Ο φετινός ΑΡΗΣ δεν είναι πηγή ηρεμίας αλλά ούτε και εμπιστοσύνης, με τον αγώνα κόντρα στον ΟΦΗ να το επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά.
Οταν έδωσα 1Χ το παιχνίδι στο ραδιόφωνο την περασμένη Πέμπτη, δεν έγινε τυχαία. Το συναίσθημα είναι δυνατό αλλά η ποδοσφαιρική προσέγγιση είναι κάτι άλλο… Η ομάδα δεν είναι σε φάση αυτή την περίοδο για να ποντάρεις πάνω της ποδοσφαιρικά… Ακόμα και σε ένα βράδυ που παρουσίασε κάτι.
Μετά τη βελτιωμένη αμυντική εικόνα στη Λεωφόρο, ο ΑΡΗΣ έδειξε… επιτέλους κάτι και στην επίθεση. Πρώτα “πέταξε” ένα ημίχρονο, στο οποίο βέβαια σκοράρει ένα κανονικό γκολ που κακώς δεν μέτρησε αλλά είναι η συνέχεια της στοχοποίησηής του. Πιο ξεκάθαρο δεν γίνεται πλέον και ούτε θα αλλάξει όσο είναι αυτοί που είναι στην ΕΠΟ.
Δεν υπάρχει κανόνας που λέει ότι αν δεν είσαι καλά, δεν αξίζεις να πάρεις κάτι από τις παραβάσεις του αντιπάλου. Με τον Ολυμπιακό ή τον Ιωνικό ο ΑΡΗΣ ξεπέρασε τον… ύπουλο σκόπελο της διαιτησίας. Χθες όμως όχι.
Η διαιτησία είναι το ένα κομμάτι, με το οποίο οφείλουμε να αξιολογούμε τα αποτελέσματα του ΑΡΗ. Δεν πρέπει όμως να υποβαθμίζει το ποδοσφαιρικό. Διότι πρέπει. να κοιτάμε τι έκανε και η ομάδα από μόνη της.
Για ένα ημίχρονο ο ΑΡΗΣ δυσκολεύτηκε πολύ μπροστά. Δεν του βγήκε το πλάνο του, ήταν στατικός, μονοδιάστατος και κάπως επικίνδυνος μόνο όταν ο ΟΦΗ ξεμύτιζε από το δικό του μισό, έχοντας ως μοναδικό σημείο αναφοράς τον Ματέο Γκαρσία. Η ενδεκάδα που επέλεξε πάντως ο Πάρντιου ήταν ορθολογική. Ισως η διαφωνία μου να είναι με τα μπακ. Τέτοια ματς θέλουν πλάγια μπακ να πατούν στο επιθετικό τρίτο και να απειλούν, να γίνονται υπεραριθμίες. Κάτι που θεωρώ ότι Εμπακατά και Μαζικού το κάνουν καλύτερα σε αυτή τη φάση.
Η ροή του αγώνα αλλάζει υπέρ του ΑΡΗ μετά την ισοφάριση του Γκρέι. Εκεί ο ΑΡΗΣ βρήκε ρυθμό, έτρεξε περισσότερο, πίεσε περισσότερο και πάτησε πολύ παραπάνω στην περιοχή του Μανδά.
Από τις τέσσερις τελικές του πρώτου ημιχρόνου, εκτοξεύτηκε στις 15 του δεύτερου, όσες ήταν και οι φορές που απείλησε σε όλο το ματς μέσα από την περιοχή.
Δεν ήταν όλες κλασσικές φάσεις. Παρουσίασε όμως κάτι καλύτερο επιθετικά. Είχε κίνηση χωρίς τη μπάλα, ο Μάνου μπήκε στην εξίσωση και ο Γκρέι τροφοδοτήθηκε περισσότερο. Το γκολ σπάνιας ομορφιάς που πέτυχε ήταν το πρώτο βήμα, δεν ακολούθησε όμως το δεύτερο όπως σε άλλες ανατροπές φέτος.
Το αποκορύφωμα ήταν η φάση του Καμάτσο που λες “δεν χάνονται αυτά”. Οπως δεν μπαίνουν και γκολ όπως αυτό του Γκρέι. Έτσι είναι η μπάλα όμως.
Επιιθετικά ο ΑΡΗΣ είναι μία ομάδα με ποιότητα αλλά στερείται εκτελεστών. Πλην του Γκρέι, του Πάλμα ή άντε και του Μαντσίνι, οι υπόλοιποι μεσοεπιθετικοί έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Τρέχουν κυρίως στον χώρο, ενίοτε δημιουργούν αλλά δεν ήρθαν κουβαλώντας γκολ ή ασίστ από προηγούμενες χρονιές τους. Δεν υπάρχουν τα διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Εάν δεν είχαν προηγηθεί οι περισσότερες από τις προηγούμενες γκέλες, μπορεί να κάναμε λόγο για μία μέρα ατυχίας, διαιτησίας και η ζωή να προχωρούσε. Ο ΑΡΗΣ όμως σε κάθε ματς… κουβαλάει προηγούμενα αρνητικά αποτελέσματα, μία συσσωρευμένη κατάσταση που θέλει ένα σερί αποτελεσμάτων για να την “πετάξει” από πάνω της.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι στα τελευταία δύο παιχνίδια δείχνει εξέλιξη, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Εάν υπάρχει συνέχεια και δεν αποτελεί παρένθεση, πολλά μπορούν να αλλάξουν σε ένα πρωτάθλημα που έχει διακοπή 40 ημερών τον Νοέμβριο.