Η νέα εποχή στην οποία μπαίνει ο ΑΡΗΣ επιβάλλει να κάνει τουλάχιστον δύο πράγματα. Να κρατήσει όσα θετικά αναδείχθηκαν την περσινή σεζόν και να διορθώσει λάθη. Και ειδικά πέρυσι, εντοπίζονται αρκετά, κυρίως το καλοκαίρι.
Μιλάμε για δύο πράγματα αντίθετα, τα οποία όμως έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Τα όρια. Εκείνες οι λεπτές γραμμές που διαχωρίζουν την ποδοσφαιρική-οικονομική λογική από την υπερβολή ή την υπεραξία. Ή το εφικτό πλάνο από το ανέφικτο.
Με την διαχείριση του θέματος Βέλεθ, ο ΑΡΗΣ έδειξε ότι δεν “τσιμπάει” για να ισοφαρίσει την υπερβολική πρόταση του Παναθηναϊκού. Και δεν το λέμε μόνο εμείς. Αυτό υποστηρίζουν και αρκετοί στο περιβάλλον του Παναθηναϊκού.
Είναι άλλο να πληρώνεις καλά και ακριβά έναν παίκτη που έχει το όνομα, το καλό βιογραφικό ή τις ικανότητες. Και είναι άλλο να πέφτεις στην παγίδα της υπεραξίας με περιπτώσεις καλών ποδοσφαιριστών, που όμως είτε αυτοί είτε οι μάνατζερ τους επιχειρούν να πάρουν το κάτι παραπάνω από αυτό που μπορεί να αξίζουν. Ακόμα και αν έχεις το οικονομικό περιθώριο για να διαθέσεις αυτά τα χρήματα.
Πριν αναφερθώ στις υποθέσεις των ανανεώσεων, ξεκαθαρίζω ότι ειδικά με τον Κουέστα είμαι πολύ θετικός για την παραμονή του, αγωνιστικά. Μπορεί να υστερεί με την μπάλα στα πόδια ή να μην διακρίνεται για την σταθερότητα του, αλλά είναι ικανότατος και γνωρίζει πλέον αρκετά καλά το περιβάλλον. Συν ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό χαρακτήρα. Δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα στην ομάδα και κάθισε και αυτός για να βάλει πλάτη στα… δύσκολα των πλέι οφ.
Ο Χαβιέ Ματίγια είναι μία περίπτωση παίκτη με ποιοτικά χαρακτηριστικά. Μπορεί να κάνει συγκεκριμένα πράγματα στο γήπεδο. Έχει όμως ως ανασταλτικό παράγοντα την ηλικία όπως και την ένταση ή την ταχύτητα την οποία ο ΑΡΗΣ θα θέλει ειδικά στον άξονα την νέα σεζόν. Ποιός είναι ίσως ο ιδανικός ρόλος του αν μείνει; Αυτός που έρχεται από τον πάγκο για να κρατήσει μπάλα. Είναι πολύ καλός σε αυτό, όπως είναι… αρτίστας στις στατικές φάσεις. Δεν έχει τόσο το κάθετο παιχνίδι, πολλές φορές αργεί την ανάπτυξη. Δεν λέω φυσικά ότι δεν χωράει ως βασικός. Αλλά αυτό εξαρτάται και από τους παίκτες που θα τον πλαισιώνουν σε αυτήν την περίπτωση. Προσωπική μου γνώμη καθαρά.
Ο Μπρούνο Γκάμα… είναι ο Μπρούνο Γκάμα. Είναι στην κατηγορία των game changers. Υπάρχει και στην δική του περίπτωση ο ανασταλτικός παράγοντας της ηλικίας, αλλά ισορροπεί σημαντικά λόγω κλάσης. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι θα έρθει και Ματέο και ο Φετφατζίδης δεν θα πωληθεί, τότε ο Πορτογάλος είναι δύσκολο να βρει θέση βασικού στα επιθετικά άκρα. Άρα είτε θα παίζει πίσω από τον φορ σε 4-2-3-1 είτε θα είναι ένας εκ των δύο εσωτερικών μέσων σε 4-3-3. Αλλιώς δύσκολα να χωρέσει.
Ολα καλά με το αγωνιστικό, για το οποίο ό,τι και να ισχύει, όπως και να το βλέπει ο καθένας -πολλά είναι και υποκειμενικά- στο τέλος θα μπαίνει πάντα το οικονομικό.
Και στις τρεις περιπτώσεις ανανεώσεων, ο ΑΡΗΣ καλείται να πληρώσει υπεραξίες, εφόσον δεν αλλάξει κάτι, βάσει των απαιτήσεων που έχουν οι παίκτες. Και φυσικά είναι δικαίωμά τους. Τα λεφτά όμως είναι παραπάνω από την αντικειμενική αξία των τριών αυτών παικτών και των επιμέρους δεδομένων που έχουν οι περιπτώσεις τους.
Ολοι θέλουμε να μείνουν, διότι πρόκειται για αξιόλογους παίκτες που βοήθησαν την τελευταία διετία και έβαλαν πλάτη στα δύσκολα. Οχι όμως με το κάθε κόστος ή το “πόσα θες; α τόσα; Πάρτα οκ” που βλέπαμε σε άλλες περιπτώσεις. Ο ΑΡΗΣ είναι φανερό εδώ και μήνες ότι με τον Άγγελο Χαριστέα έχει βάλει όρια σε κάποιες περιπτώσεις, προσπαθώντας να διαφυλάξει την οικονομική του ισορροπία. Και για μένα δεν έχει τόσο σημασία το “άμα τα έχουμε ας τα δώσουμε”. Και ειδικά φέτος που υπάρχει ο κορωνοϊός, επηρεάζοντας ακόμα και την φιλοσοφία ομάδων με πολύ μεγαλύτερα πορτοφόλια. Δεν γίνεται λοιπόν ο ΑΡΗΣ να μην εναρμονιστεί με αυτές τις συνθήκες.
Εννοείται ότι ειδικά ο Κουέστα και ο Ματίγια δικαιούνται παραπάνω χρήματα. Τα κέρδισαν. Αλλά μέχρι ένα σημείο. Οπως κάτι αντίστοιχο πρέπει να γίνεται και με περιπτώσεις παικτών που έρχονται στην ομάδα. Να βλέπεις δηλαδή πόσα έπαιρναν μέχρι πρότινος. Οχι για παράδειγμα να έχουν κασέ γύρω στα 140 χιλιάρικα και να τους δίνει 270 καθαρά. Ή να παίρνουν 80 και να τους κάνεις συμβόλαιο με 200. Δεν είναι τυχαίοι οι αριθμοί. Έχει γίνει.
Στο end of the day, είναι θέμα αξιολόγησης της ομάδας και αυτή θα πάρει τις τελικές αποφάσεις. Και μέχρι στιγμής όποτε χρειάστηκε, ο ΑΡΗΣ δείχνει πλέον να έχει σωστό κριτήριο αξιολόγησης σε όλες τις περιπτώσεις. Βρίσκει τα όρια του και στις περισσότερες περιπτώσεις θέλω να πιστεύω ότι θα τα τηρήσει. Όπως πρέπει να περιορίσει όσο περισσότερο μπορεί το συναίσθημα στις αποφάσεις του. Δεν μπορεί να το εξαλείψει. Σε μερικές περιπτώσεις άλλωστε, μετράει και αυτό. Αλλά θα πρέπει να ξέρεις σε ποιές να το… κουμπώσει.
Όρια δεν έχει ο Κριστιάν Πορτίγια, ο οποίος ζητάει τον ουρανό με τ’ άστρα. 80 χιλιάδες τα δεδουλευμένα, 350 οι απαιτήσεις του. Ο Κριστιάν Πορτίγια… Aris. Είναι πέρα για πέρα ανήθικο. Δεν θα πω προς τον Καρυπίδη -αν και είναι- διότι δεν τον ήξερε και από χθες. Είναι όμως ανήθικο απέναντι στην ομάδα στην οποία έδωσε λίγα και αγαπήθηκε πολύ παραπάνω, πουλώντας και μπόλικο Αρειανιλίκι τα τελευταία χρόνια. Ακόμη ένας που ήταν “‘ενας από εμάς”.
Ο κόσμος έχει ανάγκη να δημιουργεί ήρωες, παίκτες-σύμβολα ή απλούς φίλους στην περίπτωση του Πορτίγια. Έτσι είναι δομημένος ο Έλληνας οπαδός. Δεν είναι κακό. Το αντίθετο μάλιστα. Θέλει όμως σωστή κρίση και μέτρο, διότι κανείς δεν ξέρει τι κρίνεται κάτω από το “περιτύλιγμα”. Μόνο σε βάθος χρόνου μπορείς να το μάθεις αυτό. Και αυτό πάλι δεν είναι δεδομένο…
Υ.Γ. Λένε κάποιες φωνές, ότι ίσως ο Κουέστα βρίσκεται και σε επαφές με άλλη ομάδα. Οχι εντός πόλης αλλά μίας άλλης που είναι χωρισμένη στα δύο. Αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο από την Θεσσαλονίκη.