Τα αγωνιστικά συμπεράσματα και οι καινοτομίες που υιοθετεί η διοίκηση Λάσκαρη σε ότι έχει να κάνει με ό, τι συμβαίνει εκτός των τεσσάρων γραμμών.
Το δεύτερο τουρνουά προς τιμή του Νίκου Γκάλη αποδείχτηκε εξόχως διδακτικό. Σε δυο μάλιστα επίπεδα. Στο προφανές που αφορά τα αγωνιστικά συμπεράσματα που εξήχθησαν κόντρα σε καλές ομάδες, ειδικά την Καρσίγιακα. Ο ΑΡΗΣ αμυντικά θα είναι δυσκολοκατάβλητη ομάδα και οι αμυντικές προσαρμογές της θα βελτιώνονται μέρα με τη μέρα. Υστερεί ασφαλώς στο επιθετικό κομμάτι, της λείπουν συγκεκριμένοι αυτοματισμοί και ενδεχομένως κάποιες πιο ποιοτικές λύσεις, η μια στην περιφέρεια και η δεύτερη κάτω από το καλάθι. Ελλείψεις που θα προσπαθήσει η τεχνική ηγεσία να της καλύψει με την ομαδική δουλειά. Έχει όμως περισσότερες επιλογές σε σχέση με πέρσι και τον χρόνο να δουλεύει υπέρ της.
Το δεύτερο που αντιλήφθηκε και ο πλέον αμύητος μπασκετικά αρειανός (αν και είναι λίγο δύσκολο να υπάρχει τέτοιος) είναι τα νέα ήθη και έθιμα που επιδιώκει να… λανσάρει στο Παλέ και στους αγώνες του ΑΡΗ ο Νίκος Λάσκαρης και οι συνεργάτες του. Ήθη και έθιμα που προέρχονται κατά βάση από την άλλη πλευρά του ατλαντικού, εκεί που ένας αγώνας μπάσκετ, όσο κρίσιμος και αν είναι, δεν παύει να είναι γιορτή και θέαμα. Ο Λάσκαρης είναι προφανές ότι θέλει να φέρει τις οικογένειες στο γήπεδο, να επενδύσει εμπορικά σε αυτές και να κάνει ένα παιχνίδι μπάσκετ να έχει και λίγο από σόου. Το ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι δηλώνει αποφασισμένος να το πετύχει. Πολλά από αυτά δυστυχώς δεν αρέσουν σε πολύ κόσμο που επαναφέρει στις μνήμες του την… εποχή της παντοκρατορίας του ΑΡΗ, τότε που στα επίσημα του Παλέ έδιναν και έπαιρναν οι γούνες και τα… βιζόν. Είναι αυτοί που το αίμα τους βράζει, που δεν μπορούν να διανοηθούν, ότι ένα ματς δεν θα έχει το… μπινελίκι, την ένταση που έχει το Παλέ την πιο καυτή μπασκετική έδρα στην Ευρώπη.
Το ζήτημα γίνεται αυτομάτως επίκαιρο από την στιγμή που ο ΑΡΗΣ έχει μαζεμένα ντέρμπι στο ξεκίνημα. Άρα άμεσα απαιτείται από τη διοίκηση και οπαδούς ένας κοινός βηματισμός…