Πάνε κοντά δύο μήνες που ο ΑΡΗΣ… ζει για το Κύπελλο. Και ακόμη περισσότερο από τη στιγμή που “πέταξε” έξω την ΑΕΚ και είδε τον δρόμο για τον τελικό να ανοίγει διάπλατα.
Η διάκριση στον δεύτερο τη τάξει θεσμό της Ελλάδας ανάγκασε τον Ακη Μάντζιο για ακόμη μία φορά τον τελευταίο μήνα να ανοίξει το ροτέισον και να αλλάξει πολλά στα πλάνα του. Αυτή τη φορά ελέω Παναιτωλικό.
Σε αντίθεση με το ματς πρωταθλήματος στο Αγρίνιο ή την Καισαριανή, το ροτέισον δεν απέδωσε για έναν ΑΡΗ που πέρα από κάποιες γνωστές αγωνιστικές αδυναμίες του τελευταίου διαστήματος, φάνηκε ότι το μυαλό του ήταν περισσότερο στο ματς της επόμενης Τρίτης παρά στο χθεσινό.
Μία ομάδα η οποία δεν αποτύπωσε στο γήπεδο τη διαφορά ποιότητας με τον αντίπαλο, η οποία δεδομένα υπήρχε ακόμα και με τις αλλαγές που έγιναν. Ακόμα και με τις λύσεις ανάγκης όπως στο αριστερό άκρο της άμυνας, με την είσοδο των πρωτοκλασσάτων στο δεύτερο μέρος να βελτιώνουν κάπως την κατάσταση αλλά και πάλι δίχως ουσία.
Από αυτές τις αλλαγές προκύπτει ίσως και το μοναδικό θετικό για τον ΑΡΗ, που δεν είναι άλλο από την απόδοση του Μάνου Γκαρθία. Ο Ισπανός πραγματοποίησε την καλύτερή του εμφάνιση από τη στιγμή που επέστρεψε στην αγωνιστική δράση και φαίνεται να είναι σχεδόν έτοιμος για να σταθεροποιηθεί στα βασικά πλάνα του προπονητή.
Για τον Μπένετ είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε συμπέρασμα όταν μιλάμε για το πρώτο του 45λεπτο, στη διάρκεια του οποίου ο ΑΡΗΣ πήγαινε περισσότερο από την πλευρά του ντεφορμέ Σαβέριο παρά τη δική του.
Ηταν δύο ακόμα “πεταμένοι” βαθμοί απέναντι σε ομάδα των χαμηλών “στρωμάτων” της βαθμολογίας, όμως λίγοι θα το θυμούνται εάν γίνει η δουλειά στο ματς που ο ΑΡΗΣ είχε “σημαδέψει” πριν φύγει για αυτή την ολιγοήμερη παραμονή στην ηπειρωτική Ελλάδα. Δηλαδή σε αυτό με τον Παναιτωλικό.
Οι “κιτρινόμαυροι” δεν ήταν καλοί στα Γιάνεννα αλλά είχαν πάτημα. Και αυτό είναι το Κύπελλο. Για αυτό οι αλλαγές, για αυτό και το μυαλό των παικτών που ήταν περισσότερο αλλού παρά στον αγωνιστικό χώρο των “Ζωσιμάδων”.
Ο ΑΡΗΣ κόντρα στον ΠΑΣ είχε κάτι σαν άλλοθι. Απέναντι στον Παναιτωλικό όμως υπάρχει η υποχρέωση για τη νίκη. Και γιατί όχι μία νίκη με σκορ πρόκρισης από το πρώτο παιχνίδι, δίνοντας διαδικαστικό χαρακτήρα στον δεύτερο αγώνα της 6ης Μαρτίου στο “Κλεάνθης Βικελίδης”.
Εάν γίνει αυτό, λίγοι θα θυμούνται ή θα στέκονται στο τί έγινε στα Ιωάννινα. Άπαντες το αντιλαμβάνονται εντός της ομάδας και μεθαύριο καλούνται να βγάλουν ξανά την ίδια σπίθα και τη θέληση που επέδειξαν στα ματς Κυπέλλου με την ΑΕΚ. Ή έστω τον κυνισμό και την ουσία των αγώνων με τη Νίκη Βόλου, ώστε ο στόχος του τελικού να θεωρείται σχεδόν δεδομένος από το βράδυ της 13ης Φεβρουαρίου.