Όποιος δουλεύει ανταμείβεται, τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι. Αυτά είναι μερικά από τα σοφά… κλισέ που χρησιμοποιούμε καθημερινά και ο μπασκετικός ΑΡΗΣ έχει βαλθεί να τα επιβεβαιώσει όλα.
Το να κερδίσεις μία φορά την Ούνιξ Καζάν δεν είναι εύκολο. Το να την κερδίσεις και δεύτερη φορά μέσα σε (σχεδόν) ένα μήνα κι αφού οι Ρώσοι είναι πλέον υποψιασμένοι για το τι θα αντιμετωπίσουν, είναι πολύ δύσκολο. Αν υπολογίσουμε και το ψυχολογικό… άδειασμα που συνήθως συμβαίνει μετά από μία ολοκληρωτική εμφάνιση όπως αυτή που προηγήθηκε στο ΟΑΚΑ επί της ΑΕΚ, τότε η χθεσινή νίκη μοιάζει με άθλο. Κι επειδή το κάζο της Ποντγκόριτσα φαντάζει πλέον πολύ μακρινό, να υπενθυμίσω (και στον γράφοντα επίσης) ότι η ήττα από την Μπουντούτσνοστ απέχει μόλις μία εβδομάδα. Με όλα αυτά σαν δεδομένα, η επικράτηση επί της Ούνιξ χθες στο «Nick Galis Hall» αποκτά μυθικές διαστάσεις.
Δεν είναι δα και μικρό κατόρθωμα να επιστρέψεις από την… άβυσσο του 48-21 του ημιχρόνου στην Ποντγκόριτσα (γιατί από τότε άρχισε η ανάκαμψη παρά την ήττα που ήρθε στο τέλος αναπόφευκτα) στον… παράδεισο της ηρεμίας και της αισιοδοξίας που έφεραν οι δύο νίκες κόντρα σε ΑΕΚ και Ούνιξ. Αναμφίβολα έργο Πρίφτη, τεχνικού επιτελείου, χαρακτήρα παικτών, ψυχραιμίας και στήριξης από τον Νίκο Λάσκαρη αλλά και από τον κόσμο του ΑΡΗ.
Το καράβι βγήκε ανέπαφο από την καταιγίδα χάρη στους σωστούς χειρισμούς όλου του πληρώματος, από τον καπετάνιο μέχρι τους… λοστρόμους. Για την ακρίβεια, όχι μόνο ανέπαφο, αλλά πιο ισχυρό, με μεγαλύτερη πίστη στις ικανότητες του πληρώματος και την… αξιοπλοΐα του σκάφους.
Το αγωνιστικό πρότζεκτ του ΑΡΗ βρίσκεται ακόμα στα σκαριά. Τώρα κτίζεται και μέσα από την καθημερινότητα, τις νίκες και τις σφαλιάρες τύπου Κοροίβου και Μπουντούτσνοστ αποκτά αντισώματα, εμπειρίες και οι παίκτες των «κιτρίνων» παίρνουν το βάπτισμα του πυρρός σε τέτοιου είδους αγωνιστικές καταστάσεις. Οι περισσότεροι εξ αυτών βιώνουν για πρώτη φορά κάτι ανάλογο γι’ αυτό παθαίνουν, μαθαίνουν και… γουστάρουν αυτό που κάνουν. Αντιλαμβάνονται κι αυτοί με τη σειρά τους ότι για τον φετινό ΑΡΗ τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο ή όπως θα ακουγόταν από μία γωνιά των αποδυτηρίων, “sky is the limit”. Το συγκεκριμένο σύνθημα βέβαια, δόθηκε αρχικά από τον Νίκο Λάσκαρη στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στην αρχή της σεζόν. Μία συνέντευξη που ακόμα μνημονεύουμε γιατί όντως ο ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ είπε πολλά κι έδωσε τον οδικό χάρτη πάνω στον οποίο θα κτίσει ξανά την αυτοκρατορία του ΑΡΗ.
Σιγά-σιγά αρχίζουν να πείθονται και οι πλέον δύσπιστοι, αυτοί που την περασμένη Τετάρτη ξεκίνησαν.. σταυροφορία κατά προπονητή και παικτών. Υπάρχουν κι αυτοί και πολύ δύσκολα θα αλλάξουν όλοι τους γνώμη. Αυτοί χάνουν όμως. Χάνουν την ευκαιρία να απολαύσουν την ομάδα του Δημήτρη Πρίφτη, να τη δουν να αναπτύσσεται, να ωριμάζει και να κάνει όνειρα μαζί με τον κόσμο της για μεγαλύτερες επιτυχίες. Από την άλλη, πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν είναι ή έγιναν ξαφνικά όλα ρόδινα και οι αγωνιστικές ανορθογραφίες παραμένουν (έχω καταγράψει τις… ενστάσεις μου σε προηγούμενο μπλογκ), αλλά κανένα πρότζεκτ δεν σχεδιάστηκε επί χάρτου στην εντέλεια. Διορθώσεις χρειάζονται και θα γίνουν και στο πρότζεκτ του ΑΡΗ εν ευθέτω χρόνο.
Η επόμενη μέρα βρίσκει άπαντες με το κεφάλι σκυμμένο. Όχι από απογοήτευση φυσικά, αλλά σκυμμένο στη δουλειά. Γιατί όποιος δουλεύει, ανταμείβεται και η δουλειά που γίνεται (και) φέτος στον ΑΡΗ δεν έχει ακόμα καρποφορήσει πλήρως. Κι αφού τρώγοντας έρχεται η όρεξη, οι «κίτρινοι» έχουν φτάσει πολύ κοντά (μία νίκη μακριά για παν ενδεχόμενο) από την πρόκριση στην επόμενη φάση του Eurocup και μπορούν πλέον να ορέγονται νέους ευρωπαϊκούς προορισμούς.
Κι αν καταφέρει και περάσει στον τελικό του Κυπέλλου, αγάλι-αγάλι μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου θα γίνει η αγουρίδα μέλι και τα ήδη υπάρχοντα λάβαρα στο ταβάνι του Παλέ θα αποκτήσουν νέα συντροφιά. Μακρινό; Ναι, αλλά ποιος μπορεί να στερήσει την ελπίδα από τον ΑΡΗ; Με εμφανίσεις σαν τη χθεσινή, κανείς. Άλλωστε είπαμε, sky is the limit…