Ήθελες τουλάχιστον ένα 24ωρο για να ηρεμήσεις. Είτε ήσουν στον γήπεδο είτε όχι. Εγώ προσωπικά στα καμιά 35αριά χρόνια που παρακολουθώ τον ΑΡΗ, τέτοιο πράγμα δεν έζησα ποτέ. Δεν γίνεται να βρεθούν οι κατάλληλες λέξεις για να περιγραφεί κάτι τέτοιο, όσο πλούσια κι αν είναι η ελληνική γλώσσα. Είναι το συναίσθημα που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Απλά είσαι τυχερός που το έζησες.
Ο ΑΡΗΣ λοιπόν, με αυτόν τον απίθανο τρόπο έφθασε σε μία νίκη, που τον φέρνει για τέταρτη σερί χρονιά σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Για πρώτη φορά στην ιστορία του. Πανηγυρίστε το. Είναι σπουδαίο επίτευγμα σταθεροποίησης και δημιουργίας προσδοκιών. Ελπίδας και πίστης ότι ο σύλλογος έφτασε ξανά τη φυσική θέση του στον ποδοσφαιρικό χάρτη, συνεχίζοντας να κοιτάει και για πιο ψηλά.
Πανηγυρίστε, το όχι μόνο για την έξοδο στο Europa Conference League. Είναι η… (λέξη που δεν μπορώ να γράψω, αλλά μάλλον καταλαβαίνετε τι θέλω να πω) για τη νίκη απέναντι σε ένα ολόκληρο σάπιο σύστημα, που πήγε να σε διαλύσει με το -6. Που σε έβαλε σε διαδικασία απαγόρευσης μεταγραφών, που σε κυνήγησε, σε πολέμησε και σε πολεμάει μανιασμένα. Και προσπάθησε μέχρι και την ύστατη στιγμή να σου βάλει τρικλοποδιά, αλλά δεν τα κατάφερε.
Πανηγυρίστε για τις εικόνες που είδατε στο γήπεδο. Τον τρελαμένο κόσμο, που ήταν εκεί όσο το πράγμα πήγαινε στραβά. Για εκείνους που ξέσπασαν στο 2-2 και χοροπηδούσαν σαν μικρά παιδιά στο 3-2. Για την κυρία Μελίνα, η εικόνα της οποίας μίλησε στις καρδιές όλων των Αρειανών.
Επιτρέψτε μου εμένα να πανηγυρίσω και για έναν επιπλέον λόγο. Για την εικόνα που θα δείτε παρακάτω. Για τα πιτσιρίκια, που αύριο θα είναι το νέο αίμα της κερκίδας του Άρη, που στο σφύριγμα της λήξης σχημάτισαν το γράμμα «Α» με τα δάχτυλά τους. Για τον Άλκη. Γιατί με αυτά τα μυαλά, ναι, υπάρχει ελπίδα.
Κλείνοντας, μη ζητάτε αναλύσεις, επόμενες μέρες, ανανεώσεις, μεταγραφές κτλ. Έχουμε χρόνο γι’ αυτά. Απολαύστε τις στιγμές…
