Η 28η Ιουνίου, αδιαπραγμάτευτα είναι μια πολύ σημαντική ημερομηνία, στην οποία ο ποδοσφαιρικός ΑΡΗΣ, έγραψε ιστορία.
Στις 28 Ιουνίου 1970, ο Νίκος Χρηστίδης, αρχηγός εκείνης της φοβερής ομάδας, σήκωνε στον ουρανό της Θεσσαλονίκης το κύπελλο Ελλάδας.
Αδικημένη ομάδα, η οποία θα μπορούσε να είχε πάρει κι άλλους τίτλους, αν δεν έτρωγε το ανελέητο κυνηγητό από το τότε καθεστώς.
Όπως και να χει όμως, ούτε στη πιο τρελή τους φαντασία, ούτε στα χειρότερα τους όνειρα, ο Νίκος Χρηστίδης, ο Αλέκος Αλεξιάδης, ο Άγγελος Σπυρίδων, ο Κώστας Παπαιωάννου, ο σκόρερ του τελικού ο Μανώλης Κεραμιδάς, ο Χρήστος Ναλμπάντης, ο Βασίλης Ψηφίδης, ο Θόδωρος Πάλας, ο Σοφοκλής Σεμερτζής, ο Μιχαηλίδης, δε θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα περάσουν 51 χρόνια από τότε και ο ΑΡΗΣ, δεν θα ξαναπάρει ούτε ένα τρόπαιο!
[ΣΣ.Οι άλλοι δύο από εκείνη την φοβερή ομάδα, έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο, ο Τάκης Ραπτόπουλος πριν 8 χρόνια και ο Βαγγέλης Συρόπουλος το 2002].
Πιστεύω ότι αν υπήρχε κάποιος εκείνη τη βραδιά, που θα έλεγε σε εκείνους τους ποδοσφαιριστές, αλλά και στους οπαδούς του ΑΡΗ, ότι από σήμερα θα περάσουν 51 χρόνια και ο ΑΡΗΣ δεν θα καταφέρει ξανά να πάρει κάποιο τρόπαιο, θα τον ρίχνανε στον Θερμαικό!
Πώς να το πιστέψει κανείς;
Για τον ΑΡΗ μιλάμε.
Κι όμως, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.
Καταγράφονται 51 χρόνια χωρίς κύπελλο και 75 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο.
Λες και κάτι έγινε εκείνο το βράδυ, κάτι μεταφυσικό και περίεργο και από τότε, δεν καταφέραμε να πάρουμε κάποιο τίτλο, είτε πρωτάθλημα, είτε κύπελλο.
Για αυτό το λόγο, από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας η συγκεκριμένη ημερομηνία, είχε αρχίσει να με στεναχωρεί, αντί να με κάνει χαρούμενο.
Είναι δεδομένο οτι έπαιξαν ρόλο σε αυτό, οι τέσσερις χαμένοι τελικοί (2003, 2005, 2008, 2010).
Ειδικά εκείνος του 2008, στο Καυτανζόγλειο, με φαρμάκωσε.
Ωστόσο όταν είσαι ΑΡΗΣ, έχει μάθει από μικρός να πολεμάς.
Τι να κάνεις;
Όταν είσαι ΑΡΗΣ, έχεις μάθει να δίνεις τη ΜΑΧΗ και να μην τα παρατάς ΠΟΤΕ.
Δεν δειλιάζεις και στέκεσαι ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΙΟΣ και ΑΓΕΡΩΧΟΣ.
Δεν σε ρίχνουν οι ήττες και οι αποτυχίες, ούτε σε γονατίζουν τα δύσκολα.
Σε πεισμώνουν ακόμη περισσότερο και δυναμώνουν ακόμη πιο πολύ τη φωτιά που καίει μέσα σου, για αυτό τον Σύλλογο.
Γιατί όταν είσαι ΑΡΗΣ, αγαπάς πραγματικά.
Αγαπάς το έμβλημα, αγαπάς τα χρώματα, αγαπάς, το γήπεδο, αγαπάς την ιστορία σου, αγαπάς το όνομα, την κουλτούρα, την προσφορά, την ιδεολογία του Συλλόγου.
Δεν είσαι οπαδός της νίκης και της κούπας…
Αυτά αλλού κι όχι σε εμάς…
Για αυτό είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ αυτό που συμβαίνει στον ΑΡΗ και αποτελεί κυριολεκτικά θαύμα.
Το πως είναι δυνατόν ένας Σύλλογος ο οποίος έχει να πάρει, 75 χρόνια πρωτάθλημα και 51 χρόνια κύπελλο στο ποδόσφαιρο, 30 χρόνια πρωτάθλημα και 17 χρόνια κύπελλο στο μπάσκετ, όχι μόνο να μην συρρικνώνεται και να μην μικραίνει, αλλά να γεννάει συνέχεια οπαδούς!
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ.
Θυμάστε τα στοιχεία που σας είχαμε παρουσιάσει;
Από το 2006 που ξεκίνησε η Superleague, μέχρι πέρσι που είχαμε ανοιχτά γήπεδα με παρουσία κόσμου, ο ΑΡΗΣ κόβει σχεδόν 10.000 εισιτήρια ανά αγώνα.
Εντυπωσιακό νούμερο, έχοντας μια πολύ μικρή διαφορά με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Παναθηναικό, οι οποίοι αυτά τα 15 χρόνια, έχουν πάρει τίτλους και έχουν πολλές περισσότερες διακρίσεις, σε σχέση με τον ΑΡΗ, ο οποίος (να μην ξεχνάμε) βίωσε και όλα αυτά που βίωσε, από το 2012 έως το 2018…
Κι όμως ο ΑΡΗΣ είναι ΕΔΩ!
Ο κόσμος του είναι ΕΔΩ!
Το «Κλεάνθης Βικελίδης» είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ποδοσφαιρική έδρα, ξακουστή στα πέρατα της οικουμένης, για την ατμόσφαιρα της και όλα αυτά τα εκπληκτικά που γίνονται, από έναν κόσμο που λατρεύει την ομάδα του και το εξωτερικεύει με κάθε τρόπο.
Αυτός είναι ο ΑΡΗΣ.
Κι ακριβώς αυτό είναι που αναδεικνύει το γιατί αυτός ο Σύλλογος, ήταν, είναι και θα είναι παντοτινά, ΜΕΓΑΛΟΣ.
Όσον αφορά τη σημερινή ημερομηνία.
Κανείς και ποτέ, δεν θα αφαιρέσει από εκείνους τους λεβέντες ποδοσφαιριστές του ΑΡΗ, την δόξα, την τιμή και το μεγαλείο ψυχής για εκείνο τον περήφανο και μάγκικο τίτλο.
Εδώ δεν μπόρεσε να το κάνει ολόκληρη χούντα, που είχε μαζί της στον στρατό και την αστυνομία και με κάθε τρόπο, ευνοούσε τις δικές της ομάδες, αλλά κυνήγησε με τόση λύσσα και μανία τον ΑΡΗ (ώσπου τον διέλυσε δυο χρόνια μετά, το 1972, με τα γνωστά γεγονότα που έχουμε αναφερθεί εκτενώς στην εκπομπή στις 7 Ιουνίου).
Τι κι αν τον πολέμησαν λοιπόν εκείνον τον ΑΡΗ και τον κυνήγησαν με κάθε τρόπο…
Τι κι αν έστειλαν διαιτητές που τον έσφαζαν, με σκοπό να τον αποκλείσουν από τον θεσμό…
Τι κι αν οι «κληρώσεις» και τα «παγωμένα μπαλάκια», έφερναν στο δρόμο του ΑΡΗ, όλα τα μεγαθήρια, τον Παναθηναικό (φάση 16) και τον Ολυμπιακό στο Καραισκάκη (ημιτελικός) με μονό αγώνα…
Τι κι αν τιμωρούσαν άδικα τον καλύτερο του παίκτη (Λουκανίδης), πριν τον τελικό και αποδυνάμωναν την ομάδα…
Τι κι αν ο διαιτητής του τελικού, (Μίχας) έδωσε ανύπαρκτο πέναλτι στους αντιπάλους και ακύρωσε καθαρά γκολ …
Ο ΑΡΗΣ εκείνη τη βραδιά, δεν θα έχανε το τρόπαιο.
Γιατί εκείνη η ομάδα, ήταν το συνώνυμο της ΨΥΧΗΣ και είχε πάρει το τρόπαιο, πανάξια, δίκαια και περήφανα.
Το κύπελλο είχε βαφτεί κίτρινο και ήταν ένα τρόπαιο που δικαίως πανηγυρίστηκε από τους απανταχού Αρειανούς.
Ωστόσο, η 28η Ιουνίου, θα πρέπει να αποτελεί εφαλτήριο αγώνα και μάχης, μέχρι τη δικαίωση.
Μέχρι να δούμε ξανά τον αρχηγό του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ, να σηκώνει ψηλά στον ουρανό έναν τίτλο και να σπάσει αυτή η κακοδαιμονία.
Ναι, θα μνημονεύουμε πάντα εκείνη την σπουδαία επιτυχία, θα τιμούμε εκείνους του ΜΑΓΚΕΣ ποδοσφαιριστές, αλλά παράλληλα, είμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να δώσουμε τη μάχη και να το βάλουμε στόχο, να σπάσει και αυτό το αρνητικό ρεκόρ.
ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουμε.
Θα το κάνουμε.
Να φέρουμε στον Σύλλογο έναν τίτλο.