Δόθηκε λοιπόν η πρώτη, πολυαναμενόμενη συνέντευξη του κ. Καρυπίδη
Η αξιολόγηση της συνέντευξης προφανώς και είναι θέμα οπτικής, ο καθένας την αξιολογεί διαφορετικά. Αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, είναι το αναμενόμενο.
Ο ίδιος αποφάσισε να πει όσα ήθελε, να μην πει όσα δεν ήθελε, ο τρόπος και η ένταση όσων είπε, αφορούν τον ίδιο και τον χαρακτήρα του. Δεν έδωσε τις μεγάλες ειδήσεις, έδωσε όμως κάποιες ειδήσεις. Εχουν καταγραφεί και έχουν ήδη αναλυθεί και συζητηθεί εκτενώς οι όποιες ειδήσεις και δεν έχει νόημα να τις συμπεριλάβω στο κειμενάκι. Μερικές διαπιστώσεις θα κάνω, από τη δική μου αισθητική, για τη
συνέντευξη και θα επικεντρωθώ στα πιο σημαντικά.
Επιβεβαιώθηκε ότι ο κ. Καρυπίδης ενοχλήθηκε απίστευτα για το κλίμα του γηπέδου στον αγώνα με τη Λαμία. Ενοχλήθηκε και για αυτά που ακολούθησαν την απομάκρυνση του Ερέρα και την έλευση Παντελίδη. Ευτυχώς θα πω εγώ, διότι αν δεν ενοχλούνταν θα το θεωρούσα παράξενο. Ενοχλήθηκε και έχει δίκιο για αυτήν του την ενόχληση. Ο κόσμος δεν έχει πάντα δίκιο, και ναι, δεν έχει το αλάθητο. Και
προφανώς δεν έχει το δικαίωμα, όχι της κριτικής, αλλά της απαξίωσης. Θα προτιμούσα να είχε αναφερθεί στο συγκεκριμένο θέμα στο τέλος της συνέντευξης και όχι στην αρχή αυτής, ωστόσο είναι φανερό ότι τα όσα έγιναν με τη Λαμία ήταν αυτά που κυρίως εξώθησαν στον κ. Καρυπίδη να ανοίξει επιτέλους την απευθείας επικοινωνία με τον κόσμο του ΑΡΗ. Επισημαίνω όμως εκ νέου ότι στην αντίδραση του κόσμου, έβαλε το λιθαράκι του και ο ίδιος ο κ. Καρυπίδης. Διότι η σπασμωδική αντίδρασή του κ. Καρυπίδη μετά τον αγώνα με τον Εργοτέλη, η απαξίωση ποδοσφαιριστών και όλα όσα επακολούθησαν (άδειες Χριστουγέννων, κ.λπ.), συνεισέφερε στη συμπεριφορά του κόσμου. Τα έγραψα στο προηγούμενο κείμενο, να μην τα επαναλάβω. Συνεπώς, για ό,τι συνέβη μετά την Λαμία και μετά τον Εργοτέλη
πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας, και εσείς κ. Καρυπίδη μαζί μας, άλλωστε όπως σωστά επισημάνατε δεν είμαστε εχθροί.
Ο κ. Καρυπίδης μίλησε ως ένας κλασσικός παράγοντας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο τόνος και ο τρόπος έκφρασης ήταν αυτός που περίμενα. Αυτός είναι σήμερα ο κ. Καρυπίδης, ενδεχομένως να βελτιώσει μερικά θέματα στο μέλλον, αλλά αμφιβάλω ότι θα το κάνει. Ενέδωσε λίγο στο… κουτσομπολιό, ιδίως στο θέμα Ερέρα, καθώς εκτιμώ ότι έπρεπε να κρατήσει μερικά θέματα μακριά από τη δημοσιότητα. Διότι οι πράξεις και οι παραλείψεις του Ερέρα εκθέτουν μεν τον ίδιο τον προπονητή, εκθέτουν όμως και τη λειτουργία του ΑΡΗ. Δεν μπορώ όμως να μην λάβω υπόψη ότι ο ίδιος ο κόσμος του ΑΡΗ τον εξώθησε σε αυτές τις αναφορές. Διότι όταν αμφισβητείς το δικαίωμα μιας ΠΑΕ να αξιολογεί και να αποφασίζει με αυτά που η ίδια ξέρει, την εξωθείς να σου αποκαλύψει και αυτά που δεν θα έπρεπε να ειπωθούν δημοσίως.
Απέφυγε τις γραφικότητες που θα κοσμούσαν το youtube. Γραφικότητες που δεν τις απέφυγαν παράγοντες με τεράστια οικονομική δύναμη και εμπειρία. Θυμίζω τον Σωκράτη Κόκκαλη που για την απομάκρυνση Βαλβέρδε ανέφερε σε συνέντευξη τύπου “Και πότε θα ξαναπάρει στη ζωή του πρωτάθλημα ο Βαλβέρδε; Ποίος είναι ο Ριβάλντο, ας πάει τώρα να παίξει στο Αφγανιστάν. Ας πάει ο Γιαννακόπουλος στην Αγγλία, τον περιμένουν στην Manchester United”. Αναφέρομαι στις γραφικότητες και όχι στο έργο ή τη δύναμη του κάθε μεγαλοπαράγοντα.
Ο κ. Καρυπίδης δεν στρογγύλεψε τα λόγια του. Εφόσον ο κόσμος απαιτεί αλήθειες, είπε την αλήθεια τη δική του, έτσι όπως αυτός την αισθάνεται, με τον τρόπο που αυτός εκφράζεται. Πρέπει να του αναγνωρισθεί το δικαίωμα να έχει άποψη και αυτός, όχι μόνο ο κόσμος, το δικαίωμα να έχει συναίσθημα και αυτός, όχι μόνο ο κόσμος, το δικαίωμα να έχει απαιτήσεις και αυτός, όχι μόνο ο κόσμος. Όχι, δεν αισθάνθηκα ότι στράφηκε εναντίον του κόσμου του ΑΡΗ. Σε καμία περίπτωση. Ούτε στην αναφορά του στον αγώνα του Παναθηναϊκού. Αισθάνθηκα ότι εξέφρασε ένα παράπονο, το αν είχε δίκιο 100% ή 50% σε αυτό του το παράπονο είναι άλλο κεφάλαιο.
Το στυλ, οι σωστές εκφράσεις, ο περίπλοκος και τεχνοκρατικός λόγος δεν μου λένε
τίποτα. Θυμίζω την πρώτη συνέντευξη Λάσκαρη, στην οποία ο τόπος, ο τρόπος, οι εκφράσεις, το “όραμα” που περιέγραψε, προκάλεσαν τη διθυραμβική αποδοχή της συνέντευξής του από τον κόσμο. Το έργο Λάσκαρη είναι γνωστό. Δεν είναι συνεπώς τα λόγια και κυρίως δεν είναι το περιτύλιγμα που δίνει την ουσία στο περιεχόμενο. Δεν προσπερνώ την αναφορά του κ. Καρυπίδη για σκέψη αποχώρησης από τον ΑΡΗ. Θα προτιμούσα να μην το είχα ακούσει, αλλά σημασία έχει ότι ειπώθηκε. Αν κ. Καρυπίδη κάνατε την αναφορά αυτή ως προειδοποίηση, κακώς το πράξατε.
Καταρχήν είναι προειδοποίηση με ημερομηνία λήξης. Θα το πεις μια φορά, θα “τσιμπήσει” αρκετός κόσμος, τη δεύτερη φορά θα “τσιμπήσουν” οι μισοί, την τρίτη φορά θα περάσει από το ένα αυτί και δεν θα ιδρώσει το άλλο. Αν το κάνατε διότι θα επιθυμούσατε μεγαλύτερη αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό στη μεταξύ μας σχέση, το δέχομαι. Πρόκειται όμως για μια σχέση αμφίδρομη. Θα στραφώ τώρα στον Αρειανό και θα του πω το εξής, ως σκέψη και όχι φυσικά ως νουθεσία. Στη ζωή και στη δουλειά μας καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις που ναι μεν δεν έχουν σημαντικό όφελος, αλλά έχουν πολύ συναίσθημα. Αν σε αυτές τις αποφάσεις η καρδιά είναι κρύα, τότε αφήνουμε το μυαλό να αποφασίσει. Ο ΑΡΗΣ θέλει πολύ συναίσθημα για να επιστρέψει εκεί που του αξίζει. Θέλει προφανώς δουλειά πολύ, προγραμματισμό, χρήμα. Θέλει όμως και συναίσθημα, ζεστή καρδιά. Και το κλείνω εδώ.
Για τον κ. Καρυπίδη πλέον θα υπάρχει σημείο αναφοράς. Και αυτό θα είναι η συνέντευξη τύπου της Τρίτης 22 Ιανουαρίου 2019. Τούδε και στο εξής, θα υπάρχει σύγκριση μεταξύ αυτών, των λίγων ή πολλών, που είπε δημοσίως και αυτών που θα πράξει. Ο χρόνος θα δείξει.
Επαναλαμβάνω την ίδια παραίνεση προς τον κ. Καρυπίδη. Μην αφήνετε τον κόσμο του ΑΡΗ να σας κρίνει ΜΟΝΟ μέσα από το αποτέλεσμα της Κυριακής. Αυτό θα σας διασφαλίσει κάποια πίστωση χρόνου και θα είναι ανάχωμα σε πρόσκαιρα αρνητικά αγωνιστικά αποτελέσματα. Το θέμα ελλείμματος εμπιστοσύνης για τον περισσότερο κόσμο δεν είναι προσωπικό, δεν αφορά το πρόσωπο Θοδωρής Καρυπίδης. Είναι το προϊόν όλων όσων συνέβησαν στον ΑΡΗ τα τελευταία χρόνια. Η εμπιστοσύνη του κόσμου είναι κάτι που θα χτιστεί. Ε, μην την αφήνετε κ. Καρυπίδη να κρίνεται στο σουτ του Μπρούνο Γκάμα ή τα αντανακλαστικά του Κουέστα.
Κλείνω με την επιθυμητή για εμένα απάντηση στο ερώτημα του κ. Καρυπίδη “Τί είμαστε, εχθροί;”. Θα ήθελα πολύ η απάντηση να είναι: Οχι, δεν είμαστε εχθροί. Είμαστε φίλοι. Φίλοι όμως, όχι χαβαλέδες. Φίλοι με αξιώσεις και προσδοκίες ο ένας από τον άλλο. Φίλοι που ο ένας δεν πουλάει τον άλλο στην πρώτη στραβή, αλλά τον στηρίζει, τον βοηθάει, τον νουθετεί. Και αυτό ισχύει αμφίδρομα. Στις φιλίες δεν υπάρχει πάνω και κάτω χέρι. Και οι φίλοι οφείλουν, όταν κάτι συμβαίνει, να δίνουν τόπο στην οργή, να δίνουν εξηγήσεις και να συνεχίζουν. Διότι έχουν πολλά να κάνουν μαζί.
Και όταν πάψουμε να είμαστε φίλοι, διότι νομοτελειακά θα έρθει αυτή η ώρα, να παραμείνουμε φιλικοί μεταξύ μας. Αυτό το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό.