Εξηγούμαι από την αρχή για να υπάρξουν παρεξηγήσεις, διότι ορισμένοι περιμένουν στη γωνία. Δεν προσωποποιώ στον Λούκας Σάσα τα αίτια της ήττας από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Τουναντίον, θέλω να καταδείξω τι γλέντι θα είχαμε σήμερα, αν, λέω αν, ο Βραζιλιάνος έστελνε την μπάλα στα δίχτυα, στην τελευταία φάση του αγώνα. Φανταστείτε το μόνο. Όλη αυτή η προσπάθειά τους θα πήγαινε… στράφι… Θα τους ερχόταν κατακούτελα κι άντε να σώσουν την κατάσταση.
Να μην αναλωθούμε περαιτέρω στην διαιτητική σφαγή. Αυτοί μαρτυράνε από μόνοι τους. Για τα υπόλοιπα, άραγε υπάρχουν κάμερες; Άραγε ο εισαγγελέας θα κινήσει τις απαραίτητες διαδικασίες όπως οφείλει να κάνει; Υπάρχουν συγκεκριμένες καταγγελίες. Θα τις διερευνήσουν; Ή δεν τρέχει τίποτα; Θα υπάρξουν τιμωρίες; Ο μαγικός κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλά είπαμε. Βάλτο ρε συ Σάσα να τους κάνεις την κηδεία της χρονιάς. Προφανώς βέβαια πήραμε και την απάντηση για ποιο λόγο η ΠΑΕ ΑΡΗΣ έφαγε τόσο επικοινωνιακό «πέσιμο» από τα γνωστά κέντρα για την επιστολή προς τον Κλάτενμπεργκ για ορισμό ξένου διαιτητή.
Έχει πραγματικά πολύ μεγάλη σημασία να δούμε και τα εξίσου σημαντικά, αγωνιστικής φύσεως ζητήματα που έδειξε ο ΑΡΗΣ. Μία ομάδα απόλυτη κυρίαρχος. Ένα σύνολο που έπαιξε σαν πραγματικά μεγάλη ομάδα. Που έριξε στα σχοινιά τον αντίπαλο και τον «γρονθοκοπούσε» ασταμάτητα. 23 ολόκληρες τελικές προσπάθειες. Καλό και κακό αυτό. Καλό γιατί η ομάδα παράγει. Κακό, γιατί δεν το εκμεταλλεύεται. Δε γίνεται δηλαδή με τόσες τελικές να μην έχεις πάρει κάτι από αυτό το ματς. Αλλά φαντάζομαι πάλι κάτι θα έβρισκαν για να στο στερήσουν…
Συνεχίζοντας στο αγωνιστικό, η ομάδα έπαιξε εξαιρετικά. Έβγαλε αντίδραση όταν έπρεπε και δεν μάσησε από τις συνθήκες. Μη ξεχνάμε ότι έπαιζες εκτός, σ’ ένα γήπεδο με 30.000 θεατές και με καταστάσεις όπως τις προαναφέραμε. Στον ΑΡΗ αξίζουν πολλά συγχαρητήρια διότι δεν το έβαλε κάτω και παρουσίασε μία κανονική ποδοσφαιρική ομάδα, για όποιον μπορεί να το καταλάβει.
Παρά την πίκρα της ήττας, του κακού αποτελέσματος, όλα τα υπόλοιπα θεωρώ πως ήταν κέρδος. Σε πίστη, αυτοπεποίθηση και ψυχολογία. Αλλά κυρίως στο αγωνιστικό μιας και η ομάδα ξεκάθαρα δείχνει πως μπαίνει ξανά στον ίσιο δρόμο. Μπορούμε να αισιοδοξούμε για τη συνέχεια; Εννοείται!!!
ΥΓ: Ξέρω ότι μπορεί να παρεξηγηθώ, αλλά θέλω να το τονίσω για τους… σωστούς λόγους. Φέρτε στη μνήμα σας το σκηνικό με την ψιλοένταση εκεί κάπου στο 94’. Κυκλοφορεί και βίντεο. Το θέατρο του Βράνιες, το σπρώξιμο του Τζαβέλλα στον Ματέο, η αντίδραση του Καμαρά και στη συνέχεια ο Ιτούρμπε. Αυτό για μένα δείχνει ΟΜΑΔΑ!