Είναι κλασσική ατάκα… Το ποδόσφαιρο είναι όντως παιχνίδι λαθών. Μόνο που στη Λεωφόρο, αυτά πήγαν σε άλλο επίπεδο και δυστυχώς εις βάρος των “κιτρινόμαυρων”.
Λίγο η εικόνα του ΑΡΗ στο πρώτο μέρος, λίγο ο επιπόλαιος Καμαρά και λίγο η διαιτησία, οδήγησαν την κατάσταση σε αυτό το 1-0 που εκθρόνισε τον ΑΡΗ από την 3η θέση.
Προς Θεού, δεν τελείωσε κάτι ακόμα. Στις τέσσερις αγωνιστικές που απομένουν, μπορεί να συμβεί το ο,τιδήποτε. Για την ώρα όμως ο ΑΡΗΣ είναι αναγκασμένος να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα, μέχρι να καλύψει αυτή τη διαφορά τους ενός βαθμού και να βρεθεί ξανά σε θέση οδηγού για την 3η θέση.
Το λάθος ξεκινάει μέσα από ένα… σωστό σκεπτικό του Μπούργος. Να βάλει δηλαδή τον Σάσα στην πλευρά του Χουάνκαρ, να έχει τρεις χαφ με άμυνες στο παιχνίδι και να είναι πιο compact απέναντι σε έναν πειθαρχημένο αντίπαλο. Εν μέρει το κατάφερε αλλά έχασε αλλού και έχασε σημαντικά.
Η παρουσία του Γκάμα στα αριστερά, άφησε μόνο του τον Γκάνεα να παλεύει -τον σημάδεψαν φυσιολογικά οι γηπεδούχοι- ενώ επιθετικά η ομάδα ψαχνόταν για ένα ημίχρονο. Δεν είχε εξτρέμ για να κάνει κατέβάσματα -βλέπε Ιτούρμπε στο δεύτερο- τα οποία έτσι κι αλλιώς θα έλειπαν με Ματίγια και Ντουκουρέ στα χαφ. Μαντσίνι και Καμαρά δεν… βρέθηκαν ως δίδυμο, για να έρθει το λάθος του Φαμπιάνο στο γκολ του ΠΑΟ και η χαζή αποβολή του Καμαρά, ώστε να ολοκληρώσουν ένα καταστροφικό πρώτο ημίχρονο. Προσωπικά έφτασα σε σημείο να επιθυμώ την είσοδο του Πάλμα στο ματς, ο οποίος είναι ναι μεν απείθαρχος τακτικά ακόμα αλλά έχει ένταση και τρεξίματα.
Ειλικρινά δεν περίμενα τον ΑΡΗ να αντιδράσει με τον τρόπο που το έκανε στο δεύτερο μέρος., Επιμένω στο ότι είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό, αλλά το θέμα ήταν να βρει τα ψυχικά αποθέματα και να το πιστέψει. Οπως και έγινε.
Η ομάδα διόρθωσε δύο βασικά πράγματα που της έλειπαν στο πρώτο μέρος. Έπαψε να είναι στατική, έβγαλε περισσότερες εντάσεις στο παιχνίδι της και έδωσε στο ματς έναν ρυθμό που αποσυντόνισε τον Παναθηναϊκό, όντας ανώτερη σε όλο το δεύτερο μέρος.
Ο Ιτούρμπε έκανε την καλύτερή του εμφάνιση μετά το 3-0 με τον Ατρόμητο, λειτουργώντας ως ο κινητήριος μοχλός της ομάδας επιθετικά, τραβώντας τους υπόλοιπους και βάζοντας τον επίλογο σε ένα διάστημα δύο εβδομάδων που ήταν ο ορισμός του επαγγελματισμού, ξεπερνώντας σε χρόνο-ρεκόρ τη θλάση που υπέστη κόντρα στον ΠΑΟΚ.
Εάν δινόταν το πέναλτι και η κόκκινη στο χέρι του Βέλεθ, μπορεί να μιλούσαμε ακόμα και για νίκη του ΑΡΗ αφού θα “έσπαγε” εντελώς η όποια πνευματική συγκέντρωση είχε απομείνει στην ομάδα του Γιοβάνοβιτς. Είδαμε όμως σε ακόμη ένα ματς των πλέι οφ με τον ΠΑΟ, τη διαιτησία να παίζει τον ρόλο της.
Η διαιτησία είναι ένα θέμα, δεν θα πρέπει όμως να επισκιάσει τα λάθη που έγιναν αγωνιστικά. Λάθη έγιναν και στα προηγούμενα ματς, αλλά τα αποτελέσματα βγήκαν ορθώς μπροστά. Ο Μπούργος έχει περάσει θετικά στοιχεία στην ομάδα, αλλά η διαχείρισή του εμπεριέχει και ένα ρίσκο που δεν θα βγαίνει πάντα. Σε άλλα ματς ο ΑΡΗΣ είχε και την τύχη με το μέρος του. Χθες όμως όχι.
Απομένουν τέσσερις αγωνιστικές και το περιθώριο των λαθών έχει μικρύνει σημαντικά. Για τους Μπούργος και φυσικά για τους παίκτες, οι οποίοι με την εμφάνισή τους στο δεύτερο ημίχρονο της Λεωφόρου, εξέθεσαν τους εαυτούς τους για την εικόνα που είχαν στο πρώτο μέρος.
Ο ΑΡΗΣ θέλει σίγουρα βαθμούς στα επόμενα ματς. Μίνιμουμ επτά από τους διαθέσιμους 12, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί και από τα αποτελέσματα των υπόλοιπων. Καλό θα είναι όμως να αντιστρέψει πάλι τα δεδομένα, για να μην βγάλουμε τα κομπιουτεράκια όσο πλησιάζουμε στους “Ζωσιμάδεες”…
Υ.Γ. Ορθώς ασκείται κριτική στον Καμαρά. Μην πάμε όμως ρε παιδιά στην ανθρωποφαγία. Σίγουρα πάντως οι κάρτες είναι ένα θέμα για τον Μαυριτανό, με τους ανθρώπους της ομάδας να προσπαθούν να τον τιθασεύουν όλη τη χρονιά. Δυστυχώς, όπως φαίνεται, χωρίς αποτέλεσμα…