Η εικόνα του ΑΡΗ στη Ριζούπολη ήταν κάτι σαν ευθεία γραμμή, με μερικές διακυμάνσεις στα ενδιάμεσα.
Αυτό που στερήθηκε η ομάδα ήταν το agressive του παιχνιδιού της. Οι εντάσεις και η πίεση στον αντίπαλο, που έμοιαζε πιο φρέσκος και και υπερείχε στη δύναμη έναντι των παικτών του Άκη Μάντζιου, με εξαίρεση κάποιες εξάρσεις που είχαν οι τελευταίοι.
Οι “κιτρινόμαυροι” είχαν δύο-τρία καλά πεντάλεπτα-δεκάλεπτα στα οποία πάτησαν περιοχή και ειδικά με τις αλλαγές του Μάντζιου με Εντιαγέ, Λόπεθ και Τζέγκο. Πάλι όμως χρειάζονταν το κάτι παραπάνω και στην προκειμένη περίπτωση την εκτέλεση, στις λίγες τελικές πάσες που πέρασαν στο “κουτί” και με τις οποίες υπήρχε επίσης μεγάλο πρόβλημα.
Η μόνη φορά που ο Βέρλχουστ ανησύχησε ουσιαστικά ήταν στην κεφαλιά του Μπράμπετς στις καθυστερήσεις. Από εκεί και πέρα… το χάος, αφού ο ΑΡΗΣ έπαιξε στο μεγαλύτερο διάστημα με τον… κατ’ ανάγκη φορ Μαντσίνι ενώ δεν πήρε φάσεις από κανέναν περιφερειακό ή τους χαφ του. Κάτι που έχει να κάνει τόσο με την έλλειψη “καθαρού” και έτοιμου 9αριού όπως και την κακή εικόνα παικτών που αποτελούν “κλειδιά” για την ομάδα.