζήσω ένα μεγάλο κομμάτι του Αυτοκράτορα. ΑΡΗΣ δεν έγινε φυσικά για τους τίτλους, διότι πολύ απλά οι περισσότεροι εξ ημών πήραμε αυτό τον δρόμο γιατί κάποιος συγγενής, φίλος κτλ, μας έμαθε τον ΑΡΗ.
Μιλάμε για μία εποχή, που το πιο σημαντικό στοιχείο των οπαδικών σε μια τέτοια ηλικία, ήταν να μπορώ να πηγαίνω στο σχολείο με χαμόγελα. Να φοράω την κίτρινη μπλούζα μου, χωρίς να φοβάμαι ότι θα βρεθεί μια δωδεκάδα ανθρώπων να με μαχαιρώσει ή να με σακατέψει μέχρι θανάτου και να περπατάω, όπως πάντα με το κεφάλι ψηλά. Να περιμένω ανυπόμονα να έρθει το πρωί της Παρασκευής ή της Δευτέρας για να πάω στο σχολείο και να μιλήσω με τους φίλους μου για τον ΑΡΗ. Συνήθως να τους κάνω χαβαλέ και καζούρα γιατί του κέρδισα, αλλά μικρή σημασία είχε αυτό. Ήταν το τελετουργικό.
Όλα αυτά μου τα προσέφεραν μερικές «χούφτες» άνθρωποι. Ένας εξ αυτών και ο τεράστιος ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ποτέ δεν θα ξεχάσω, πάντα θα θυμάμαι και θα είμαι ευγνώμων που το έζησα. Πολλές στιγμές, όμορφες στιγμές. Τον Μάιο του 1988, που πήγα στο αεροδρόμιο, μετά το Κύπελλο στο ΣΕΦ απέναντι στην ΑΕΚ. Με κάποιο τρόπο είχα καταφέρει να μπω στην αίθουσα αφίξεων. «Έσκασαν» οι μύθοι με το αεροπλάνο από την Αθήνα. Πρώτος ο Ιωαννίδης και επί της υποδοχής, ο λατρεμένος σκύλος του, ο ΑΡΗΣ. Πόσες αναμνήσεις, από Παλέ και από προπονήσεις, που βλέπαμε στα κρυφά… Όταν τον γνώρισα μετά, λόγω επαγγέλματος.
Όλα αυτά κι άλλα πόσα. Δεν φεύγουν, θα μείνουν για πάντα. Σήμερα θα του πούμε ένα αντίο, ένα εις το επανιδείν, ένα ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ γιατί σαν παιδί είχα ωραίες οπαδικές στιγμές. Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που πήγαινα με χαμόγελα στο σχολείο, φουσκωμένος σαν παγώνι, περήφανος.
Σε ευχαριστώ Γιάννη Ιωαννίδη…
ΥΓ: Η φωτογραφία του άρθρου είναι ίσως όλη η ιστορία του μπασκετικού ΑΡΗ