Εχθές στο γήπεδο της ΜΕΝΤ η ανοησία θριάμβευσε για άλλη μια φορά.
Την ώρα που ήταν σε εξέλιξη ο αγώνας βόλεϊ του ΑΡΗ, 50 οργανωμένοι “οπαδοί” (αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι) του ΠΑΟΚ, των οπαδών δηλαδή που κατά δήλωση τους δεν ασχολούνται καθόλου με τον ΑΡΗ, πλησίασαν την περιοχή με σκοπό να προκαλέσουν σοβαρές ζημιές.
Μάλιστα μερικοί εξ αυτών έφεραν μαζί τους μαχαίρια, πράγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν οι εν λόγω οπαδοί ετοιμαζόταν για φασαρίες ή απλώς πήγαιναν προς το MasterChef και κατά λάθος ανακατεύθηκαν με τον όγκο των “ασπρόμαυρων” οπαδών.
Φυσικά το χθεσινό περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο και δεν αφορά μόνο τους ΠΑΟΚτσίδες. Έρχεται να συμπληρώσει τον κύκλο των πρόσφατων αιματηρών συμπλοκών που λαμβάνουν χώρα όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη αλλά και σε ολόκληρη την χώρα. Οποιοσδήποτε άνθρωπος με την στοιχειώδη πνευματική μόρφωση θα καταδίκαζε γεγονότα σαν τα χθεσινά. Είναι προφανές πως ενήλικες άνθρωποι που έχουν σαν “χόμπι” να επιδίδονται σε φαινόμενα χουλιγκανισμού δεν έχουν την υψηλότερη αντίληψη της ζωής και της πραγματικότητας.
Το παράδοξο είναι πως οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που πήγαιναν χθες να προκαλέσουν ζημιές σε άλλους ανθρώπους επειδή κρατούσαν διαφορετικό χρώμα κασκόλ, είναι οι ίδιοι που πριν 2 χρόνια κλαίγανε με κροκοδείλια δάκρυα και βροντοφωνάζανε για “δικαιοσύνη” λόγω της απώλειας του Νάσου Κωνσταντίνου.
Αν περπατήσει κάποιος επί της οδού Αγίου Δημητρίου, έξω από την οδοντιατρική σχολή θα διακρίνει ένα μικρό μνημείο αφιερωμένο προς τον αδικοχαμένο οπαδό του ΠΑΟΚ. Ο 24χρονος Νάσος είχε χάσει την ζωή του τον Μάιο του 2017 μετά από αγώνα ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός. Στην προσπάθεια του ο νεαρός να ξεφύγει από μερίδα χουλιγκάνων που τον κυνηγούσε, επειδή έτυχε να φορά ασπρόμαυρο μπλουζάκι, χτυπήθηκε μοιραία από διερχόμενο όχημα. Είναι απίστευτα θλιβερό να χάνει κάποιος την ζωή του άδικα λόγω του ποδοσφαίρου και να μην τον ξαναδούν ποτέ οι οικείοι του.
Οι χθεσινοί λοιπόν χούλιγκανς του ΠΑΟΚ (και της κάθε ομάδας φυσικά), με τα κράνη, τους σιδερολοστούς και τα μαχαίρια, είναι από μόνοι τους προσβολή προς την μνήμη του συνοπαδού τους Νάσου Κωνσταντίνου και του κάθε ανθρώπου που έχει χάσει την ζωή του λόγω της τυφλής οπαδικής βίας (όπως τον Κωνσταντίνο Κατσούλη το 2014, τον Μιχάλη Φιλόπουλο το 2007, τους Ευθύμη Λιάκα & Κώστα Ντόλια το 1991 κλπ).
Το άσχημο είναι πως σε κάθε ομάδα δεν είναι μόνο οι “200-300 μπαχαλάκηδες” που συντηρούν αυτά τα φαινόμενα βίας. Αυτοί είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Το ζήτημα είναι πολύ μεγαλύτερο καθώς όλοι μας πλέον δεχόμαστε αυτά τα φαινόμενα σαν κάτι αναμενόμενο, το ανεχόμαστε και αντί λοιπόν να εξαλείψουμε το πρόβλημα βοηθάμε στην διαιώνιση της ποδοσφαιρικής βίας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι μεγαλύτεροι με τις πράξεις και τα λόγια μας, άθελα μας, φανατίζουμε τους νεότερους και τους μεταφέρουμε την νοοτροπία του “χούλιγκαν”.
Ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται πρώτα απ’ όλα στο σπίτι, την οικογένεια και δευτερευόντως από την κοινωνία. Όλους εμάς δηλαδή που στα πλαίσια της “γηπεδικής ατμόσφαιρας” τραγουδάμε παθιασμένα συνθήματα με τις χειρότερες ύβρεις και γινόμαστε άκρως εριστικοί & προκλητικοί προς τους άλλους στα πλαίσια της “καζούρας”.
Για αυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα δακρύσει ο οποιοσδήποτε για κάποιον νεκρό, την επόμενη φορά που θα καταδικάσει τα εκάστοτε φαινόμενα βίας, ας κάνει ο καθένας από εμάς την αυτοκριτική του και να σκεφτεί τι έκανε από μόνος του σαν άτομο για να προλάβει το κακό.