Τις τελευταίες ημέρες έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για τις έρευνες.
Αφορμή φυσικά, ήταν αυτή που παρουσιάστηκε πριν λίγες ημέρες και προκάλεσε σεισμό πολλών ρίχτερ, από τα γέλια…
Γενικά, τις έρευνες δεν τις πιστεύω καθόλου.
Ο λόγος δεν έχει να κάνει απλά και μόνο με την καχυποψία μου.
Είναι η μηδαμινή έως ελάχιστη αξιοπιστία που έχουν ως εργαλεία και αυτό το αποδεικνύουν τα γεγονότα.
Πρώτα από όλα, θεωρώ ότι έρευνα αξιόπιστη με δείγμα τα χίλια και τα δύο χιλιάδες τηλεφωνήματα, προκειμένου να εξακριβωθεί πρόθεση ψήφου ή συλλογική-οπαδική προτίμηση, δεν υπάρχει.
Κι αν κάποιοι θέλουν να εξάγουν συμπεράσματα από τέτοιες έρευνες και να τα παρουσιάζουν, καλά κάνουν γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, απλά δεν πείθουν κανέναν.
Ούτε αυτούς που υποτίθεται ότι αβαντάρει η έρευνα.
Γιατί όπως είπαμε και στην τηλεοπτική εκπομπή του All About ARIS TV, είναι πολλά τα στοιχεία που κάνουν μια έρευνα μη αξιόπιστη ή ακατάλληλη για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.
Δεν γίνεται για παράδειγμα να έχεις μια έρευνα χιλίων ατόμων και να παίρνεις (αναλογικά και βάση του πληθυσμού της χώρας), 500 τηλέφωνα στην Αττική, 150 στην Θεσσαλονίκη και 350 στην υπόλοιπη Ελλάδα. Δηλαδή κατά μέσο όρο, ούτε δέκα τηλεφωνήματα στον κάθε νομό της επικράτειας.
Είναι δυνατόν αυτό να θεωρείται ένα αξιόπιστο δείγμα και να βαφτίζεται πανελλήνια έρευνα;
Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό, δηλαδή η αντιπροσωπευτικότητα του δείγματος.
Κανείς και ποτέ δεν ξέρει, ΠΟΥ γίνονται αυτά τα τηλέφωνα, σε ποιες περιοχές και με πια κριτήρια.
Ποτέ δεν έχουν πει : «πήραμε τόσα τηλέφωνα, στο Κέντρο, τόσα στη Καλαμαριά, τόσα στον Εύοσμο, τόσα στη Σταυρούπολη, τόσα στη Πυλαία κοκ…»
Πώς να μην υπάρχει αμφισβήτηση;
Πώς να μην υπάρχει καχυποψία, όταν κανείς δεν ξέρει, αν αυτά τα τηλεφωνήματα που επιλέχθηκαν να γίνουν, ήταν στη τύχη ή υπήρξαν και τηλέφωνα προκαθορισμένα…
Θα σας πως ένα παράδειγμα για να το καταλάβετε.
Ποιος δε μου λέει εμένα, ότι επιλέγονται τα τηλεφωνήματα.
Τα ελέγχει κάποιος;
Υπάρχει κάποια εγκεκριμένη ανώτερη επιτροπή, η οποία να εγκρίνει την αξιοπιστία μιας έρευνας;
Όχι.
Άρα, μπορώ να πιστεύω ότι θέλω.
Πόσο περισσότερο, όταν τα γεγονότα και το παρελθόν των εταιριών έρευνας, μας επιβάλει να μην τους έχουμε καμία εμπιστοσύνη.
Θα σας πω ένα παράδειγμα.
Ιδρύω και εγώ μια τέτοια εταιρία.
Κάνω και μια έρευνα 1000 ατόμων (υποτίθεται πανελλαδική) για λογαριασμό, του Χ μέσου μαζικής ενημέρωσης.
Αν θέλω να αβαντάρω ένα κόμμα ή μία ομάδα, ή ότι θέλω, μπορώ να το κάνω. ΆΝΕΤΑ!!! Πως;
Εξασφαλίζω από αυτό το πολιτικό κόμμα, 100 αριθμούς τηλέφωνων από μέλη του, (ή από την ομάδα που θέλω να αβαντάρω, κατόχους διαρκείας ή μέλη)
Παίρνω λοιπόν αυτά τα (υποτίθεται τυχαία) 100 τηλεφωνήματα (50 στην Αττική, 20 στη Θεσσαλονίκη, 5 στη Λάρισα, 5 στην Αχαία, 10 στη Κρήτη, 5 στα Γιάννενα, 5 στον Έβρο, κλπ).
Εξασφαλισμένο ότι θα μου απαντήσουν αυτό που θέλω…
Άρα, αμέσως μιλάμε για ένα ποσοστό 10% , (100 τηλέφωνα επί των χιλίων συμμετεχόντων), νούμερο πολύ μεγάλο και το οποίο αναμφίβολα διαμορφώνει το αποτέλεσμα της έρευνας όπως εγώ θέλω…
Για αυτό σας λέω, παίζονται πολλά και αυτές οι έρευνες με χίλια και δυο χιλιάδες άτομα, είναι απλά να γεμίζουν οι ώρες στα κανάλια.
Να παρουσιάζονται με ωραίο περιτύλιγμα και συσκευασία, για να κάνουν εντύπωση, με χρωματιστούς πίνακες και γραφήματα, με πολλή σάλτσα και μπλα-μπλα, με θεωρητικές αναγωγές και υποθετικές προσεγγίσεις οι οποίες στοχεύουν στο να επηρεάσουν συγκεκριμένο target group, συγκεκριμένου μορφωτικού επιπέδου.
Σαφώς και δεν πρέπει μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά.
Σίγουρα, υπάρχουν και σοβαρές εταιρίες ερευνών, οι εργασίες και οι μελέτες των οποίων βοηθούν οργανισμούς, εταιρίες και επιχειρήσεις, προκειμένου να πραγματοποιούν επιτυχημένες επενδύσεις και εμπορικές πράξεις.
Μέχρι εκεί όμως.
Οι περισσότερες εταιρίες ερευνών, όπως το έχουμε δει και το έχουμε ζήσει, μας έχουν δώσει κατά καιρούς πολλαπλά αποτυχημένα αποτελέσματα, τα οποία καμιά σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα.
Ακόμη και αυτό το γνωστό παραμύθι του «στατιστικού λάθους» δεν μπορεί να δικαιολογήσει τόσο μεγάλες αποτυχίες.
Αναφέρω παραδείγματα.
Όταν τρεις μέρες πριν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (Ιούλιος 2015) δίνεις αποτελέσματα έρευνας ότι το ΝΑΙ προηγείται του ΟΧΙ και τρεις μέρες μετά, το αποτέλεσμα της κάλπης δίνει 63% στο ΟΧΙ και 37% στο ΝΑΙ, τότε όχι μόνο δεν μπορούμε να τις πάρουμε στα σοβαρά, αλλά προβληματίζομαι, μήπως δεν ήταν απλά και μόνο ένα φιάσκο…
Το ίδιο λάθος έκαναν και στις βουλευτικές εκλογές του 2012 και του 2015 (για να μην πάω πιο πίσω χρονικά) τα ίδια και στις εκλογές του Δήμου Θεσσαλονίκης, που άλλα έδιναν και άλλα βγήκαν (για δεύτερη Κυριακή έδιναν Ταχιάο και Ορφανό…)
Όπως και να χει, όλα αυτά είναι θεωρίες να γεμίζουν τα πάνελ, τα τηλεοπτικά παράθυρα και να ακούμε αμπελοφιλοσοφίες και θεωρητικές εικασίες…
Το θέμα είναι η κάλπη τι θα πει.
Το ίδιο ισχύει και για τις ποδοσφαιρικές έρευνες.
Απλά η κάλπη εδώ, είναι το γήπεδο και η γεμάτη κερκίδα.
Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να καταγράψεις τη δύναμη ενός αθλητικού συλλόγου.
Όλα τα άλλα που ακούγονται και γίνονται, είναι εκ του πονηρού.
Ειδικά η συγκεκριμένη έρευνα, φάνηκε ξεκάθαρα για ποιους λόγους παρουσιάστηκε την Κυριακή και κυρίως, ποιους σκοπούς εξυπηρέτησε.
Αρκεί να δούμε προσεκτικά τα γεγονότα που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες…
Όσον αφορά τον ΑΡΗ.
Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουμε, είναι ότι όλες αυτές οι «έρευνες» γίνονται εκ του πονηρού και εμάς δεν μας αγγίζουν.
Δεν αποτελούν κάτι χειροπιαστό.
Δεν αποτελούν τεκμήριο, ούτε είναι σοβαρό δείγμα γραφής που να αναδεικνύει την δυναμική μιας ομάδας.
Αυτό που αποτελεί το ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΟ στοιχείο που αναδεικνύει το μέγεθος του Συλλόγου μας και τον κατατάσσει μέσα στις λαοφιλέστερες ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι η φυσική παρουσία των φιλάθλων στο γήπεδο.
Κι αυτή είναι ΜΑΖΙΚΗ, είναι ΔΥΝΑΜΙΚΗ, είναι ΠΟΛΥΠΛΗΘΗΣ, είναι όπως αρμόζει σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Το παρουσιάσαμε στην εκπομπές της Δευτέρας και της Τετάρτης.
Το ξαναπαρουσιάζω σήμερα.
Είναι τα επίσημα στοιχεία της Superleague, η οποία έχει ένα data base το οποίο βασίζεται στις οικονομικές εκκαθαρίσεις που κάνουν οι ομάδες μετά τη λήξη του κάθε εντός έδρας αγώνα.
Μπορεί εύκολα να τα βρει κάποιος στην επίσημη σελίδα της Superleague και να κάνει τις αριθμητικές πράξεις για να βγάλει τα αποτελέσματα.
Απλά θα πρέπει να αφιερώσει αρκετό χρόνο και κόπο.
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια που απλά μας χαρίζουν γέλιο.
Όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες που δημοσιεύω, καταγράφονται όλα τα αριθμητικά δεδομένα της τελευταίας δεκαπενταετίας, από την περίοδο 2006-07 μέχρι τώρα, χωρίς φυσικά να συμπεριλαμβάνεται η φετινή χρονιά, όπου τα γήπεδα είναι κλειστά.
Προσέξτε λοιπόν τι γίνεται.
Ο Ολυμπιακός, είναι πρώτος και με διαφορά, καθώς έχει κόψει 4.204.663 εισιτήρια σε σύνολο 211 αγώνων που έπαιξε γηπεδούχος, στις 14 σεζόν που συμμετείχε (όλες δηλαδή) , έχοντας ένα μέσο όρο 19.927 ανά αγώνα.
Δεύτερος είναι ο Π.Α.Ο.Κ. ο οποίος έχει κόψει 2.636.796 εισιτήρια σε σύνολο 204 αγώνων, στις 14 σεζόν που συμμετείχε (επίσης όλες), έχοντας ένα μέσο όρο 12.925 ανά αγώνα.
Στη τρίτη θέση του σχετικού πίνακα είναι η Α.Ε.Κ. η οποία έχει κόψει 2.200.014 εισιτήρια σε σύνολο 176 αγώνων, στις 12 σεζόν που συμμετείχε (απουσίασε σε δύο περιόδους), έχοντας έναν μέσο όρο 12.501 ανά αγώνα.
Ο Παναθηναικός, βρίσκεται στη τέταρτη θέση, με 2.252.333 εισιτήρια σε σύνολο 209 αγώνων στην έδρα του, στις 14 σεζόν που συμμετείχε (όλες), έχοντας έναν μέσο όρο, 10.777 ανά αγώνα.
Εμείς είμαστε στη πέμπτη θέση.
Τους έχουμε από κοντά…
Με 1.366.075 κομμένα εισιτήρια, αλλά σε 146 εντός έδρας αγώνες και σε 10 σεζόν, καθώς απουσιάσαμε από τις τέσσερις (2015, 2016, 2017, 2018) και με έναν μέσο όρο 9.357 ανά αγώνα.
Από κει και πέρα κι όσον αφορά τους πιο κάτω από εμάς…
Τεράστιες οι διαφορές.
Η Λάρισα είναι στην έκτη θέση, είναι η κορυφαία επαρχιακή ομάδα με μέσο όρο 3.904 και ακολουθεί ο Ο.Φ.Η. με 3.371, ανά αγώνα, δηλαδή δεν έχουν ούτε το 1/3 των εισιτηρίων του ΑΡΗ.
Να επισημάνω ότι οι διαφοροποιήσεις που βλέπετε σε αριθμό αγώνων υπάρχουν ανάλογα με τις τιμωρίες κεκλεισμένων που είχε η κάθε ομάδα.
Ουσιαστικά, αυτή είναι η διαφορά μας σε λαό.
Τρεις χιλιάδες εισιτήρια μέσο όρο παραπάνω, ανά αγώνα…
Σεβαστό μέγεθος ο Ολυμπιακός, ο οποίος έχει είκοσι χιλιάδες κόσμο ανά αγώνα, αλλά και πάλι, δεν είναι ένα μεγάλο νούμερο, σε σχέση με αυτά που υπάρχουν σε άλλα ευρωπαικά πρωταθλήματα, όπου μια μικρομεσαία ομάδα κόβει 25 και 30 χιλιάδες εισιτήρια, ανά αγώνα.
Δεν θα το συζητήσω για Π.Α.Ο.Κ., για Α.Ε.Κ. και για Π.Α.Ο. που ακολουθούν και η διαφορά με εμάς είναι 3,5 χιλιάδες, 3 χιλιάδες και χίλια τριακόσια εισιτήρια, αντίστοιχα.
Αυτή είναι η διαφορά μας σε λαό!
Το καταλάβατε;
Χειροπιαστά, με αποδείξεις, με τεκμήρια και στοιχεία επίσημα.
Δεν αποδεικνύεται ΠΟΥΘΕΝΑ και με ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο τρόπο, ότι έχουν «εκατομμύρια» και «δισεκατομμύρια» οπαδούς.
Αν είχαν, θα έπρεπε να έχουν τριπλάσια προσέλευση.
Είναι ψέματα και δεν αποδεικνύεται ΠΟΥΘΕΝΑ.
Τα επίσημα στοιχεία που καταγράφεται η δύναμη μιας ομάδας είναι το γήπεδο και τα εισιτήρια που κόβει.
ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.
Και ειδικά κάτι τέτοιες έρευνες, με τις οποίες γελάει ο πλανήτης…
Αυτό που θα υπενθυμίζω, είναι ότι με όλα όσα έχουμε περάσει σαν Σύλλογος όλα αυτά τα χρόνια, με όλο αυτό τον ανελέητο πόλεμο που δεχόμαστε, χωρίς δικά μας τηλεοπτικά μέσα να προπαγανδίζουν και να διαφημίζουν την ομάδα και να αποτελούν κράχτη για τον κόσμο, προκειμένου να τον «ψήνουν» να πάει στο γήπεδο, με τρεις υποβιβασμούς, η διαφορά μας είναι, τρεις χιλιάδες εισιτήρια!!!
Έχουν πάρει πρωταθλήματα, έχουν πάρει κύπελλα, έχουν παίξει σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ (πλην ενός), παίζουν κάθε χρόνο στην Ευρώπη, έχουν δικά τους τηλεοπτικά κανάλια και η διαφορά μας είναι τρεις χιλιάδες εισιτήρια…
Έπεσα, τσακίστηκα, γκρεμίστηκα, διαλύθηκα, έπαιξα δυο χρόνια στη Γ εθνική και δυο χρόνια στη Β εθνική… Τι κι αν ξοδέψατε 160 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές, προπονητές, διευθυντές, υπαλλήλους, δεξιά κι αριστερά (και όπου αλλού…)
Το μόνο που καταφέρατε, είναι να έχετε τρεις χιλιάδες εισιτήρια παραπάνω από τον ΑΡΗ.
Αυτή είναι η διαφορά μας…
Περαστικά.