Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει για την ήττα του ΑΡΗ από τις… αδυναμίες του και τις ρεαλιστικές ελπίδες για να ανατρέψει την κατάσταση στο “Κλεάνθης Βικελίδης”.
Η ήττα από την Αστάνα “πάγωσε” τον οργανισμό του ΑΡΗ και τον αφήνει για μία εβδομάδα σε κατάσταση σύγχυσης και ανασύνταξης.
Το 2-0 “πονάει”… Η εικόνα όμως ή ακόμα και το αποτέλεσμα, δεν μας κάνουν να πέφτουμε από τα σύννεφα κιόλας…
Ποιά ήταν η διαφορά του χθεσινού ΑΡΗ με τον περσινό ή κυρίως με εκείνον των περισσότερων φετινών φιλικών; Καμία… Έγιναν πράγματα που τα έχουμε δει ξανά.
Πολύ καλή ομάδα για ένα ημίχρονο, ανούσια στο δεύτερο, γκολ… δώρα στον ατίπαλο ο οποίος ωστόσο ουδέποτε επιβλήθηκε με την εικόνα του μέσα στο γήπεδο.
Στον ΑΡΗ κόστισαν αυτά που φοβόταν πριν το παιχνίδι. Η αδυναμία του στο γκολ, το πρόβλημα στα στόπερ και ο… Γκάνεα.
Ο Ρουμάνος μπήκε αναγκαστικά λόγω του θέματος με τον Σούντγκρεν. Ο Μάντζιος ήθελε να αποφύγει την τοποθέτηση του Ρουμάνο στην πλευρά του Τομάσοβ. Στο τέλος όμως αναγκάστηκε και η ευθύνη του στο πρώτο γκολ είναι σημαντική. Δεν ήταν μόνος αυτός βέβαια αφού ακολούθησαν τα χαφ που… δεν ακολούθησαν τον Κροάτη και φυσικά η κακή τοποθέτηση του Ντένις. Ο Βραζιλιάνος φταίει τελευταίος χρονικά και είναι άδικο να τον κρίνουμε από μία εμφάνιση.
Παρόλο που ο ΑΡΗΣ δεν έδωσε εύκολα χώρο στην Αστάνα, οι μεγάλες αποστάσεις άμυνας και κέντρου δημιούργησαν από μόνες τους κενά. Αυτό φαίνεται κυρίως στο πρώτο γκολ αλλά και στο δεύτερο μέχρι έναν βαθμό.
Το πρόβλημα ήταν πάλι μεσοαμυντικά. Δεληζήσης και Μπεναλουάν δεν μπορούν μαζί. Ο Σάσα με τον Ματίγια δεν έδωσαν τίποτε επιθετικά ή αμυντικά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όποτε η μπάλα πήγαινε μπροστά ήταν κυρίως από ενέργειες των πλάγιων ή του Μπερτόγλιο. Και οταν βγήκαν εκτός παιχνιδιού, εξαφανίστηκε ο ΑΡΗΣ επιθετικά…
Η Αστάνα δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να αξιοποιήσει τις γνωστές αδυναμίες του ΑΡΗ και να σκοράρει δύο γκολ στις τέσσερις τελικές της. Τίποτε παραπάνω από τους Καζάκους, που με την εικόνα τους δημιουργούν δύο συναισθήματα. Πρώτον, πώς έχασε ο ΑΡΗΣ από αυτούς; Το δεύτερο; Η ελπίδα της εικόνας του αγώνα και κυρίως του πρώτου μέρους, ότι οι “κιτρινόμαυροι” έχουν ρεαλιστικές ελπίδες πρόκρισης παρά τις αδυναμίες τους. Απλά έκαναν πολύ δύσκολη τη ζωή τους με το σκορ…
Ναι, ο ΑΡΗΣ από πέρυσι ξέρει ότι έχει θέμα στο φορ αλλά έχει αργήσει. Η πώληση του Ρόουζ, η αναποδιά με τον Τουρκμέν και το ότι ασχολήθηκε με δύσκολες περιπτώσεις, τον πήγε πίσω στα στόπερ. Και κατά τα ψέματα, μέχρι στιγμής έχει ενισχυθεί σε θέσεις που δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ανάγκη. Υπήρχε όμως ανάγκη…
Ακόμα κι έτσι ο ΑΡΗΣ ήταν καλύτερος για ένα ημίχρονο, όχι κατώτερος στο δεύτερο απλά παρουσιάστηκε ανούσιος και αφελής στα σημεία που έκριναν το ματς.
Δεν μ’ αρέσει να πουλάω ελπίδα. Δεν θα το έκανα ποτέ, γιατί είναι κοροϊδία και δεν θα μου άρεσε να το κάνουν σε μένα. Αλλά ο ΑΡΗΣ έχει ρεαλιστικές ελπίδες. Το λέει η εικόνα του χθεσινού αγώνα, για όσους βλέπουν πέρα από το σκορ. Η εικόνα ακόμα και αυτού του ΑΡΗ με χτυπητά κενά και αισθητές αδυναμίες. Και θα παίξει σε ένα “Βικελίδης” με κόσμο. Δεν είναι λαϊκισμός αν πεις ότι η παρουσία του αλλάζει τα δεδομένα. Είναι η πραγματικότητα. Απλά θα πρέπει ο ΑΡΗΣ να τη βάλει μέσα στα δίχτυα τη ριμάδα τη μπάλα!
Υ.Γ. Ισως από τους τελευταίους που φταίει για το χθεσινό, είναι ο Μάντζιος. Αν έκανε ένα λάθος, αυτό ήταν η είσοδος του Μπρούνο στην αναγκαστική αλλαγή του Ματέο. Άστοχη, αφού όλοι ξέρουμε τον Βραζιλιάνο, με τον ντεφορμέ Μάνο να είναι προτιμότερος, σε συνδυασμό με τη μετατόπιση του Μαντσίνι στα πλάγια. Από εκεί και πέρα οι επιλογές του είναι συγκεκριμένες και… μειωμένες σε συγκεκριμένες θέσεις. Δουλεύει με ό,τι έχει…
Υ.Γ. Το φορ είναι το βασικό που λείπει από την επίθεση. Λείπει όμως και κάτι ακόμα… Η προσωπικότητα και το κάτι παραπάνω στα εξτρέμ και πίσω από τον φορ. Ένας Γκάμα λίγα χρόνια μικρότερος. Ένας-δύο παίκτες να σουτάρουν, μιας και δεν το κάνει κανένας άλλος μέχρι στιγμής.