Ολοκληρώθηκε η πρώτη ευρωπαϊκή παρουσία του ΑΡΗ μετά από την επαναλειτουργία του ως Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία, καθώς μέχρι πριν ακριβώς 3 χρόνια ήταν ακόμη ένα ερασιτεχνικό σωματείο που κέρδιζε την άνοδο από τη Γ’ Εθνική στη Β’ Εθνική κατηγορία.
Θυμίζω, 17 Αυγούστου 2016 έγραφε το ημερολόγιο όταν ο ΑΡΗΣ αποκτούσε νομική υπόσταση ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρίας και έπαψε να είναι ένα ακόμη αγωνιστικό τμήμα του ερασιτέχνη ΑΡΗ.
3 ακριβώς χρόνια μετά, ο ΑΡΗΣ πέτυχε τον πρώτο άξιο αναφοράς άθλο μετά την επιστροφή του στην κανονικότητα. Κατόρθωσε να γυρίσει καπάκι έναν διαφαινόμενο “αποσυνθετικό” αποκλεισμό και να καταγράψει το δεύτερο παράσημο αυτής της νέας προσπάθειας, θεωρώντας ως πρώτο παράσημο την περυσινή ευρωπαϊκή έξοδο.
Είναι κρίμα και άδικο πραγματικά ο αποκλεισμός να σβήσει από τη μνήμη και την ψυχή του Αριεανού όλα όσα συνέβησαν το βράδυ της Μεγαλόχαρης. Διότι ναι, δεν ήρθε η πρόκριση και χάθηκε ο πόλεμος. Αλλά διάολε, πολλές μικρές μάχες κερδήθηκαν αυτές τις ημέρες που μεσολάβησαν από το οδυνηρό 3-0 μέχρι το γλυκόπικρο 3-1. Διότι ο ΑΡΗΣ ανήμερα της Μεγαλόχαρης μας έκανε τη χάρη και θύμισε ΑΡΗ. Εβγαλε στο γήπεδο την ψυχή ενός ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ συλλόγου και την κατέθεσε στο ποδοσφαιρικό περίγυρο. Απέδειξε, όλος ο ΑΡΗΣ, από την διοικητική κορυφή μέχρι την οπαδική βάση ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όχι τουλάχιστον πριν ο Θεός του πολέμου δώσει και την τελευταία μάχη, όχι πριν ο Αρειανός πει την τελευταία κουβέντα.
Το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου συντελέστηκαν κάποια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μικρά θαύματα. Όχι το μεγάλο, αλλά μέσα στην ψυχή μου ειλικρινά είχε εδραιωθεί ο φόβος του επαναληπτικού με την Μόλντε και το τι θα μπορούσε να προκαλέσει στον οργανισμό ΑΡΗ. Για αυτό και δεν έχω παράπονο, αυτό μπορέσαμε, αυτό κάναμε. Ο ΑΡΗΣ πρόσθεσε ένα λίθο σε αυτό που οικοδομεί και αυτό δεν αλλάζει. Ο αγώνας ανήκει πλέον στην ιστορία, θα μνημονεύεται και θα τον επικαλούμαστε όταν κάτι φαντάζει αδύνατο. Ενδεχομένως θα μπορούσαμε περισσότερα. Θα μπορούσαμε όμως και λιγότερα, και επειδή ΑΡΗΣ είσαι, θα μπορούσαμε μέχρι και να ναρκοθετήσουμε μια χρονιά πριν καν καλά-καλά αυτή αρχίσει.
Το πρώτο μικρό θαύμα ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση του επαναληπτικού. Δεν ξέρω τι έγινε, δεν ξέρω τι προηγήθηκε, δεν ξέρω τελικά αν ο λύκος τον παίρνει ή το δίνει, δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Θοδωρής Καρυπίδης, ωστόσο αυτός έδωσε το στίγμα και άλλαξε άρδην το διαδικαστικό χαρακτήρα ενός οδυνηρού αποκλεισμού. Εχω πολλά χρόνια να θυμηθώ στον ΑΡΗ το σύνθημα συσπείρωσης και αντεπίθεσης να δίδεται τόσο απόλυτα και αιχμηρά από την κορυφή της πυραμίδας και να εισακούγεται σχεδόν ευλαβικά. Προσωπικά με γέμισε απορία και ερωτηματικά ο τρόπος του κ. Καρυπίδη, αλλά στην τελική, είναι ο τρόπος του, ίσως σιγά-σιγά θα πρέπει να τον συνηθίσουμε. Και ποιος ξέρει, ίσως εκτός από Αντώνη Ρέμο που και που να ακούει και τον θρυλικό Frankie και στο αυτοκίνητό του να αντηχεί το “I did it my way”. Το έκανα με τον τρόπο μου. Τελεία και παύλα.
Το δεύτερο μικρό θαύμα είναι ότι σύσσωμος ο ΑΡΗΣ πίστεψε σε ένα μεγάλο στόχο. Την ανατροπή. Κι αν κάποιοι, ο Αλανιάρης μεταξύ αυτών, βαθιά μέσα τους θεωρούσαν κάτι τέτοιο εξωπραγματικό για την αγωνιστική εικόνα και την δυστοκία του ΑΡΗ, η πίστη που κάθε μέρα έβγαινε προς τα έξω από τους από μέσα (τη διοίκηση, τον προπονητή και την ομάδα) παρέσυρε και εμάς τους λιγότερο αισιόδοξους στην πίστη ενός μεγάλου θαύματος. Και ευχαριστώ την ομάδα για όλες τις συγκινήσεις που μου προσέφερε στα 120 λεπτά αυτού του αγώνα.
Το τρίτο είναι ένα διαρκές θαύμα και αφορά τον λαό του ΑΡΗ και την ψυχοσύνθεση του Αρειανού. Ο λαός του ΑΡΗ έχει μια παράφορη και ανεξήγητη σχέση με την ομάδα του. Ετσι, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου σε μια από άκρο σε άκρο άδεια Θεσσαλονίκη, το γήπεδο ήταν γεμάτο. Το μοναδικό σημείο με σφυγμό σε μια άδεια πόλη. Τί να πεις και πώς να το περιγράψεις αυτό το φαινόμενο;
Το τέταρτο μικρό θαύμα ήταν η άσφαιρη σε ροή αγώνα ομάδα να πετύχει τρία τέρματα, τρία εκπληκτικά τέρματα. Και να δείξει ικανότητες και ψυχικά αποθέματα. Αντοχη και υπομονή, συνοχή και καθαρό μυαλό. Μια εκπληκτική και θαυμαστή μεταμόρφωση, μια εμφάνιση που ήταν ό,τι καλύτερο πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος και την πραγματική δοκιμασία του ποδοσφαιρικού οργανισμού ΑΡΗΣ στην αρένα της εξυγίανσης.
Όχι δεν είναι κρίμα, δεν μπορώ άλλο να ακούω αυτή τη λέξη. Δεν μπορώ να διαβάζω λοιπόν αυτά τα κλισέ, “κρίμα για το λαό”, “κρίμα για την ομάδα”, “κρίμα για τον Καρυπίδη”, “κρίμα για τα δάκρυα του Παντελίδη”. Κρίμα είναι αυτός που δεν θα έχει στη ζωή του μια ακόμη ευκαιρία να προσπαθήσει. Και ο ΑΡΗΣ και ο Αρειανός θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν ξανά τέτοιες βραδιές και ακόμη καλύτερες. Και ο Θοδωρής Καρυπίδης να βελτιώσει και να εξελίξει την προσπάθειά του. Και η ομάδα και ο προπονητής θα έχουν καμιά 30αρια ευκαιρίες, αρχής γενομένης από τον αγώνα με τον ΟΦΗ, να προσφέρουν χαρά και ικανοποίηση στον κόσμο και στους εαυτούς τους.
Ο ΑΡΗΣ, πριν τρια χρόνια ήταν ακόμη ένα ερασιτεχνικό σωματείο (και αυτό ας μην συγχέεται με την ιστορία και το πλήθος του λαού του Συλλόγου). Πήραμε άπαντες ένα μάθημα. Δεν έχει σημασία να το αποκωδικοποιήσω εγώ για τον καθένα που απαρτίζει αυτήν την ομάδα. Χάθηκε μια πρόκριση, όχι γιατί ο ΑΡΗΣ ήταν χειρότερος, αλλά γιατί ο ΑΡΗΣ ήταν άπειρος και ανέτοιμος ώστε να διαχειριστεί συνολικά αυτούς τους δυο αγώνες με τη συγκεκριμένη αντίπαλο. Αν υπάρχει αδικία σε αυτήν τη σειρά αγώνων, αυτή δεν εντοπίζεται στον διαιτητή ή στην τύχη αλλά στον τρόπο που ο ΑΡΗΣ αγωνίστηκε στον πρώτο αγώνα. Έπαθε και έμαθε. Τα μαθήματα αυτά είναι ακριβά και πληρώνονται. Είναι όμως απείρως διδακτικά και αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις. Και καθώς η Ευρώπη ολοκληρώθηκε, ας αξιοποιηθούν αυτά τα παθήματα-μαθήματα στις εκτός έδρας αναμετρήσεις του ΑΡΗ με σοβαρούς αντιπάλους που αποτέλεσαν πέρυσι μαύρη τρύπα που ο ΑΡΗΣ χάνονταν μέσα.
Είναι άδικο πραγματικά, άστοχο και αχρείαστο να προσωποποιηθεί η απώλεια της πρόκρισης. Ας αποκωδικοποιήσουμε το τι συνέβη, και ας προχωρήσουμε. Ο καθένας έχεις τις αδυναμίες του. Αν δεν μας κάνει, ας τον αλλάξουμε. Εχω τεράστιους προβληματισμούς για επιλογές αλλά και μη επιλογές. Και ανησυχία για το μικρό ρόστερ και τις εμφανείς ελλείψεις. Θεωρώ όμως ότι αυτοί που σχεδιάζουν τη χρονιά, κάτι ξέρουν και κάτι βλέπουν καλύτερα. Δεν βγάζει σε τίποτα η στοχοποίηση παικτών. Είναι εντελώς λανθασμένη προσέγγιση. Ο παίκτης αν δεν βελτιώνεται ή αν δεν προσαρμόζεται, αντικαθίσταται. Δεν απαξιώνεται, δεν έχει νόημα. Ελπίζω η εκπληκτική εμφάνιση της ομάδας να μην κουκουλώσει τα αγωνιστικά θεματάκια και παρασύρει αυτούς που αποφασίζουν.
Έγραψα και στο προηγούμενο κείμενό μου ότι η επιτυχία για τον ΑΡΗ της περιόδου 2019-2020 περιλαμβάνει πρόκριση στα play off της Ευρώπης, ευρωπαϊκή έξοδο στο πρωτάθλημα και μια πορεία στο κύπελλο μέχρι (ανάλογα με τις κληρώσεις φυσικά) τους ημιτελικούς. Ο,τιδήποτε παραπάνω ορίζει το όριο της απόλυτης επιτυχίας. Βασικός στόχος και επιδίωξη όμως, για λόγους που νομίζω είναι κατανοητοί, είναι η ευρωπαϊκή έξοδος την επόμενη χρονιά. Το κεφάλαιο Ευρώπη για φέτος ολοκληρώθηκε με ουδέτερο πρόσημο. Το κεφάλαιο πρωτάθλημα αρχίζει και ο πρώτος γύρος θα είναι καθοριστικός.
Θα επιχειρήσω μια πρόταση προς το Θοδωρή Καρυπίδη. Καθώς ολοκληρώθηκαν οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, και καθώς η δυναμική του Χαριλάου είναι ικανή να σφραγίσει το επόμενο ευρωπαϊκό εισιτήριο, να σκεφτεί την έκδοση νέας σειράς καρτών διαρκείας, με αναπροσαρμογή τιμών, δίχως πλέον τους ευρωπαϊκούς αγώνες. Η δυναμική του Χαριλάου είναι κάτι που πρέπει να το εκμεταλλευτεί τόσο ο ίδιος, όσο και ο Σύλλογος.