Καμιά φορά πρέπει να κάνεις μερικά βήματα πίσω για να καταλάβεις τι έχει κάνει αυτή η ομάδα. Όταν το περσινό καλοκαίρι η ομάδα ουσιαστικά άδειαζε από συμβόλαια αλλά και από αυτό του προπονητή, ελάχιστοι στάθηκαν στους αθλητές που πρέπει να παραμείνουν.
Η συντριπτική πλειοψηφία αναρωτήθηκε για το μέλλον του Γιάννη Καστρίτη στην ομάδα. Πλέον όλοι έχουν αφήσει τη φετινή σεζόν και αναρωτιούνται τι θα γίνει την επόμενη και αν ο Έλληνας τεχνικός θα διατηρήσει τα ηνία της ομάδας.
Και όχι κι άδικα. Πριν μερικά χρόνια πλησίαζε το Σαββατοκύριακο και είχαμε… γερό στομάχι. Τόσο μπορούσαν, τόσο έκαναν που λέμε. Το κακό έγινε με αυτούς που νόμιζαν ότι μπορούσαν να κάνουν πολλά και έφτασαν την ομάδα σε σημείο διάλυσης, στο άκρο του γκρεμού.
Σας έχω ξαναπεί ότι τα τελευταία χρόνια, το να παρακολουθείς καθημερινά το ρεπορτάζ του ΑΡΗ είναι ένα roller coaster συναισθημάτων. Το φετινό όμως είχαμε να το βιώσουμε χρόνια (εγώ στα χρόνια που εργάζομαι σε αυτό το χώρο, δεν το είχα βιώσει).
Ένας πυρήνας υποστηρικτών που όλο και μεγαλώνει και συσπειρώνεται γύρω από μια ομάδα που δεν παραδίδει τα όπλα της ποτέ.
Αυτή είναι και η έννοια της υποστήριξης. Κι έχει διπλή αξία δίπλα σε ένα σύνολο νεοσύστατο και τελείως άπειρο.
Ένα είναι σίγουρο. Ότι στο αγωνιστικό σκέλος, όλα αρχίζουν και τελειώνουν από τον προπονητή της ομάδας. Ο Γιάννης Καστρίτης επέλεξε, ενσωμάτωσε, εξέλιξε και έδεσε ένα σύνολο το οποίο… διψάει για ζημιές.
Έχω στο μυαλό μου το τι θαύματα έγιναν για να αγωνιστεί η ομάδα στο προπέρσινο πρωτάθλημα. Έχω στο μυαλό μου πως ξεκίνησε η χρονιά και τα “40 κύματα” που πέρασε η ομάδα.
Φέτος όμως είναι το κάτι άλλο, αλλά πάντα με τη κριτική και τις προσδοκίες να ξεκινούν από μια βασική πρόταση στο μυαλό μου.
Είναι μια διοίκηση πρωτοδικείου αποτελούμενη από ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει ο ΑΡΗΣ και πρωταρχικός τους στόχος είναι να γίνει το χρέος βιώσιμο και… μηδενικό!
Δεν παίρνει κανείς ελαφρυντικό από τη παραπάνω πρόταση ως δικαιολογία. Γι’ αυτό και αυτή η ομάδα έχει περάσει κάτω από τα ραντάρ της θριαμβολογίας.
Ο Γιάννης Καστρίτης είναι ο πρώτος που γνωρίζει ότι αν δεν τιθασεύει τη χαρά στη νίκη και την απογοήτευση στην ήττα, θα δει την ομάδα του σε ελεύθερη πτώση.
Προς θεού, δεν είπαμε ότι οι παίκτες είναι ρομπότ. Ούτε ο ΑΡΗΣ είναι κατηχητικό. Αλλά όταν έχεις μια ομάδα με ακατέργαστο ταλέντο, αδρεναλίνη και κίνητρο, θέλεις πειθαρχία.
Μια ομάδα δε κρίνεται από στιγμές, αλλά από διάρκεια. Ποια είναι η διάρκεια της; Κόντρα σε ανταγωνιστές όπως η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, έτρεξε ένα σερί 80/80 λεπτά χωρίς να μείνει πίσω στο σκορ.
Να το θέσουμε λίγο πιο κομψά. Ο ΑΡΗΣ έχει ένα κάστρο. Το γήπεδο του. Το είχε, το έχει και θα το έχει. Η “μαύρη τρύπα” του Παλέ δεν είναι κλισέ, γιατί είτε τραβάει εσένα κάτω από το άγχος ή τους αντιπάλους σου από τη πίεση.
Απλά είναι πια πασιφανές ότι το κάστρο έχει και… ηγέτη. Ο ηγέτης είναι ένας άνθρωπος που εμπνέει, που βάζει στόχους εξηγώντας σου πως θα φτάσεις εκεί, που σε κάνει να νιώσεις μέρος ενός συνόλου. Το κάστρο αυτό προστατεύεται όμως από μια διοίκηση που δεν αφήνει κανέναν… παραβάτη. (Εξαιρούνται ανώτερες δυνάμεις όπως η Ελληνική Διαιτησία, που δεν έχει βρεθεί αντίδοτο).
Ε αυτό λίγο πολύ νιώθουν οι παίκτες με τον Γιάννη Καστρίτη και το κάστρο που έχει χτίσει στην έδρα του.
Το βλέπεις και από τα όσα κάνουν μέσα στο παρκέ. Και θα αναφερθώ λίγο και στο τελευταίο παιχνίδι, γιατί αγωνιστικά συνήθως τα λέμε και στο YouTube.
Οι αριθμοί του Goodwin δεν ταιριάζουν σε rookie ψηλό στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Notae δεν είναι φυσιολογικό να αγωνίζεται με τρομακτική ενέργεια τόσο σε επίθεση, όσο και άμυνα. Ο Haggins που έχουμε ξαναδεί, ποτέ δεν ήταν τόσο αλτρουιστής επιθετικά και ποτέ δεν έδειχνε τέτοια αμυντική προσήλωση. Ο Νετζήπογλου δε γίνεται να κοίταζε με τέτοιο βλέμμα το καλάθι εκτελώντας στιγμιαία και να έκανε το 4/4 στα τρίποντα.
Θέλω να πω ότι το κίνητρο που έχουν αυτά τα παιδιά είναι τεράστιο, οι προπονήσεις είναι πιο σκληρές και από τους αγώνες και αυτό που βλέπει ο κάθε φίλαθλος (πλέον και οι ουδέτεροι) είναι μια όαση στη Basket League.
Αφήνοντας στην άκρη τη διοίκηση που μόνο αυτή ξέρει πως λύνει ό,τι πρόβλημα της παρουσιάζεται σε καθημερινή βάση, για όλα τα υπόλοιπα υπάρχει ένας άνθρωπος που ακόμα επιμένει ότι η ομάδα μπορεί να κάνει κι άλλα, κι άλλα, στο παρκέ.
Και ο Γιάννης Καστρίτης γνωρίζει ότι με πειθαρχία, το αίσθημα του “τα έχω δώσει όλα στο παρκέ” και πίστη στο πλάνο, η ομάδα του είναι ικανή να αναστατώσει τους πάντες και τα πάντα.
*Περισσότερα κάθε Τρίτη και Πέμπτη στις 20:00 στο YouTube και φυσικά εφ’ όλης της ύλης στο Twitter.
ΥΓ Πίστη στην ομάδα είναι ο τρόπος που τον Μήτρου Λονγκ δεν τον νοιάζει αν θα φάει τα μούτρα του, παρά μόνο να σκοράρει για την ομάδα του. Πίστη στην ομάδα είναι η πάσα που δίνει ο Χάγκινς και το τρέξιμο πανηγυρισμού, πριν καν σουτάρει ο Νότε. Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.