Ο Νίκος Παπαδόπουλος γράφει για την αποχώρηση του Σάββα Παντελίδη και τι πρέπει να ψάξει ο ΑΡΗΣ στην προπονητική αγορά
Η αρχής μίας συνεργασίας, είναι πάντα και η αρχής του τέλους της. Διότι όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Οπως ολοκληρώθηκε σήμερα δηλαδή η κοινή πορεία ΑΡΗ και Σάββα Παντελίδη.
Ηταν κοινό μυστικό νομίζω, πριν το χθεσινό παιχνίδι, ότι πιθανή απώλεια της νίκης θα οδηγούσε τον ΑΡΗ στην διακοπή με αμφισβήτηση και πιθανότατα με θέμα προπονητή. Είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο. Απλά έγινε αυτό που δεν περίμεναν πολλοί. Δηλαδή να κάνει ο Παντελίδης το πρώτο βήμα και να υποβάλλει την παραίτησή του.
Χθες θύμισε λίγο Λιβαδειά, ειδικά για όσους βρεθήκαμε στον Βόλο. Με τη μόνη διαφορά ότι τότε, προς έκπληξη όλων, ο Παντελίδης βγήκε στην συνέντευξη Τύπου εν μέσω κρίσης και δήλωσε αισιόδοξος. Ηταν σίγουρος ότι θα αλλάξει η κατάσταση. Το έβλεπες στα μάτια του. Και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε. Οπως είχε δικαιωθεί και ο Διαμαντόπουλος που επέμενε στην παραμονή του. Χθες το όλο σκηνικό ήταν ακριβώς το αντίθετο.
Το να ρίξεις όλα τα στραβά του ΑΡΗ στο Παντελίδη, είναι το μόνο εύκολο. Αλλά δεν θα είναι δίκαιο. Φεύγει “κουβαλώντας” τις δικές του ευθύνες. Αλλά όχι για όλα. Ευθύνες έχουν και οι παίκτες. Οπως ευθύνες έχει και ο Κωνσταντίνος Διαμαντόπουλος.
O Παντελίδης ήταν μέρος του προβλήματος. Και το είπε μόνος του χθες. Δεν μπόρεσε να περάσει στους παίκτες το σκεπτικό του. Διότι από την αρχή της σεζόν έχουμε σημειώσει πολλάκις ότι ο ΑΡΗΣ έχει πρόβλημα στο γκολ. Τις περισσότερες φορές δυσκολεύεται στην ανάπτυξή του και αδυνατεί με ορθολογικό τρόπο να περάσει την μπάλα στην περιοχή, με αποτέλεσμα να μην είναι παραγωγικός και να μην σκοράρει. Οση ποιότητα και να έχεις μπροστά, δεν μπορείς μόνο με τα ατομικά χαρακτηριστικά των παικτών σου να πετύχεις πράγματα. Τους βλέπουν μία, δύο, τους διαβάζουν και τους κλείνουν. Ο παίκτης, όσο καλός και αν είναι, πρέπει να μπει σε ένα τακτικό πλάνο. Ενα μοτίβο. Αν ήταν έτσι οι κορυφαίες ομάδες του πλανήτη δεν θα σπαταλούσαν εκατομμύρια για προπονητές. Και ειδικά χθες η ομάδα ήταν απελπιστικά κακή, βάσει του υλικού που διαθέτει. Μία ομάδα που πέρυσι είχε για “όπλο” την ανασταλτική λειτουρργία της και φέτος έχει δεχθεί σε σε όλα της παιχνίδια γκολ, επίσημα και φιλικά, πλην των δύο αγώνων με την ΑΕΛ Λεμεσού.
Δεν φταίνε όμως μόνο τα παραπάνω. Είναι και ο σχεδιασμός ενός ποιοτικού ρόστερ αλλά με ζητήματα, Παίρνεις τον Σούντγκρεν και κρατάς τον Φετφατζίδη, ξέροντας ότι δεν θα έχεις μαρκαρίσματα στην δεξιά πλευρά παρά μόνο καλύψεις από τον άξονα. Δεν έχεις πάρει έναν παίκτη στυλ Βέλεθ, γνωρίζοντας ότι ο Ισπανός έχει τα θέματά του. Φέρνεις τον Μαντσίνι που βοηθάει ανασταλτικά και έδειξε καλά δείγματα χθες, παίζοντας σε πρώτο χρόνο και με διαρκή κίνηση. Πας όμως τον Φετφατζίδη στον άξονα και απενεργοποιείς τον κορυφαίο σου παίκτη στα τελευταία παιχνίδια. Δεν έχεις κλασσικό 6άρι -πήρες σήμερα- δεν έχεις εναλλακτική στο αριστερό άκρο της άμυνας, δεν έχεις δεύτερο σχεδόν ισάξιο τερματοφύλακα με τον Κουέστα και ακόμα στο ρόστερ υπάρχουν παίκτες τους οποίους δεν υπολογίζεις. Αρα εδώ δεν είναι καθαρά ευθύνη του Παντελίδη αλλά όσων έτρεξαν τον σχεδιασμό.
Φταίνε οι παίκτες που δεν παίζουν όπως πέρυσι από την Λιβαδειά και μετά ή κόντρα στην Μόλντε. Δηλαδή με το… μαχαίρι στα δόντια. Πέρυσι ένας έπεφτε, δέκα πήγαιναν να τον σηκώσουν. Εχει χαθεί το νεύρο. Και δεν μπορώ να δεχθώ ο Γκάμα να επιστρέφει μετά από 7,5 μήνες και μέσα σε δέκα λεπτά να έχει ξεχωρίσει από όλους τους υπόλοιπους.
Ο ΑΡΗΣ βέβαια είναι τυχερός μέσα στην… κρίση του. Διότι αφού αλλάζει προπονητή, καλύτερα τώρα που υπάρχει η διακοπή και λίγος χρόνος παραπάνω. Το θέμα πλέον είναι στην επιλογή που θα γίνει. Ο,τι έγινε, έγινε. Οι άνθρωποι της ομάδας καλούνται να βρουν τον άνθρωπο που θα διαχειριστεί ένα ρόστερ το οποίο έχει ποιότητα αλλά θέλει και ειδική διαχείριση μέχρι τον Ιανουάριο που αναμένεται να γίνουν διορθώσεις. Εναν προπονητή εκπαιδευμένο μέσα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Άρα σχετικά νεαρό και κατά προτίμηση ξένο -εάν δεν βρεθεί κάτι καλό στην ελληνική αγορά- ο οποίος θα έχει μεταδοτικότητα και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει μία ομάδα που δεν θα παίζει μπάλα αλλά ποδόσφαιρο. Μία ομάδα που θα έχει προσανατολισμό στο γήπεδο και θα είναι δουλεμένη πάνω στις συνθήκες που αντιμετωπίζει στην μεγαλύτερη διάρκεια μίας χρονιάς. Δηλαδή να δημιουργεί για να διασπά κλειστές άμυνες.