Ο Δημήτρης Σαχινίδης γράφει για την τεράστια διακοπή που είναι υποχρεωμένος να υποστεί ο μπασκετικός ΑΡΗΣ.
Το ότι οι παίκτες του ΆΡΗ δεν θα πατήσουν στο παρκέ αυτό Σαββατοκύριακο, μιας και η επόμενη αγωνιστική τους υποχρέωση είναι στις 25/4 κόντρα στα Τρίκαλα αναμφισβήτητα είναι κάτι που δεν ευχαριστεί κανέναν από τους ανθρώπους της ομάδας από τη στιγμή στην οποία είναι κοινά αποδεκτό από όλους πώς η παρατεταμένη αγωνιστική απραξία λειτουργεί ανασταλτικά στο να βρει μια ομάδα άμεσα τους κανονικούς ρυθμούς της, ωστόσο ο ΆΡΗΣ οφείλει να διαχειριστεί αυτό το αγωνιστικό κενό με έναν τρόπο ο οποίος θα του επιτρέψει να μην αποπροσανατολιστεί ειδικά τη συγκεκριμένη στιγμή που η μάχη για την τετράδα βρίσκεται στην κορύφωση της.
Βεβαίως ο χαρακτήρας και η μπασκετική κουλτούρα που συνοδεύουν αυτή την ομάδα από παρελθοντικούς ακόμη χρόνους της επιβάλλουν να μην εφησυχάζει ποτέ, διότι η φετινή περίοδος είναι ιδιαίτερη, καθώς διανύουμε μια χρονιά η οποία με την ολοκλήρωση της μπορεί να αποφέρει στον μπασκετικό ΆΡΗ κάτι πολύ ουσιαστικό μετά από αρκετά χρόνια. Από την άλλη πλευρά η αισιοδοξία που έχουμε όλοι μέσα μας θα πρέπει να είναι συγκρατημένη, μιας και έχει αποδειχθεί φέτος πώς η ανοδική πορεία της ομάδας έχει αρχίσει να ενοχλεί και να μην αντιμετωπίζεται και με τον πλέον θερμό τρόπο από τους ανθρώπους του αθλήματος. Φυσικά η στάση τους αυτή μπορεί να εξηγηθεί πολύ εύκολα, καθώς όπως όλοι γνωρίζουν ένας υγιής αγωνιστικά και χρηματοοικονομικά ΆΡΗΣ θα αποτελέσει πόλο έλξης για τον οποιονδήποτε επενδυτή θελήσει να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του.
Από εκεί και μετά θεωρείται πραγματικά ακατανόητο μια ομάδα που έχει Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις να επηρεάζει το πρόγραμμα του αντιπάλου της και κάτι τέτοιο οφείλουμε να τονίσουμε πώς συμβαίνει μόνο στη χώρα μας, μιας και στις υπόλοιπες μπασκετικά ανεπτυγμένες χώρες υπάρχει ένας στοιχειώδης προγραμματισμός και εφαρμόζεται ανέκαθεν ένα εναλλακτικό πλάνο που εξυπηρετεί στην αποφυγή τέτοιων ενδεχομένων δίνοντας παρουσιάζοντας παράλληλα ένα αξιόπιστο προϊόν χωρίς κανένα ίχνος ασάφειας. Στην Ελλάδα όμως των πάρα πολλών αγωνιστικών διακρίσεων διαπιστώνεται μετά λύπης πώς κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να ισχύσει και η αοριστία έχει γίνει πλέον δεύτερη φύση των ανθρώπων και δημιουργεί αμφιβολίες ακόμη και για την διεξαγωγή ενός απλού αγώνα πρωταθλήματος.