Το καλύτερο ο ΑΡΗΣ το κρατούσε για το τέλος του 2022…
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, εντοπίζονται πιο ευρείες νίκες. Δεν είναι όμως τόσο το σκορ χθες. Ναι, θα μπορούσε και πιο εύκολα ο ΑΡΗΣ. Χθες όμως, η εικόνα έχει μεγαλύτερη αξία από το σκορ που έγραφε ο φωτεινός πίνακας στο τέλος του αγώνα.
Ηταν η πρώτη φορά που η ποιότητα της ομάδας διοχετεύτηκε με τόσο επιτυχία μέσα στο σύνολο και ο ΑΡΗΣ έκανε τόσο ποδοσφαιρικά δομημένο παιχνίδι. Είχε αρχή, μέση και τέλος μετά από αρκετό καιρό.
Στην άμυνα ήταν κάτι αναμενόμενο. Περισσότερη αξία όμως έχει αυτό που παρουσίασε η ομάδα επιθετικά, κεφάλαιο που βρίσκεται εδώ και καιρό στην κορυφή της ατζέντα του Πάρντιου.
Η θετική κριτική δεν ξεκινάει από χθες. Αρχίζει από τις προπονήσεις που προηγήθηκαν και την έμφαση στη διάσπαση κλειστών αμυνών. Αυτό ήξερε ο ΑΡΗΣ ότι θα βρει απέναντί του, με τη λεπτομέρεια ότι οι γραμμές του Παναιτωλικού θα ήταν πιο ψηλά σε κάποιες περιπτώσεις. Κάτι που σημαίνει μέτρα στην πλάτη του. Οπως κι έγινε.
Ο ΑΡΗΣ ήξερε να ψάξει τα ξεπετάγματα του Γκρέι στην πλάτη της άμυνας (τα δύο γκολ που ακυρώθηκαν), παρουσιάζοντας ωστόσο εξίσου καλή κυκλοφορία και στις στιγμές που οι Αγρινιώτες έδιναν βάθος στην άμυνά τους.
Ισως όμως το στοιχείο που παρουσίασε ο ΑΡΗΣ και είχε περισσότερη ποδοσφαιρική γοητεία ήταν αυτό το πρέσινγκ στο μισό του αντιπάλου και οι γρήγορες ανακτήσεις της μπάλας όταν την έχανε. Δεν του έπαιρνε πάνω από 5-6 δευτερόλεπτα, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, αυξάνοντας έτσι τις επιθέσεις του και τις πιθανότητες για να σκοράρει. Ο Παναιτωλικός πήγε ναι μεν συνειδητά σε παιχνίδι δεύτερου ρόλου, αλλά ο ΑΡΗΣ δεν τον άφηνε να κρατήσει εύκολα μπάλα για να βγει στο τρανζίσιον.
Ηταν ένα ματς στο οποίο όλοι πήγαν καλά. Κάποιοι λίγο παραπάνω, όπως ο Γκρέι που απέδειξε τι μπορεί να κάνει μέσα στο “κουτί”. Ο Μαντσίνι ήταν πρωτοστάτης δημιουργικά μαζί με τον Μάνου, που προσέφερε αυτό το κάτι παραπάνω μεσοεπιθετικά. Ο Ματέο ήταν σταθερά παντού αλλά με τη διαφορά ότι μπήκε περισσότερο σε κάποιες φάσεις. Και φυσικά ο Φαμπιάνο έκανε πολύ δουλειά από την πίσω ζώνη.
Ηταν ένα ματς-σεμινάριο για τον τρόπο με τον οποίο ο ΑΡΗΣ πρέπει να προσεγγίζει τα παιχνίδια στο γήπεδό του, πλην των ντέρμπι. Με φουλ επίθεση και πίεση στον αντίπαλο. Με δύο εσωτερικούς μέσους και τα πλάγια μπακ να ανεβαίνουν ψηλά, όπως έκανε πολύ πετυχημένα ο Οντουμπάζιο χθες, η ομάδα κάνει τις υπεραριθμίες που χρειάζεται σε τέτοιες άμυνες. Δεν χρειάζεται δεύτερος χαφ και αυτό αποδείχθηκε, έχοντας τόσο τον Ετέμπο αλλά και τον Ματέο να δίνει βοήθειες αμυντικά. Ακόμα και ο Μάνου το έκανε.
Ηταν μία ομάδα με αυτή την ποδοσφαιρική ταυτότητα για την οποία κάναμε λόγο το προηγούμενο διάστημα. Είτε παίζει με 4-3-3 είτε με 4-2-3-1. Πάνω σε αυτό πρέπει να πατήσει ο Πάρντιου και να το εξελίξει, κάνοντας ενδεχομένως και περισσότερες επαναλήψεις των προπονήσεων πριν τον Παναιτωλικό.
Το μοναδικό αρνητικό ήταν η ευστοχία που… δεν είχε ο ΑΡΗΣ, με εξαίρεση το κανονικό γκολ που δεν μέτρησε. Είναι πρόβλημα με τόσες τελικές και αρκετές κλασσικές ευκαιρίες να μην τελειώνεις τα ματς νωρίτερα και πιο εύκολα. Αυτό έχει να κάνει με τους εκτελεστές, οι οποίοι στον ΑΡΗ δεν είναι πολλοί. Είναι η στιγμή που θα βγεις απέναντι από το γκολ και ξέρεις τι να κάνει στις περισσότερες περιπτώσεις. Χθες η αστοχία δεν κόστισε, όμως σε ματς με καλύτερους αντιπάλους η ομάδα οφείλει να εκμεταλλεύεται στις στιγμές που τις δίνονται. Οπως με τον ΠΑΟΚ πχ, παιχνίδι πολύ διαφορετικό που θα μας απασχολήσει τις επόμενες μέρες.
Τέλος… η διαιτησία. Πάλι δεν πέφτει κανένας από τα σύννεφα. Η στοχοποίηση του ΑΡΗ από την ΕΠΟ είναι δεδομένη εδώ και καιρό. Ζαμπαλάς και Παπαπέτρου είχαν συγκεκριμένο σκοπό. Οχι να ευνοήσουν τον Παναιτωλικό αλλά να μπλοκάρουν τον ΑΡΗ. Ειδικά ο δεύτερος έχει δείξει τις διαθέσεις του κι άλλες φορές φέτος, οπότε δεν είναι κάτι καινούργιο.
Δύσκολα να αλλάξει φέτος κάτι με το μέτωπο αυτό. Άλλες φορές ο ΑΡΗΣ ξεπερνάει αυτό το εμπόδιο, άλλες όχι. Αυτή είναι όμως η κατάσταση και οφείλει να προχωράει, μαζί με τις όποιες ενέργειες επιλέγει να προχωράει.