Οπως λένε ότι όταν πεθαίνεις, όλη η ζωή σου περνάει μπροστά από τα μάτια του, κάτι ανάλογο έγινε και στο Σουφλί την περασμένη Κυριακή.
Οταν ο διαιτητής σφύριξε για τελευταία φορά στο Σουφλί, ξαφνικά δεν έβλεπες το γήπεδο ή τους παίκτες να κατευθύνονται στα αποδυτήρια. Εβλεπες την πρεμιέρα πέρυσι με την Καστοριά, την ήττα-ντροπή από τον Καμπανιακό τον Γαλανό να φεύγει για να έρθει ο Κάλας, την απώλεια της ανόδου πέρυσι για τους… γνωστούς λόγους και ακόμη ένα καλοκαίρι-μαρτύριο. Πιο απλά, έβλεπες όλη την διετία του ΑΡΗ στην Γ’ Εθνική, να περνάει μπροστά από τα μάτια σου.
Αυτά τα δύο χρόνια ήταν ό,τι χειρότερο για ολόκληρο τον ΑΡΗ. Πρώτα για τον κόσμο, που δεν άντεχε να βλέπει πάλι την ομάδα στην Γ’ Εθνική, για αυτό και είχαμε την εικόνα του άδειου γηπέδου φέτος. Ασχετα αν στα εκτός έδρας βλέπαμε πάντα τον κόσμο δίπλα στην ομάδα, κάτι για το οποίο αξίζουν ένα τεράστιο respect.
Σίγουρα ήταν ό,τι χειρότερο επίσης για τους παίκτες αλλά και για τους δημοσιογράφους που ακολουθήσαμε την ομάδα σε κάθε χωριό -δεν υποτιμάω τα χωριά αφού και εγώ από χωριό κατάγομαι- αλλά ήταν η υποχρέωση μας, ώστε να ενημερώνουμε τον κόσμο. Αλλωστε ο ΑΡΗΣ ακόμα και στην Γ Εθνική είναι πιο εμπορικός από τις περισσότερες ομάδες της Σούπερ Λιγκ.
Η διετία που ολοκληρώθηκε στο Σουφλί, περιελάμβανε πολύ πίκρα, πολλά λάθη, άρρωστες νοοτροπίες και στο επίκεντρο έναν ΑΡΗ που έστω και με καθυστέρηση ενός χρόνου, αρχίζει να βγαίνει ξανά από τον βούρκο που τον έριξαν συγκεκριμένα συμφέροντα του ελληνικού ποδοσφαίρο μα πάνω απ’ όλα ο ίδιος του ο οργανισμός. Ενας οργανισμός που μπορεί να θέλει να ξεχάσει αυτά τα δύο χρόνια. Απαγορεύεται όμως να το κάνει. Αντίθετα να την «κουβαλάει» πάντα μαζί του, ακόμα και όταν θα βρεθεί ξανά στο ζενίθ του. Να θυμάται ότι έπιασε πάτο, με ποιον τρόπο έπιασε πάτο και να φροντίζει ώστε να μην οδηγηθεί ξανά εκεί. Αυτό δηλαδή που δεν έκανε τις δύο προηγούμενες φορές που ήπιε το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού. Διότι για να τα λέμε όλα και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, ο ΑΡΗΣ έπαθε αλλά ακόμα δεν έμαθε…
Οσο αφορά το Θεόδωρο Καρυπίδη, δεν μπορούμε να προσθέσουμε κάτι καινούργιο πέραν των όσων τονίζουμε όλο αυτό το διάστημα. Του αναγνωρίζεται ότι έκανε όσα έπρεπε, στελέχωσε την ομάδα με τέτοιο τρόπο που ανέβηκε… τρένο και έριξε 1 εκατ. ευρώ σε μία κατηγορία όπως η Γ’ Εθνική.
Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν θα έχει σημασία αν δεν γίνουν αυτά που πρέπει και στο εξωαγωνιστικό κομμάτι. Και πλέον έχουμε μπει σε ένα κρίσιμο 30ήμερο τουλάχιστον, μέσα στο οποίο είναι υποχρεωμένος να αποδεσμευτεί από την Βέροια, να εξασφαλίσει οριστικά την παρουσία του ΑΡΗ στην Φούτμπολ Λιγκ χωρίς προβλήματα και να αποδείξει με την γλώσσα του χρήματος ότι μπορεί να ηγηθεί ενός ΑΡΗ πρωταγωνιστή και με τον τίτλο του φαβορί στην 2η κατηγορία. Αν το κάνει καλώς, αφού ηθικά του αξίζει να βρίσκεται στην ομάδα και την επόμενη σεζόν. Αλλιώς…