Η λογική ήθελε τον ΑΡΗ να περνάει εύκολα ή δύσκολα τη Γκόμελ. Και η κληρωτίδα έκανε το… χατήρι στους “κιτρινόμαυρους”.
Στη φάση που βρίσκεται ο ΑΡΗΣ τις τελευταίες εβδομάδες, το τελευταίο που θα ήθελε ήταν έναν αντίπαλο ίδιας ή και μεγαλύτερης δυναμικότητας. Ακόμα και ως ισχυρός θα μπορούσε να βρει απέναντί του κάτι ανταγωνιστικό.
Μετά από δύο παιχνίδια με τους Λευκορώσους, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι του ήρθαν… κουτί. Η Γκόμελ ήταν αυτό που χρειαζόταν η ομάδα για να περάσει αναίμακτα στην επόμενη φάση, με χαμηλό ρίσκο και παράλληλα με έναν ανταγωνισμό στο τόσο-όσο για να ενισχύσει την αγωνιστική και πνευματική της ετοιμότητα εν όψει της συνέχειας.
Αυτός ήταν ο λόγος που και τα ματς αυτά ήταν χρήσιμα για τον ΑΡΗ. Οπως ήταν επίσης και διδακτικά για να διακρίνει που είναι… καλά και που χωλαίνει. Αλλά να το κάνει χωρίς παράπλευρες απώλειες ή αγωνιστικό κόστος.
Αυτά τα δύο ματς, ματς δίδαξαν αυτό που διαφαινόταν και στα χαρτιά. Οτι ο ΑΡΗΣ προσθέτει σταδιακά νέα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά στο ρόστερ του. Πλάγια μπακ που πατούν περιοχή, περισσότερη δύναμη στο χώρο του κέντρου, εξωτερικές (Καμάτσο) και… εσωτερικές μεταγραφές (Ιτούρμπε, Πάλμα) μεσοεπιθετικών που έχουν την παραπάνω ενέργεια. Και φυσικά την ποιότητα.
Η άλλη πλευρά της διδαχής είναι ότι η ομάδα θέλει ακόμα χρόνο και δουλειά. Ψάχνεται με την ομοιογένειά της και αυτό φανερώθηκε από τη χρησιμοποίηση των… νέων.
Αν εξαιρέσουμε την εκτελεστική δεινότητα του Γκρέι και κάποιες εξάρσεις του Καμάτσο, δεν ξεχωρίζει κάποιους από τους υπόλοιπους. Ολοι παίκτες με ποιότητα, αλλά για την ώρα αυτή είναι η κατάσταση. Θα… δώσουν αλλά φαίνεται να θέλουν κι άλλο χρόνο.
Σίγουρα αυτά τα δύο ματς ήταν ευεργετικά για όλους και ειδικά τους καινούργιους. Επειδή όπως υπάρχει πλέον μία Μακάμπι άλλου επιπέδου -συγκριτικά με τη Γκόμελ- και πολύ πιο σοβαρή, ίσως ο Μπούργος θα πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο στους… παλιούς, μαζί με τον Γκρέι ο οποίος είναι αναγκαίος μπροστά.
Αν μπούμε στη διαδικασία να ξεχωρίσουμε παίκτες από τα δύο ματς με τη Γκόμελ, εύκολα πάει η σκέψη μας σε Πάλμα, Μαντσίνι, στον Εμπακατά, στα στόπερ ή στον Ιτούρμπε. Ειδικά ο Ονδουριανός ήταν ο κινητήριος μοχλός επιθετικά και με νέο στοιχείο την πίεση πάνω στη μπάλα.
Μαζί με τον Γκρέι, τον Πίρσμαν, τον Νταμπό -εάν δεν γίνει κάποια έκπληξη με Ματέο στα χαφ- βγαίνει μία πιο έτοιμη και πιο ταχυδυναμική ενδεκάδα σε αυτή τη φάση της χρονιάς και ειδικά με τους Ισραηλινούς. Και είναι ένα μοντέλο που εξυπηρετεί και τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα είναι πιο αποτελεσματική μέσα στο γήπεδο αυτή τη στιγμή.
Αν απομονώσουμε το χθεσινό παιχνίδι, κρατάμε έναν ΑΡΗ σαφώς πιο επιθετικό. Το αποδεικνύουν οι 102 επικίνδυνες “κατεβασιές” προς την αντίπαλη περιοχή, πολλές περισσότερες από τον πρώτο αγώνα κόντρα στη Γκόμελ.
Η θετική διαφορά του χθεσινού αγώνα είναι ότι η ομάδα δημιούργησε περισσότερο σε ροή αγώνα, απ’ ότι στο πρώτο παιχνίδι, άσχετα που δεν σκόραρε με τους ρυθμούς του 5-1. Το επιθετικό της τρανζίσιον λειτούργησε καλύτερα αλλά πάλι δυσκολεύτηκε να παράξει φάσεις στο σετ παιχνίδι. Και αυτό είναι ζήτημα, για το οποίο το κλειδί μπορεί να βρίσκεται στα πόδια του Μάνου Γκαρθία. Τις περισσότερες φορές που απείλησε ήταν αποτέλεσμα χώρου, πίεσης ψηλά ή στο μεσαίο τρίτο.
Οι μέρες εν όψει Μακάμπι δεν είναι πολλές και από Δευτέρα θα δούμε τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο Μπούργος. Οπως είναι πιθανό να δούμε και νέες εξελίξεις μεταγραφικά.
Ο Μπαζόερ αυτή τη στιγμή κάνει… πολύ “κλικ” στον ΑΡΗ και κρίνεται ως εξαιρετική περίπτωση, συγκριτικά με τους άλλους δύο που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Στο φορ, ο… καπνός με τον Μίνα υπάρχει ακόμα και θα δούμε πως θα εξελιχθεί ενώ φαίνεται μία ανάγκη για έναν… εργάτη στα χαφ.