Για όσους ξεχνούν τις βάσεις του παρελθόντος και για όσους θέλουν να ζήσουν το αγλαό μέλλον του ποδοσφαιρικού τμήματος
Ναι καλησπέρα, ΑΡΗΣ λέγομαι. Έχετε μήπως 10 λεπτάκια να σας χαλάσω την μαγιά; Δεν θα ενοχλήσω πολύ. Μόνο λίγους «προβληματισμούς» θα σας προκαλέσω και έναν κόμπο στο στομάχι. Πετάξτε εσείς λεφτά. Δεν με απασχολεί…
Ευχαριστώ, ξεκινάω…
Της επιστροφής το αφήγημα
(Συγνώμη προκαταβολικά, όμως οι βάσεις μπαίνουν όταν πιάνεις πάτο. Πρέπει να τα θυμηθούμε όλα, ακόμη και τα στενάχωρα για να φτάσουμε στο προκείμενο.)
Για τρίτη φορά, πριν λίγα χρόνια, ο ΑΡΗΣ έφτασε να υποβιβάζεται στην Superleague 2 και κατ’ επέκταση στην Football League . Για πρώτη φορά όμως, στην σύγχρονη ιστορία του, έφτασε ένα βήμα πριν την διάλυση.
Έφτασε; Τον έφτασαν; Τον φτάσαμε εμείς οι ίδιοι; Λίγη σημασία έχει (για την οικονομία του κειμένου. Κανονικά έχει αρκετή!) το σημαντικό όμως είναι πως πήγε στο μηδέν! Και πάτησε restart.
Ακούμπησε πάτο, και έδωσε ώθηση για να αναδυθεί.
Την ίδια ώρα, σε διπλανά και πιο κάτω «στρατόπεδα» ήρθαν οι μέρες των «παχιών αγελάδων», των νικών, του σταδιακού πρωταθλητισμού.
Ο κόσμος του ΑΡΗ, παράλληλα, απέδειξε γιατί δεν μοιάζει στο παραμικρό με οποιονδήποτε άλλο λαό, αντιπάλων ομάδων. Υπέμεινε καρτερικά.
Μία, δύο στην Τρίτη κατηγορία – Μία, δύο στην δεύτερη κατηγορία. Μέχρι να επιστρέψει…
Όχι γιατί δεν μπορούσε να γκρινιάξει, αλλά γιατί το επέλεξε. Είναι βάναυσο και ταυτόχρονα μεγάλη μαγκιά να αγαπάς (και να ακολουθείς) την ομάδα σου χωρίς να περιμένεις πράγματα και δόξες.
Διάολε, είναι ακόμη πιο αβάσταχτο να λείπεις ολοκληρωτικά και να τους βλέπεις να «αλωνίζουν». Τόσο αγωνιστικά, όσο και εξωαγωνιστικά.
Έλειψες όμως πραγματικά;
Σε αγνοούσαν;
Αδιαφορούσαν;
Ακόμη και στις χαρές τους δεν έριχναν μια ματιά αν διαλύθηκες;
Άραγε όλες οι «Μπαρτσελόνα» και «Ρεάλ» που συνάντησες στα χωριά, που σου «έφαγαν» μια διετία, από την επιστροφή σου, προέκυψαν τυχαία; Από μόνες τους;
Σε επαρχιακά γήπεδα μήπως μας γελούσαν τα μάτια μας και δεν βλέπαμε διακριτικά «άλλων» ομάδων στις εξέδρες;
Όχι. Δεν σε αγνοούσαν. Ποτέ δεν σε αγνόησαν, γιατί ποτέ δεν έπαψες να τους χαλάς τα σχέδια και να αποτελείς ανέλπιστη και ανεξήγητα αστείρευτη δύναμη.
Θα φτάσουμε όμως και εκεί…
«Μέχρι τα όνειρα μας να πάρουν εκδίκηση»
Πριν 3 χρόνια το αυτονόητο, αν και άργησε λίγο, έγινε, και η ομάδα επέστρεψε στην φυσική της θέση. Με το καλημέρα νίκες, με το «γειά σας» διάθεση για ευρωπαϊκή έξοδο, παρά το ισχνό διαθέσιμο μπάτζετ.
*Κρατήστε την αυτή την λέξη, θα μας χρειαστεί στην συνέχεια*
Στερέψαμε από …σύννεφα και… πτώσεις στην εξέλιξη της πρώτης χρονιάς, όταν βλέπαμε την ομάδα να αντιμετωπίζει «εχθρικές» διαιτησίες, μόνο και μόνο για να σβήσουν μια απαγόρευση ευρωπαϊκής εξόδου οι …κατω.
«Σοκαριστήκαμε» όταν είδαμε διαιτητές να σπρώχνουν «ασπρόμαυρους» για να πάρουν με το ζόρι το διπλό στο «Βικελίδης», σε μια χρονιά που σε 3 παιχνίδια ήμουν καλύτερος και δεν με «άφησαν» να κερδίσω ούτε ένα. Σε μια χρονιά, που η «Τσέλσι» έπαιζε αντίπαλη με δανεικούς της, κατακτώντας το πιο εύκολο πρωτάθλημα της ιστορίας της.
*Μεγάλα παιδιά είστε, κάντε τους παραλληλισμούς. Μην τα θέλουμε όλα έτοιμα*
Δεν εκπλαγήκαμε όταν η ομάδα, παρά τις πιέσεις. ΑΚΥΡΟ! Σε πείσμα*** των πιέσεων βγήκε Ευρώπη.
Ξέρουμε ότι ο ΑΡΗΣ είναι φτιαγμένος για να τους μπαίνει στο μάτι και θεωρούμε δεδομένο πως το ευρωπαϊκό κοστούμι του πάει γάντι.
Της «τεσσάρας» το αφήγημα…
Πέρσι ο ΑΡΗΣ κλήθηκε να παλέψει για την είσοδο του στους ομίλους. Ένα εγχείρημα δύσκολο, καθώς οι ελληνικές ομάδες τα έχουν/με κάνει σαν τα μούτρα μας και αναγκαζόμαστε να σηκωνόμαστε από τις ψάθες, με «ντάλα» ήλιο, να παίξουμε προκριματικά.
Χωρίς δικαιολογίες’ λίγο το κουραστικό ταξίδι, λίγο η αρχή της σεζόν, θες και οι εμμονές του Σάββα σε ορισμένα κομμάτια του παιχνιδιού, έδεσε το …γλυκό του αποκλεισμού.
Έπειτα Γερμανός προπονητής, αλλαγές, φτου και απ’ την αρχή «αν είναι να μην κερδίσω ένα παιχνίδι καλύτερα ας μην το χάσω» κλπ κλπ κλπ.
Και εδώ ξεκινάει η ιστορία μας.
Εδώ είναι που in media res θα έπρεπε να αρχίζει το κείμενο του παρόντος blog, όμως μου αρέσουν οι αναδρομές και δεν θέλω να ξεχνάω.
Ούτε εσείς να ξεχνάτε φίλοι και φίλες αναγνώστες/τριες…
Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός του κειμένου.
Όλα τα «προβλήματα» για τους «δίπλα» και τους «κάτω» ξεκινούν (ΚΑΙ επικοινωνιακά) εδώ!
«5 γκολ θα σου ρίξω. Ο Αμπέλ έχει φτιάξει ομαδάρα…»
Το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στο Βικελίδης ήταν η στιγμή που οι αήττητοι νταμπλούχοι θα έδιναν το πρώτο σοβαρό τους τεστ και δεν θα μπορούσαν να βρουν ΜΙΣΗ δικαιολογία.
Δεν υπήρχε γωνιά για να κρυφτεί κανείς.
Όλη η Ελλάδα κρυφοκοιτούσε.
Μια ομάδα με υπερπολλαπλάσιο μπάτζετ γνώρισε ταπεινωτική ήττα και κρύφτηκε πίσω από τις «λίγες ευκαιρίες» των γηεδούχων.
Ο «βασιλιάς» από εκείνη την ημέρα είναι γυμνός και ΑΚΟΜΗ δεν έχει πατήσει στα πόδια του. Θες διοικητικά; Θες στα αποδυτηρια; Στα έξτρα εκατομμύρια που δαπανήθηκαν για να βρεθεί μια λύση;
ΣΕ ΟΛΑ!
Έπειτα, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός.
Προβλήματα με BAN, από χαρτιά που «έχασαν» τον δρόμο τους, και «πέταξαν» από συρτάρια της ΕΠΟ.
Έπειτα ημιτελικά κυπέλλου με την ΑΕΚ, που αν «άφηναν» την ομάδα θα είχε πάρει την πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι, στο ΟΑΚΑ.
«Μέζεα» πιάστηκαν, τραμπούκοι από οπαδούς που έκαναν σουλάτσα στο κουλουάρ του γηπέδου, το γλύτωσε το κάζο η εξίσου ζάμπλουτη, με τους «δίπλα», ΑΕΚ.
*Χτίζει γήπεδο. Μην γελάτε… Μόνη της. Ολομόναχη!*
Στην επανάληψη, φταις! Φταις και δεν θα ξεχαστεί εύκολα αυτή η χαμένη ευκαιρία. Χάθηκε ένα εισιτήριο για τελικό, επειδή ένα πόδι δεν έριξε μια βρωμο-καντήλα στην μπάλα, να την μαζεύουμε από το πάρκο δίπλα στο γήπδο.
Έπειτα λίγα πράγματα. Κορωνοϊός, προβλήματα, αποστολές για παιχνίδια με 13 παίκτες και πολλή ξενέρα, για μια χρονιά που έμοιαζε επανάληψη της προηγούμενης.
Κορωνοϊός είπα, ε;
Ζύγισις, προσοχή, ανάπαυσις.
Ασχέτως αγωνιστικού, έχουμε αναρωτηθεί άραγε, τόσες αράδες συμβάντων, ποιος «πληρώνει» το «μελάνι» για να τις γράφουμε και να ασχολούμαστε; Ή μόνο τον θυμόμαστε επειδή είχε βγει να πει πως ήταν Ολυμπιακός;
*Άσχετο, όμως αγνοείτε πως λειτουργεί ο ενήλικος κόσμος και οι επιχειρήσεις, όταν θεωρείτε πως κάποιος δρα ενάντια στο ΣΥΜΦΕΡΟΝ του, επειδή υποστήριζε άλλη ομάδα…*
Αν αναλύσουμε τις ζημιές που έφερε στο διάβα του ο Covid 19, θεωρείτε πως υπάρχει πιο ζημιωμένη ομάδα στην χώρα, από τον ΑΡΗ;
Βάλτε στην εξίσωση χαμένα εισιτήρια, καθυστερήσεις στα τηλεοπτικά, συμβόλαια που έληγαν και τίμια προσεγγιση στο θέμα value for money, όσον αφορά το έμψυχο δυναμικό, και θα καταλάβετε μόνοι σας τι συνέβη.
*Κρατήστε το και αυτό το εγγλέζικο το «Value for money». Στο τέλος θα τα ενώσουμε όλα κα θα βγάλουμε κουκλάκι από το μηχάνημα*
Μετά κόπων και βασάνων έκλεισε η περσινή σεζόν, για ΟΛΕΣ τις ομάδες. Ακόμη και για τις σπάταλες…
Φινάλε σεζόν – διακοπ(ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) και… φύγαμε για προετοιμασία.
Το έργο γνωστό, προκριματικά από νωρίς, κληρώσεις, αντίπαλοι πιο έτοιμοι, παρά το άσημο του ονόματος τους, και χρόνος για φιλικά ελάχιστος.
1η Παρένθεση αυτοκριτικής:
*Ο καλοκαιρινός σχεδιασμός δεν ήταν άσχημος. Είχε ξεκινήσει από την άνοιξη άλλωστε. Η καλοκαιρινή προετοιμασία όμως ήταν για τα “σκυλιά”, καθώς χρειάστηκε δρόμος και αγώνας για να βελτιωθεί η κατάσταση των παικτών, τόσο σε τακτικό όσο και σε βιολογικό κομμάτι.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι παίκτες δεν έμαθαν να παίζουν το παραμικρό. Τα αποδυτήρια ήταν «γιάχμα» και ρόλοι ανα ποδοσφαιριστή δεν υπήρχαν ούτε για ζήτω.
Ότι δουλειά έγινε οφείλεται στον Τόλη Τερζή και στις απέλπιδες προσπάθειες του να σώσει ότι σώζεται.*
Αποκλεισμός ΣΟΚ από την Κόλος και εισιτήριο με «Covid check» πριν την επιβίβαση για Ένινγκ.
Παίκτες που αποκτήθηκαν για πρώτα «βιολιά» δεν είχαν πιάσει, το πρωτάθλημα είχε ήδη ξεκινήσει και η ομάδα έμοιαζε χωρίς καπετάνιο.
Την ίδια ώρα, οι «δίπλα» έφταναν μια ανάσα από τους ομίλους, παρά την σαφέστατη υποβάθμιση της ποιότητας τους, οι κάτω έχτιζαν «πρότζεκτ» και ιταλικές άμυνες από «γρανίτη» και το μέλλον για τον ΑΡΗ έμοιαζε δυσοίωνο.
Η ομάδα όμως, με την έλευση και του Άκη Μάντζιου, άρχισε να νικά!
Οι ρόλοι έγιναν ευδιάκριτοι. Παίκτες κλειδιά ήρθαν. Το μπάτζετ δεν έμοιαζε ποτέ πιο πλήρες.
Τι έγινε; Τι συνέβη;
Οι «δίπλα» αποκλείστηκαν, από παντού!
Άρχισαν οι γκέλες. Ο ΑΡΗΣ στην κορυφή.
Τi γίνεται ρε παιδιά;
Πάρτε ένα σήριαλ με Σιαμπάνη, τώρα που βλέπουμε ότι το παιδί είναι εγγύηση στο τέρμα, παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Και δώστου οι ανακοινώσεις και τα «λάθη» με τις δημόσιες διευθύνσεις από δίπλα.
«Κάτω» τα πρότζεκτ έπιασαν φωτιά, από το πολύ βερνίκι στην μακέτα. Η ιταλική άμυνα έμοιαζε παιδική χαρά και ο ΑΡΗΣ έπαιρνε νίκες. Πήρε διπλό στο ΟΑΚΑ μετά από χρόνια. Πήρε διπλό…ΓΕΝΙΚΑ, ενώ πέρσι το βλέπαμε σαν πολυτέλεια, και έμαθε να παίζει κυνικά και σαν φαβορί.
Εδώ θα χρειαστώ την βοήθεια σας, μιας και φτάνουμε στο τέλος.
Θα χρειαστώ έναν εθελοντή, να μου φέρει τους 2 αστερίσκους που κρατήσαμε πιο πάνω.
Υπομονή, θα βγάλει νόημα.
Η λέξη «μπάτζετ» σταμάτησε φέτος να παίζει ρόλο. Που είναι τα μπάτζετ κύριοι; Το τρανζίσιον του ΑΡΗ το είδατε; Το κέντρο που κυριαρχεί έναντι «φανταχτερών» και πολυτραγουδισμένων αντιπάλων το αγνοείτε;
«Πω πω θλίψη. Κερδίζω μόνο με 1-0 και δεν παίζω την ίδια μπάλα με την χρονιά του Όγιος.»
Well, οριακά λάθος είστε και εδώ, αλλά λίγη σημασία έχει. Σε κάποια καφενειακή μας κουβέντα ή στο ραδιόφωνο , είτε σε LIVE, ίσως το αναλύσουμε.
2η Παρένθεση αυτοκριτικής:
*Αν είμαστε δίκαιοι, ο Μάνος δεν είναι τόσο κακός όσο τον παρουσιάζουμε όλοι. Ίσως αν τροφοδοτούνταν καλύτερα μας εξέπληττε η ικανότητα του.
Έχει και ο κειμενογράφος τα κολλήματά του και περιμένει περισσότερα από το κέντρο του ΑΡΗ όταν λείπει ο Μπερτόγλιο.
Εντάξει – Εντάξει… *
Σας έχω μερικές ερωτήσεις και ας τις σκεφτούμε όλοι τώρα, πριν το ντεμαράζ και τα πλέι οφ, τώρα, που θα έρθει φορ και θα ανέβει η ομάδα ακόμη περισσότερο.
Πως να αισθάνονται άραγε όσοι κυνηγούν και «ματώνουν» για να τερματίσουν φέτος πάνω από τον «φτωχό» ΑΡΗ;
Πως να νιώθει ο κόσμος των Αθηνών που κάνει καθυστερήσεις από το 30’ για να «κλέψει» το διπλό από το Βικελίδης;
Πως να αισθάνεται κάποιος που έχει δαπανήσει το ΑΕΠ της Ρουμανιας και της Αλβανίας σε σύνολο, για να έρχεται ο Τζέγκο και ο γέροντας Γκάμα και να τον κάνουν γιο-γιο;
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ο ρομαντισμός και υπάρχει και η μοίρα.
Και η μοίρα του φετινού ΑΡΗ είναι να έχει όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του.
Θέλετε την αλήθεια; Την ξέρετε και μόνοι σας. Ο ΑΡΗΣ φέτος δεν χτίστηκε για να πάρει το πρωτάθλημα. Ίσως να μην φτάσει καν κοντά. Δεδομένων των συνθηκών και τηρουμένων των αναλογιών, όπως αναγράφεται και στον τίτλο, ο ΑΡΗΣ έχει πετύχει, πριν καν δώσει τον πρώτο του αγώνα. Υπάρχει, σε πείσμα όλων, κόντρα σε κάθε λογική, και τους τρομάζει που κοιτάει ψηλά.
Υπάρχει! και φέτος σήκωσε το χέρι του, να τσεκάρει το «ταβάνι», για το οποίο τόσο πολύ μας έχουν ζαλίσει καιρό τώρα.
Το ταβάνι του είναι τα λάθη του και ο χρόνος που θα χρειαστεί για να διορθωθούν και να τακτοποιηθούν. Τίποτε άλλο.
Ο ΑΡΗΣ φέτος χτίστηκε για να θυμίσει σε όλους πως ΠΑΝΤΑ ήταν ένας πρωταθλητής στο να εκπλήσσει, στο να επιβιώνει, στο να γιγαντώνεται από το ΜΗΔΕΝ και να χαρίζει θέαμα και ουσία με παίκτες «Value For Money» .
Αυτό που άλλαξε είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει και έναν «τρελό» που επενδύει στην ποδοσφαιρική του καψούρα και έχει στόχους.
Ο πρωταθλητισμός από το «πυροτέχνημα» διαφέρει.
Η ειδοποιός του διαφορά είναι οι λέξεις «υπομονή», «επιμονή» και «συνέπεια».
Με τον φορ που θα έρθει, ο ΑΡΗΣ θα αποκτήσει σιγά σιγά …μπόλικη συνέπεια.
Να είστε σίγουροι.
Να εύχεστε να τελειώνουμε με το θέμα του Covid, γιατί, δεν ξέρω για εσάς, αλλά στο κύπελλο σκέφτομαι να «ξεγυμνώσω» εντελώς τους «βασιλιάδες» φέτος. Κρίμα θα είναι να χαιρόμαστε αποστειρωμένα αν έρθει εκείνη η ώρα.
ΥΓ Το κείμενο γράφτηκε όχι για πικάρισμα στους «δίπλα». Έχουν δικά τους προβλήματα (που αγνοούν). Η αναδρομή και ο υπερτονισμός στις χτυπητές διαφορές στα μπάτζετ έγιναν για να θυμηθούμε (όλοι μας) πως με τον ΑΡΗ δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι.
ΑΡΗΣ γίναμε από το τίποτα, για τα πάντα!
ΥΓ2 «Είπα στην λογική, ζήτω η ψυχή, κι έπεσα πάνω σε εσένα…»