Έχει μεγάλη αξία αυτό που κατάφερε ο ΑΡΗΣ χθες αγωνιστικά… Ποδοσφαιρικά και κατ’ επέκταση επικοινωνιακά.
Είναι από τις λίγες φορές που ένα αποτέλεσμα μπορεί επικοινωνιακά να έχει την ίδια αξία με το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι. Και ίσως χθες να έπεσε το τελευταίο προπύργιο προπαγάνδας που αφορά τον ΑΡΗ και τη σχέση του με συγκεκριμένες ομάδες όπως πχ η ΑΕΚ.
Όσα ακούστηκαν περί φιλικών, καλών σχέσεων και τις αποδόσεις που κατρακύλισαν τα προηγούμενα 24ωρα, ήταν το αναμενόμενο. Και όπως ακούστηκαν, έτσι επέστρεψαν πίσω στα μούτρα όσων τα εκτόξευσαν προκειμένου να τρυπήσουν το μυαλό του Αρειανού. Να δημιουργήσουν την αγαπημένη τους ίντριγκα… Από την Αθήνα το καταλαβαίνω, αλλά να γίνεται και στη Θεσσαλονίκη είναι το πιο λυπηρό. Πάλι βέβαια δεν πέφτουμε από τα σύννεφα.
Από χθες το βράδυ πολλοί κατάπιαν τη γλώσσα τους. Πληκτρολόγια έμειναν μόνα τους μπροστά στο κενό των σκέψεων που προκάλεσε σε πολλούς η διακύμανση του χθεσινού ντέρμπι και η εμφάνιση του ΑΡΗ.
Θεωρώ σπατάλη λέξεων και χρόνου ότι κάθε φορά να πρέπει να το σημειώνουμε… Να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες δηλαδή στους αρκετούς τοξικούς εκτός συλλόγου και στους λίγους εντός.
Ποτέ δεν ήμασταν παράρτημα κανενός. Ποτέ δεν παίζαμε φιλικά, ούτε γλιστρούσαμε, ούτε κατεβάζαμε την Κ-19. Πάντα παίζαμε για εμάς και για εμάς μόνο. Και πάντα έτσι θα παίζουμε. Άλλες φορές πετυχημένα, άλλες όχι.
Το θέμα είναι εντός των τειχών να γίνει αυτό απόλυτα αντιληπτό μετά και το χθεσινό. Ο ΑΡΗΣ είχε το 1/10 του κινήτρου της ΑΕΚ βαθμολογικά. Ο ΑΡΗΣ κατέβηκε με επτά αλλαγές. Ο ΑΡΗΣ είχε έναν κάκιστο Σιδηρόπουλο και έναν εξίσου κάκιστο VARίστα να διαχειριστεί πνευματικά και να μην του χαλάσουν το μυαλό. Στάθηκε όμως στο ύψος των περιστάσεων ενός ντέρμπι και “γκρέμισε” από την κορυφή μία ομάδα με τις οποίες προφανώς έχει καλύτερες σχέσεις από τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά αυτές δεν επηρεάζουν τα πεπραγμένα εντός γηπέδου, κάτι το οποίο αντιλήφθηκαν αρκετοί στο Κύπελλο.
Ο ΑΡΗΣ δεν βλέπει κανέναν φιλικά. Είναι… γύπας. Ορμάει και ό,τι βγει.
Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Και πολύ ασχοληθήκαμε πάλι με τους… λίγους, είτε ποσοτικά είτε νοητικά. Πάμε παρακάτω στα σοβαρά.
Απ’ ‘τα καλύτερα ροτέισον…
Μιλάμε για επτά αλλαγές που βέβαια δεν συγκρότησαν μία ενδεκάδα που ήταν και άσχημη… Αν εξαιρέσεις τον Φατόρε, όλοι οι υπόλοιποι είναι εύκολα βασικοί στον φετινό ΑΡΗ και με αρκετές παρουσίες στα βασικά πλάνα του προπονητή. Η δομή απλά ήταν αρκετά διαφορετική.
Το πρώτο στοίχημα για τον ΑΡΗ ήταν ανασταλτικά και σε μεγάλο βαθμό που κέρδισε, πλην του προβλήματος στην πλευρά του Μοντόγια και το μαρκάρισμα του Άμραμπατ. Ο Φατόρε ήταν συνεπέστατος, τα στόπερ στο πρώτο ημίχρονο σταθερά και το κέντρο έκανε τη δουλειά του ανασταλτικά με τους Βερστράτε-Ζουλ και τις βοήθειες του πολύ καλού Παναγίδη ενίοτε σε άξονα και πλάγια.
Στο σετ παιχνίδι η ομάδα του Μάντζιου δεν είχε θέμα ανασταλτικά αλλά μέχρι το 25′ παρουσίαζε εμφανές πρόβλημα επιθετικά και στη γρήγορη μετάβαση της μπάλας μπροστά. Εκεί ο Μάντζιος πόνταρε στον Φετφατζίδη και σκοπίμως τον έβαλε στον άξονα ώστε να κατεβάζει και να μοιράζει τη μπάλα. Οταν άρχισε να το κάνει, έχοντας και ττη βοήθεια του Ανσαριφάρντ, ο ΑΡΗΣ άρχισε να κάνει του παιχνίδια του και επιθετικά, μαζί με το πρέσινγκ που δεν… λυπήθηκε ψηλά ώστε να χτυπήσει στο πρόβλημα της ΑΕΚ στο build up. Έκανε την ανατροπή αλλά φυσιολογικά δεν μπορούσε να το πάει σερί και έτσι ήταν η σειρά της Ένωσης να κάνει τη δική της ανατροπή.
Ελάχιστοι περίμεναν ότι ο ΑΡΗΣ έχει κι άλλη αντίδραση στη “φαρέτρα” του αλλά τη βρήκε μετά το 80′, σε ένα παιχνίδι όπου ο Αλμέιδα θωρακίζει το κέντρο του αλλά η ομάδα του βγάζει ποδοσφαιρική αφέλεια και ενώ ο Μάντζιος δεν το φοβάται πετώντας μέσα τον Σουλεϊμάνοφ,
Ο Ρώσος τόνωσε τον ΑΡΗ μεσοεπιθετικά και φυσικά έβαλε την… πινελιά του με τα καλά χτυπήματα στις στημένες μπάλες προς το φινάλε, με αποκορύφωμα το πέναλτι που έφερε την ισοφάριση
Και όλα τα παραπάνω φυσικά έχοντας επίσης και το μέτωπο της διαιτησίας, με Σιδηρόπουλο και Ρούπερτι (VAR) να αλλοιώνουν πρώτα στο 15′ και μετά στο 85′ τη ροή του ματς, αλλά τον ΑΡΗ ευτυχώς να μην γνωρίζει την ήττα.
Πολλά κέρδη πριν το ραντεβού πρόκρισης!
Η αντίδραση της ομάδας στις δύο φορές που έμεινε πίσω στο σκορ, είναι ίσως το πρώτο και μεγαλύτερο. Το “refuse to lose” ως νοοτροπία, μαζί με την πειθαρχία στο τακτικό κομμάτι και μία εμφάνιση που είχε ως βάση την καλή απόδοση των περισσοτέρων ποδοσφαιριστών. Φετφατζίδης, Βερστράτε, Ανσαριφάρντ, Ζουλ ήταν “κλειδιά” χθες και έκαναν τη διαφορά ο καθένας στον ρόλο του, όπως επίσης λειτουργικοί σε σημαντικό βαθμό ήταν οι Παναγίδης και Φατόρε.
Ο Μάντζιος δεν έκανε απλά ένα ροτέισον… πετώντας παίκτες μέσα. Το έκανε στοχευμένα. Ο Φατόρε πχ είναι καλύτερος αμυντικά από τον Φεράρι. Ο Παναγίδης θα βοηθούσε περισσότερο με τρεξίματα και αλληλοκαλύψεις από τον Μπένετ. Ο Φετφατζίδης ήτν ό,τι πιο κοντινό σε Γκαρθία και Νταρίντα για όσα ήθελες επιθετικά. Είχες και τον προπονητή του σε εξαιρετική βραδιά, το οποίο δεν πρέπει να το λησμονούμε.
Η ισοπαλία δεν είναι νίκη αλλά με τον τρόπο που ήρθε δίνει στον ΑΡΗ το κατάλληλο μπουστάρισμα, στο κατάλληλο τάιμινγκ. Δηλαδή λίγα 24ωρα πριν το ματς για το οποίο… τρώει τα νύχια του τρεις εβδομάδες τώρα.
48 ώρες και κάτι παραπάνω έμειναν για τον αγώνα με τον Πανατωλικό. Μόνο πρόκριση… Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο για αυτό το ματς που πρέπει να είναι γιορτή στο φινάλε του και από την Πέμπτη… μόνο πλέι οφ!