Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για τη νίκη επί του Εργοτέλη και τι σημαίνει για τον ΑΡΗ εν όψει Παναχαϊκής και όχι μόνο…
Τελείωσε λοιπόν και η 21η αγωνιστική. Σχεδόν όπως θα τη θέλαμε, αν εξαιρέσουμε τη νίκη της Παναχαϊκής. Και αυτό διότι με απώλεια των Πατρινών τότε ο ΑΡΗΣ θα πήγαινε την Κυριακή στην Πελοπόννησο για να “κλειδώσει” τη μισή και παραπάνω άνοδο. Δεν μπορούμε όμως να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή.
Στα του… οίκου μας, τα οποία είναι και αυτά που μας ενδιαφέρουν, ο ΑΡΗΣ έκανε αυτό που έπρεπε χθες κόντρα στον Εργοτέλη και όχι μόνο. Διότι η ομάδα του Σπανού δεν είχε να αντιμετωπίσει μονάχα ένα καλοδουλεμένο σύνολο αλλά και μία παραπάνω πίεση που δημιουργήθηκε μετά τις δύο συνεχόμενες ισοπαλίες κόντρα σε Τρίκαλα και Καλλιθέα. Συν ότι ο ΟΦΗ έστω και για λίγες ώρες πέρασε στην κορυφή. Τέλος καλό όλα καλά όμως. Για την ώρα φυσικά, αφού έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας και περίπου έναν μήνα που θα κρίνει τα πάντα.
Στα επόμενα τέσσερα παιχνίδια, τρία εκτός και ένα εντός, αναμένεται να κριθεί όλη η χρονιά για τον ΑΡΗ. Μπορεί να κερδίσει την Κυριακή στην Αγυιά και να αυξήσει τη διαφορά από την 3η θέση στους δέκα βαθμούς, ναι… Μπορεί επίσης να πούμε ότι θεωρητικά όλα θα έχουν τελειώσει τότε σε μεγάλο βαθμό. Ο ίδιος ο οργανισμός του ΑΡΗ όμως δεν πρέπει να λειτουργήσει έτσι αφού υπάρχει και ο ΟΦΗ. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μπει στο μυαλό κανενός ότι, “εντάξει, και η 2η θέση δίνει άνοδο”. Διότι αλλιώς είναι η Παναχαϊκή να κυνηγάει πρώτα τον ΟΦΗ και μετά εσένα. Και αλλιώς είναι να κυνηγάει πρώτα εσένα. Άρα τουλάχιστον μέχρι την αναμέτρηση του “Γεντί Κουλέ” πριν τη διακοπή του Πάσχα, θέλει εγρήγορση.
Τώρα όσον αφορά το αγωνιστικό σκέλος του αγώνα με τον Εργοτέλη, το παιχνίδι κρίθηκε από δύο στοιχεία. Την πολύ καλή ή σχεδόν άριστη ανασταλτική λειτουργία του ΑΡΗ και τη φάση του πέναλτι. Το 1-0 ανάγκασε την ομάδα του Γκώνια να ανοιχτεί περισσότερο και τα λάθη που έκανε σε συνδυασμό με τους χώρους που άφησε πίσω, επέτρεψαν τον πιο αποτελεσματικό επιθετικά ΑΡΗ της επανάληψης, να “καθαρίσει” το παιχνίδι και να φτάσει σε μία νίκη που ήρθε πιο εύκολα απ’ ότι περιμέναμε όλοι μας.
Το θετικό για την ομάδα είναι ότι δεν… πνίγηκε μετά από ένα στείρο πρώτο μέρος. Ένα πρώτο ημίχρονο στο οποίο εφάρμοσε στο έπακρο το αμυντικό της πλάνο. Συνολικά ως ανασταλτική λειτουργία αλλά και πιο ειδικά η αμυντική τετράδα, που δεν άφησε Κάιπερς και Εφορτ να απειλήσουν. Με τον πρώτο ειδικά να μην παίρνει τη μπάλα κοντά στην περιοχή παρά μόνο μακριά από αυτήν.
Εκείνο που δεν βγήκε στην ομάδα ήταν το επιθετικό κομμάτι αφού δεν απείλησε την εστία του Κατσιμήτρου. Για αυτό οφείλεται το γεγονός ότι δεν κράτησε τη μπάλα όσο θα ήθελε (42%-58%) και δεν πίεσε πολύ πάνω από το μισό του γηπέδου. Από τη μία δεν έκλεψε πολλές μπάλες όμως από την άλλη δεν έκανε αυτό που ήθελε ο Εργοτέλης. Να χάσει δηλαδή την υπομονή της και να αφήσει κενούς χώρους πίσω. Ήρθε το πέναλτι, ήρθε η νίκη και άρχισαν να χαμηλώνουν ξανά οι φωνές που αμφισβητούσαν τον Σπανό. Με τα σωστά και τα λάθη του και αυτός, όπως όλοι μας. Αλλά αυτή είναι η χειρότερη χρονικά στιγμή για να απομακρύνεις έναν προπονητή…