Κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό νομοτελειακά… Θα ήταν αδύνατο ο ΑΡΗΣ να πάει όλη τη χρονιά ή στο μεγαλύτερο μέρος αυτής, αήττητος ή δίχως να δει την εστία του παραβιάζεται.
Η ήττα εν τέλει ήρθε στα Γιάννενα. Εκεί όπου η ομάδα του Ερέρα δεν άξιζε να χάσει από έναν ΠΑΣ που δεν έγινε ποτέ ουσιαστικά
απειλητικός και… κοιμήθηκε ο Θεός για να βάλει γκολ. Δεν άξιζε όμως και να κερδίσει σε ένα παιχνίδι που η ισοπαλία ήταν το πιο δίκαιο αποτέλεσμα.
Στο ποδόσφαιρο μία φάση είναι ικανή να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα. Ας πάρουμε ως παράδειγμα το γκολ του Γιουνές από την άσπρη βούλα κόντρα στον Λεβαδειακό. Ο ΑΡΗΣ διαχειρίστηκε αλλιώς το ματς όπως και ο αντίπαλος του.
Στα Γιάνεννα αυτή η φάση είναι το δοκάρι του Ματέο Γκαρσία. Αν ο Αργεντινός σκόραρε, ο μέτριος έως κακός ΑΡΗΣ θα διαχειριζόταν αλλιώς τον αγώνα. Οπως το ίδιο θα έκανε και ο ΠΑΣ. Μόνο που οι “κιτρινόμαυροι” το πιο πιθανό ήταν ότι θα κέρδιζαν ή στην χειρότερη θα έπαιρναν έναν βαθμό. Και αυτή η μία φάση είναι ίσως η μόνη διαφορά στα δύο τελευταία παιχνίδια που έδωσαν.
Τόσο με τη Λιβαδειά όσο και με τα Γιάνενα, ο ΑΡΗΣ εμφάνισε τα ίδια προβλήματα ή για να είμαστε πιο ακριβείς τις ίδιες δυσλειτουργίες. Ενα πλάνο που ξεκινούσε από τον τερματοφύλακα και σταματούσε στο κέντρο το οποίο δεν προσέφερε δημιουργικά και ανασταλτικά υπέπεσε σε επιπόλαια λάθη. Η πλειοψηφία των παικτών λειτουργούσε σε δεύτερο, τρίτο ή ακόμα και τέταρτο χρόνο, με αποτέλεσμα να δίνουν τον χρόνο στον ΠΑΣ να οργανωθεί ή να κλέψει μπάλες και αυτόματα να κερδίσει κατοχές. Συν φυσικά την έλλειψη κίνησης από τους μεσοεπιθετικούς του για να… μπερδέψουν την αντίπαλη άμυνα και έναν Γκάμα “εγκλωβισμένο” στον άξονα.
Η χρησιμοποίηση του Πορτογάλου πίσω από τον Γιουνές δεν βγήκε ούτε αυτή τη φορά στον Ερέρα αφού ήταν καλά κλεισμένος. Την ώρα που στα άκρα μπορεί να δώσει περισσότερα και κυρίως το ένας εναντίον ενός που βρίσκεται ψηλά στη… γκάμα του.
Το πλάνο του Ισπανού για έναν ΑΡΗ που θα ξεκινάει το build up του από πίσω και θα προσπαθεί να παίξει με τη μπάλα κάτω, δεν είναι κακό. Είναι το σωστό. Διότι τα 53 λάθη μπορεί από τη μία να αποτελούν αρνητικό στοιχείο αλλά από την άλλη φανερώνουν και την προσπάθεια της ομάδας να παίξει. Απλά τη δεδομένη χρονική στιγμή και με κάποια πράγματα στο παιχνίδι της να μην αποδίδουν, χρειάζεται νέα πρόσωπα που θα βγάλουν ένταση και τρεξίματα μέσα στο γήπεδο, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους, μαζί με την καλύτερη τακτική συμπεριφορά που θα παρουσιάσουν. Ο,τι είχε δηλαδή ο ΑΡΗΣ τις πρώτες δύο αγωνιστικές και έκανε όλη την Ελλάδα να μιλάει για αυτόν.
Η είσοδος του Σιώπη για παράδειγμα έστω και αργά, μαζί με την παρουσία των Μαρτίνες και Ναζλίδη, έκανε τον ΑΡΗ μία ταχύτητα πιο γρήγορο. Και στην τελική, αυτή είναι η ουσία του βάθος πάγκου που διαθέτει πλέον. Οταν κάποιος δεν… τραβάει, να ρίχνεις μέσα μία ισάξια επιλογή.
Ολα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν ότι η αισιοδοξία και η υπομονή του περασμένου μήνα για τον νέο ΑΡΗ παύουν να υφίστανται. Αντιθέτως, συνεχίζουν… Ο ΑΡΗΣ διαθέτει ένα από τα πιο ποιοτικά ρόστερ στην Ελλάδα και έναν πολύ έμπειρο προπονητή. Είναι άλλο όμως να παρουσιάζεις κάτι που στο τέλος δεν σου βγαίνει και άλλο οι δύο τελευταίες εμφανίσεις… Διότι η όλη κουβέντα για τα Γιάννενα, δεν γίνεται τόσο για το αποτέλεσμα αλλά για την εικόνα.
Είναι μία νέα κατάσταση πλέον την οποία μέχρι στιγμής η ομάδα δεν κλήθηκε να διαχειριστεί. Μένει να φανεί πλέον η αντίδραση της. Γιατί θα υπάρξει! Σε πρώτη φάση με τον ΠΑΟΚ στο παιχνίδι Κυπέλλου, όπου πάει χωρίς άγχος, και κυρίως στη σημαντική αναμέτρηση με τον Αστέρα Τρίπολης…