ΑΡΗΣ λοιπόν 108 ετών πλέον. Ημέρα γιορτής για όλους όσοι νιώθουν και είναι ΑΡΗΣ. Για εκείνους που χάρηκαν, λυπήθηκαν, γέλασαν, δάκρυσαν. Γι’ αυτούς που περιμένουν μια Κυριακή, ένα Σάββατο, μια Τετάρτη, μπορεί και μία Πέμπτη, ίσως και Δευτέρα για να δουν το Κίτρινο και το Μαύρο μέσα στο γήπεδο. Για όσους φορούν μία φανέλα του ΑΡΗ και πιστεύουν ότι έχουν πάνω τους το Άγιο Δισκοπότηρο. Κάτι ιερό. Κάτι μοναδικό. Κάτι ξεχωριστό.
Όλοι μας έχουμε και από κάποια ιστορία να θυμηθούμε. Να μοιραστούμε με τους φίλους μας. Το πώς γίναμε ΑΡΗΣ. Το γιατί είμαστε ΑΡΗΣ. Τι ακριβώς είναι για την καθημερινότητά μας. Είτε είμαστε κοντά είτε όχι. Πόσο πολύ ή λίγο επηρεάζει τη ζωή μας.
Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις, γεγονότα, ιστορίες, προσωπικά βιώματα. Την πρώτη μου επαφή με τον ΑΡΗ. Τους πρησμένους αδένες μου από το άγχος όταν έπαιζε η ομάδα. Εκείνα τα πρωινά στο σχολείο που ήθελα να πάω από τα ξημερώματα. Και τα άλλα, που δεν έβγαινα καν από το σπίτι. Τη χαρά με τα… ατέλειωτα, όπως τα έβλεπα τότε, πρωταθλήματα και Κύπελλα στο μπάσκετ, το γήπεδο, τις εκδρομές, τα ταξίδια.
Μου ζητήθηκε να γράψω κάτι. Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί και είπα να κάνω κάτι άλλο. Γιατί σήμερα ένα παιδί να γίνει ΑΡΗΣ; Θεώρησα ίσως πιο χρήσιμο για όλους μας, να ζητήσω από την κόρη μου, την 13χρονη Μαριτίνα μου, να μου γράψει κάτι. Και το μοιράζομαι μαζί σας…
«Εγώ ΑΡΗΣ έγινα λόγω οικογένειας, αλλά από ένα σημείο και μετά ήταν και δική μου απόφαση να υποστηρίζω τον ΑΡΗ. Όταν βλέπω τον ΑΡΗ, αισθάνομαι ότι είναι μια ενωμένη ομάδα. Δεν είναι όμως μόνο η ομάδα. Είναι και ο κόσμος της, που βάζει την καρδιά, την αγάπη και τη φωνή του, για να εμψυχώσει τους αθλητές την ώρα του ματς. Στο φινάλε καταλήγω στο εξής: Δεν διαλέξαμε εμείς τον ΑΡΗ, αλλά ο ΑΡΗΣ εμάς. Γι’ αυτό να τον σέβεστε και να τον αγαπάτε».
Μετά από αυτά, εγώ δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο…