Το σφύριγμα της λήξης από τον Διαμαντόπουλο, με βρήκε για ακόμη μια φορά φέτος, σκεφτικό και προβληματισμένο.
Ήταν ο τρίτος εντός έδρας αγώνας και η δεύτερη βαθμολογική απώλεια, συνοδευόμενη από μια μετριότατη εμφάνιση ανάλογη με αυτή που κάναμε στη Νίκαια.
Αυτό ακριβώς είναι που με πείραξε και προβλημάτισε.
Η εμφάνιση της ομάδας.
Ένας ΑΡΗΣ ταλαίπωρος και βαρετός.
Ένας ΑΡΗΣ, ακίνδυνος με δύο καλές φάσεις όλες κι όλες που μύριζαν γκολ.
Ένας ΑΡΗΣ που σου έδινε την εντύπωση, ότι μέχρι σήμερα να έπαιζε, γκολ δεν θα είχε βάλει.
Έβλεπα την ομάδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και σε κάποια στιγμή, νόμιζα ότι είναι άνοιξη και ήρθαμε να δούμε το τελευταίο παιχνίδι των play off…
Μια ομάδα άνευρη και μπλοκαρισμένη, χωρίς σπιρτάδα και φαντασία στο παιχνίδι της, να προσπαθεί με σπασμωδικές ενέργειες να σπάσει ανορθόδοξα την πολύ καλά στημένη αντίπαλη άμυνα, είτε με κάποιες φιλότιμες ατομικές ενέργειες, είτε με μακρινά σουτ, είτε με ανεπιτυχή γεμίσματα.
Κρίμα…
Πραγματικά κρίμα, πρώτα απ΄όλα για τον κόσμο, ο οποίος έδωσε το παρόν στις κερκίδες του Χαριλάου και περίμενε να δει την ομάδα, εύκολα ή δύσκολα, να καθάριζε τον αγώνα και να έπαιρνε τη νίκη και τους τρεις βαθμούς.
Κανείς δεν περίμενε να δει την φανταστική απόδοση και τη μεγάλη μπάλα, αλλά σίγουρα, αυτό που πιστεύαμε ήταν ότι εύκολα ή δύσκολα, θα βρίσκονταν ο τρόπος να έπαιρνε η ομάδα τη νίκη και τους τρεις βαθμούς.
Κρίμα για τους ποδοσφαιριστές μας, γιατί δυστυχώς, αδικούν τον εαυτό τους και την αξία τους, με τέτοιες εμφανίσεις.
Δικαιολογίες δεν υπάρχουν.
Ούτε αυτά που άκουσα, περί απουσιών…
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι σε μια ομάδα που έχει υψηλούς στόχους και φιλοδοξεί να κάνει πρωταθλητισμό, την επηρεάζουν οι απουσίες, όποιες κι αν είναι αυτές.
Η διαχείριση του υλικού, επιβάλλει να υπάρχει διαρκής ετοιμότητα.
Ο ΑΡΗΣ αυτή τη στιγμή έχει στο ρόστερ του 30 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι πρέπει να βρίσκονται συνεχώς σε υψηλό επίπεδο ετοιμότητας, προκειμένου να αγωνιστούν όποτε τους ζητηθεί.
Κι όταν λέω ετοιμότητα, δεν εννοώ μόνο το αγωνιστικό κομμάτι…
Η ετοιμότητα ξεκινάει πρώτα από το μυαλό και τον ψυχισμό.
Άρα, όταν μιλάμε ότι αυτή τη στιγμή έχουμε 30 ποδοσφαιριστές, θα πρέπει να έχουν ετοιμότητα πνευματική, ψυχική και φυσικά αγωνιστική.
Οι ποδοσφαιριστές θα πρέπει να νιώθουν ότι είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι, ακόμη κι όταν δεν αγωνίζονται ή είναι εκτός αποστολής.
Είναι πολύ σοβαρό θέμα αυτό και είναι αποκλειστικά κομμάτι του προπονητή και των ανθρώπων του αγωνιστικού τμήματος.
Να μπορούν να κρατάνε σε υψηλά επίπεδα το φρόνημα και τον ψυχισμό των ποδοσφαιριστών.
Από κει και πέρα, το ότι η ομάδα έχει τόσους πολλούς τραυματισμούς, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να το δούμε πολύ σοβαρά.
Αυτό είναι το ερώτημα που υπάρχει σε όλους μας.
Τι φταίει και ο ΑΡΗΣ έχει τόσους πολλούς τραυματισμούς;
Είναι θέμα προπόνησης;
Είναι θέμα κακής φυσικής κατάστασης;
Είναι θέμα ελλιπούς προετοιμασίας;
Είναι θέμα προγραμματισμού;
Είναι θέμα ποιότητας ζωής που κάνει ο παίκτης;
Θα βάλω στη συζήτηση κι ακόμη μια περίπτωση.
Μήπως είναι και θέμα διαιτησίας;
Μήπως οι ποδοσφαιριστές μας, τρώνε πολλές κλωτσιές από τους αντιπάλους υπό την ανοχή του κάθε διαιτητή…;
Μήπως τρώνε σκληρά χτυπήματα, τα οποία δεν τιμωρούν οι διαιτητές;;
Ρωτάω.
Γιατί είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των τραυματισμών;
Από το ξεκίνημα της χρονιάς, έχουν τραυματιστεί 9 ποδοσφαιριστές!
Ούτε ένας, ούτε δύο…
Εννιά τραυματίες σε πέντε αγώνες!
Από το ξεκίνημα της χρονιάς, είδαμε να τραυματίζονται ο Ματέο Γκαρσία, ο Λουμορ, ο Μπεναλουάν, Μπερτολιο, Ιτουρμπε, Φαμπιανο, Μαντζινι, Γκάμα, Αλί…
Το νούμερο δεν είναι φυσιολογικό.
Υπάρχει σοβαρό ζήτημα που δεν μπορούμε να το προσπερνάμε επιπόλαια.
Πρέπει να βρεθούν τα αίτια.
Μπροστά μας έχουμε ακόμη 31 αγώνες, συν το κύπελλο και αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί.
Θα σταθώ και θα σχολιάσω και την αμφισβήτηση που βγήκε για ακόμη μια φορά, προς τον προπονητή της ομάδας μας, Άκη Μάντζιο.
Λογικό και αναμενόμενο, να υπάρχει δυσαρέσκεια και δυσφορία, προβληματισμός και κατήφεια, τόσο λόγω εμφάνισης όσο και λόγω αποτελέσματος.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να ξαναπώ ότι απεχθάνομαι αυτή την γραφική «πανηγυρτζίδκη» λογική που έχουν αρκετοί, όπου στις νίκες της ομάδας αποθεώνουν, αλλά στις ήττες αναθεματίζουν και πετροβολούν»…
Αυτό το «καφενειακό ότι να ναι», όχι μόνο δεν μπορώ να το δεχθώ και να το δω με συμπάθεια, αλλά πραγματικά το σιχαίνομαι.
Το να κάνεις σκληρή κριτική, είτε στον προπονητή, είτε στους ποδοσφαιριστές, όταν η ομάδα σκοντάφτει ή κάνει κάποια γκέλα, δεν είναι έντιμο.
Ο σκοπός είναι, όταν εντοπίζεις θέματα και προβλήματα, να τα παρουσιάζεις να τα αναδεικνύεις και να ασκείς κριτική, όταν κερδίζει η ομάδα κι όταν όλοι είναι στις χαρές και στα πανηγύρια.
Στην εκπομπή της Παρασκευής 1 Οκτωβρίου, μετά από τη νίκη στο Περιστέρι τόνιζα τους προβληματισμούς μου, ασκούσα τη κριτική με επιχειρήματα και έκανα τις αρνητικές επισημάνσεις που έκρινα.
[Μετά το 17ο λεπτό μπορείτε να ξαναδείτε αυτά που είπα – https://www.youtube.com/watch?v=gc-qLC9skHM]
Έκανα τις επισημάνσεις μου και επιχειρηματολόγησα για τις δυσκολίες που έχει δείξει μέχρι τώρα η ομάδα να σπάσει κλειστές άμυνες, σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα που υπάρχει στο να δημιουργούμε τελικές και γκολ από κεφαλιές και εκτελέσεις στημένων.
Τόνισα και ανέδειξα το πρόβλημα που φωνάζει, γιατί δεν έχουμε τρόπους να σπάσουμε κλειστές και προσαρμοσμένες άμυνες.
Προπονητής σαφώς και δεν είμαι, αλλά ούτε «άμπαλος» είμαι, ούτε «μυρωδιάς»…
Και δόξα Τω Θεώ, ματάκια έχω και βλέπω.
Στην εκπομπή της Τετάρτης μετά το ματς στον Ατρόμητο, είχαμε καλεσμένο τον Πρόεδρο του Ερασιτέχνη, οπότε περίμενα την Παρασκευή.
Η νίκη στο Περιστέρι, δεν με ξεγέλασε…
Γιατί όπως είπα, ο Ατρόμητος δεν είναι ομάδα που κλείνεται
Παίζει μπάλα και ανοίγεται, άρα μας βόλεψε το παιχνίδι του κι όλα πήγαν άψογα κι όπως τα θέλαμε.
Για αυτό τόνιζα οτι θα πρέπει να προσέξουμε να μην την πατήσουμε σε μια κλειστή άμυνα που θα βρούμε μπροστά μας και φυσικά χτυπούσα το καμπανάκι για τον αγώνα με τον Απόλλωνα.
Αυτό ακριβώς έγινε…
Ο ΑΡΗΣ δεν με έπεισε σε κανένα σημείο του αγώνα ότι έχει τις δυνατότητες, έχει τις εναλλακτικές, έχει τους τρόπους να τρυπήσει την αντίπαλη άμυνα.
Κι αυτό που λέγαμε την Παρασκευή (επίσης) το είδαμε (δυστυχώς) και στον αγώνα με τον Απόλλων.
Η μηδαμινή και ακίνδυνη παρουσία που εχει η ομάδα στα στημένα.
Στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, το 40% των γκολ, έρχεται από τα στημένα, λένε οι στατιστικές.
Ο ΑΡΗΣ όμως δεν παίρνει απολύτως τίποτα από τα στημένα, είτε αυτά έχουν να κάνουν σε πρώτο χρόνο με απευθείας χτύπημα φάουλ, είτε σε δεύτερο με τη διεκδίκηση μιας κεφαλιάς.
Το ξέρετε ότι σε πέντε αγώνες που έχουν γίνει μέχρι τώρα, η ομάδα έχει πραγματοποιήσει 101 γεμίσματα και έχει πάρει μόλις 11 κεφαλιές;
Όπως ακριβώς το διαβάζετε.
Είχαμε,
6 κεφαλιές με τον Ο.Φ.Η. (Φαμπιάνο 3, Εντιαγέ, Μπραμπετς, Μπερτόλιο),
2 κεφαλιες με Ιωνικό (Χαίροβιτς και Αλί),
1 κεφαλιά με Παναθηναικό (Εντιαγέ),
1 κεφαλιά με Ατρόμητο (Τζεγκο) και
1 κεφαλιά με Απόλλωνα (Λούμορ).
Που πας με 11 κεφαλιές σε 101 γεμίσματα…
Αυτή τη περίοδο που η ομάδα ψάχνεται και προσπαθεί να δεθεί για να μπορέσει να βγάλει αυτοματισμούς και συνδυασμούς και να απλώσει τις αρετές της μέσα στο γήπεδο, τα γκολ από τα στημένα θα είναι ευλογία.
Κι εδώ είμαστε ανύπαρκτοι.
Ειδικότερα με τον Απόλλων, η ομάδα έκανε μόλις 3 επιτυχημένα γεμίσματα στα 25, με μόλις μία κεφαλιά…
Τι να την κάνω την κατοχή με 68%…
Τι να τα κάνω τα 6 κόρνερ όταν δεν μπορώ να πάρω κεφαλιά…
Τι να τις κάνω τις 12 τελικές, όταν τα έξι είναι σουτ εκτός περιοχής…
Και βέβαια πολλά λάθη.
Που να πας όταν κάνεις 51 λάθη με τον Απόλλωνα…
Βεβαίως και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να υποβαθμίσω την προσπάθεια των αντιπάλων, όταν όμως είσαι ο ΑΡΗΣ και είσαι μια μεγάλη ομάδα κι έχεις αυτό το ρόστερ, 51 λάθη σε ένα παιχνίδι ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ
Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει πρόβλημα στην ομάδα.
Ο Κούεστα μίλησε για πρόβλημα επικοινωνίας.
Δεν το ξέρω.
Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι το πρόβλημα υπάρχει, κι αν αυτό είναι πνευματικό, αν αυτό είναι επικοινωνιακό, αν αυτό είναι ψυχολογικό, αν αυτό είναι αγωνιστικό μπορεί να το λύσει μόνο ο προπονητής της ομάδας με τους συνεργάτες του και φυσικά με τους ποδοσφαιριστές.
Αυτό το πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, επιβάλλεται να λυθεί ΤΩΡΑ.
Πλέον δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για βαθμολογικές απώλειες.
Η διακοπή ήρθε στην ιδανικότερη χρονική στιγμή και πρέπει να αξιοποιηθεί με τον ιδανικότερο τρόπο, προκειμένου να ηρεμήσει η ομάδα, να πατήσει στα πόδια της και να μπει όπως πρέπει για τη συνέχεια του πρωταθλήματος.
Με την επιστροφή, ακολουθεί μια πολύ κρίσιμη τετράδα αγώνων, έως την επόμενη διακοπή.
Αρχίζει με την μάχη στη Λαμία, στη συνέχεια ακολουθεί ο αγώνας με Παναιτωλικό στο «Κλ. Βικελίδης» και μετά, δύο συνεχόμενες εκτός έδρας εξορμήσεις, στο Ο.Α.Κ.Α. με Α.Ε.Κ. και στο Βόλο.
Αυτή τετράδα, μπορεί να σε οδηγήσει στο βαθμολογικό «παράδεισο», μπορεί όμως και να σε αφήσει πολύ πίσω στην εκπλήρωση των φετινών στόχων…
Ο στόχος του ΑΡΗ, θα πρέπει να είναι η μέγιστη δυνατή βαθμολογική συγκομιδή σε αυτά τα ματς.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ και ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουμε.