Όση προσπάθεια και να καταβάλεις, είναι υπερβολικά δύσκολο να δικαιολογήσεις κάποια πράγματα. Δε γίνεται δηλαδή, το χθεσινό, με οποιοδήποτε τρόπο να «χωνευτεί» εύκολα. Ο ΑΡΗΣ έχοντας υπέρ του το κίνητρο, την έδρα, τον κόσμο και την εμπειρία, όχι απλά δεν πήρε το ματς από τον Ολυμπιακό, αλλά κατόρθωσε (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να το χάσει. Και παράλληλα, να απολέσει την ευκαιρία να «πατήσει» ξανά τρίτος στην βαθμολογία.
Δε νομίζω όμως ότι ενόχλησε τόσο πολύ αυτό, δηλαδή το αποτέλεσμα, όσο η εικόνα. Διότι μπορεί να χάσεις και να είσαι καλός, αλλά άτυχος, αλλά μπορεί να ηττηθείς, όπως το έκανε ο ΑΡΗΣ χθες. Άνευρος, άοσμος, άγευστος, αλλά το πιο ανησυχητικό; Μπερδεμένος. Κι αυτό δεν είναι καλό νέο κι ας ελπίσουμε να αποδειχθεί ως εξαίρεση του κανόνα.
Από αγωνιστικής άποψης δεν έχεις να πεις πολλά, αφού τα περισσότερα τα “είδαμε”. Την… άκουσαν οι παίκτες από τον κόσμο, ενώ για πρώτη φορά στο «κάδρο» των φιλάθλων μπήκε και ο Χερμάν Μπούργος. Ο Αργεντινός βρέθηκε σε κακό βράδυ. Οι επιλογές του δεν… βγήκαν, οι βοήθειες από το πάγκο (με εξαίρεση λίγο τον Εντιαγέ) δεν ήρθαν ποτέ. Ακόμη και το γεγονός ότι έγιναν τρεις από τις πέντε αλλαγές που έχει δικαίωμα η ομάδα να κάνει, δείχνει κάτι.
Λέγεται από πολλούς ότι ο Μπούργος δε γίνεται να κριθεί τώρα, αλλά από το καλοκαίρι και μετά (έχει συμβόλαιο και για το χρόνου), όταν θα φτιάξει και θα προετοιμάσει ο ίδιος της ομάδα. Σωστό, αλλά όπως του αναγνωρίστηκε ότι έβαλε κάποιες πινελιές, θα πρέπει να τονιστεί και το γεγονός ότι η εξέλιξη της ομάδας δεν ήταν αναμενόμενη. Ο ΑΡΗΣ είχε συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα. Ευκαιρίες έκανε, αλλά δεν έβαζε γκολ. Τώρα, εξακολουθεί να μη βάζει γκολ, όμως υπάρχουν στιγμές που δείχνει χαμένος στην μετάφραση. Η εικόνα της ομάδας μετά το 0-1, αδικαιολόγητη. Σου έδινε την εντύπωση ότι κάπως αλλιώς ήταν το σκορ. Καμία αντίδραση, καμία ένταση, καμία πίεση. Θα αποφύγω για την ώρα το «καμία διάθεση». Και οι κινήσεις από τον πάγκο, δεν βγήκαν. Για μένα ήταν λάθος η αντικατάσταση του Μαντσίνι, την ώρα που έμεινε στο ματς ο μέτριος χθες Ιτούρμπε. Τα 66 λεπτά που αγωνίστηκε ο Ματέο Γκαρσία ίσως να ήταν πολλά. Σωστή η είσοδος καθαρού σέντερ φορ, αλλά αφενός έγινε αργά και αφετέρου ο Μάνος, που μπήκε, είχε να παίξει από τον Φεβρουάριο.
Για το τελευταίο, γενικά, φαίνεται πως έχει ληφθεί μία απόφαση συρρίκνωσης του ρόστερ. Υπάρχουν αρκετοί ποδοσφαιριστές που έχουν τεθεί εκτός, με αποτέλεσμα, τελικά οι επιλογές να μην είναι πολλές. Δεν το κρίνω. Δε λέω ότι είναι λάθος, διότι δεν είμαι εγώ αυτός που αποφασίζει. Λέω όμως ότι τουλάχιστον στα δύο τελευταία παιχνίδια, αυτό φαίνεται.
Και δυο-τρία πράγματα για το τέλος. Η απώλεια του Καμαρά σοβαρή. Στοιχίζει. Το είδαμε χθες κι ας τρώει κράξιμο επειδή δεν είναι ο φορ με τα 20 γκολ στη σεζόν. Ο Μαντσίνι είναι πολυτέλεια να μην παίζει στα άκρα. Ο Πάλμα είναι ταλέντο, έχει πολλά περιθώρια εξέλιξης, αλλά δεν είναι ακόμη έτοιμος για συνεχόμενα παιχνίδια σε αυτό το, όποιο, επίπεδο έχει το ελληνικό πρωτάθλημα.
Για το τέλος. Προφανώς απογοήτευση, στεναχώρια μπορεί και οργή. Η χρονιά όμως δεν τελείωσε. Τρία ματς, τρεις τελικοί. Από αυτούς οφείλεις να πάρεις τουλάχιστον τους δύο, ένας εκ των οποίων πρέπει να είναι οπωσδήποτε με την ΑΕΚ στο Χαριλάου.