Κατά πολλούς θεωρείτε η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορίας της εθνικής ομάδας μπάσκετ.
Μεγαλύτερη και από εκείνη την νίκη εναντίον των Σοβιετικών στον τελικό του 1987; Βαρύ για να το πει κανείς αυτό. Αλλά σίγουρα τα όσα εκτυλίχθηκαν στην ‘’Saitama Super Arena’’ εκείνο το πρωινό του 2006 δεν γίνεται να περιγραφούν με λόγια, ακόμα και από την πλούσια Ελληνική γλώσσα.
Η εθνική του δράκου Παναγιώτη Γιαννάκη μεταμορφώθηκε σε…’’Dream Team’’ και νίκησε τους Αμερικανούς του Μάικ Σιζέφσκι που κατέβαιναν στο παρκέ (και στην διοργάνωση γενικότερα) με τον αέρα του φαβορί.
Οι Αμερικανοί έκλεισαν το πρώτο δεκάλεπτο με ένα προβάδισμα έξι πόντων (14-20), και όταν το σκορ έφτασε στο 21-33, 6:13’’ πριν το τέλος της δεύτερης περιόδου, πολλοί πίστεψαν ότι το ματς θα τελείωνε με συνοπτικές διαδικασίες. Όχι όμως και οι διεθνείς μας. Η εθνική βρήκε λύσεις στα πρόσωπα των Θοδωρή Παπαλουκά που μοίραζε ασίστ και του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη που σε εκείνο το ματς ήταν επιβλητικός. Το ημίχρονο βρήκε τους Έλληνες διεθνής να προηγούνται με 45-41.
Στο δεύτερο ημίχρονο η εθνική συνέχισε να μαγεύει και με μπροστάρη τον Δήμο Ντικούδη που πέρασε στην θέση του Σχορτσιανίτη, πήρε αέρα 14 πόντων (65-51). Από την άλλη μεριά, ο Καρμέλο Άντονι πάλευε μόνος του. Οι ΗΠΑ έκαναν την αντεπίθεση τους αλλά ο Βασίλης Σπανούλης με μεγάλο λέι-απ έκανε το 77-65 ακριβώς στην λήξη του τρίτου δεκαλέπτου.
Στην τελευταία περίοδο οι Αμερικανοί κάνανε μια ύστατη προσπάθεια να γυρίσουν το ματς αλλά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, που έπαιξε με το χρονόμετρο, άντεξε και με μία ‘’κατοστάρα’’ πήρε αυτή την χρυσή νίκη και την πρόκριση στον τελικό. Η παρέα του ΛεΜπρόν Τζέιμς, του Καρμέλο Άντονι, του Χάουαρντ και του Ουέιντ υποκλίθηκαν στο ταλέντο, την αποφασιστικότητα και τον ηρωισμό των Ελλήνων παικτών.
Από τότε συμπληρώθηκε μία δεκαετία, στην οποία οι Αμερικανοί με ένα σερί 76 συνεχόμενων νικών, κυριαρχούν στο παγκόσμιο μπάσκετ (πήραν το χρυσό στο Πεκίνο το 2008, στην Κωνσταντινούπολη το 2010, στο Λονδίνο το 2012, στην Μαδρίτη το 2014 και στο Ρίο το 2016). Ο ίδιος ο Μάικ Σιζέφσκι μετά την πρόσφατη κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους ολυμπιακούς αγώνες ανέφερε πως <<Με τον Καρμέλο μοιραστήκαμε μία συνέντευξη τύπου το 2006 στην Ιαπωνία, όταν μετά τη μοναδική μας ήττα ανέλαβε την ευθύνη για αυτήν και τόνισε τι έπρεπε να γίνει στο πρόγραμμα μας. Δεν έψαξε για δικαιολογίες. Απέδωσε τα εύσημα στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας και χτίσαμε πάνω σε αυτήν την ήττα>>.
Στον τελικό με τους Ισπανούς, η Ελλάδα έζησε το έργο από την ανάποδη, χάνοντας το χρυσό μετάλλιο με ήττα 70-47. Όμως αυτό που συνέβη στις 1 Σεπτεμβρίου του 2006, είναι κάτι το οποίο θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμα. Δεν καταφέραμε άλλωστε και κάτι ασήμαντο. Η ιστορία έγραψε: Ελλάδα-ΗΠΑ 101-95
Τα δεκάλεπτα: 14-20, 45-41, 77-65, 101-95.
Ελλάδα (Παναγιώτης Γιαννάκης): Παπαλουκάς 8, Διαμαντίδης 12, Τσαρτσαρής 3, Χατζηβρέττας 2, Βασιλόπουλος, Σχορτσιανίτης 14, Παπαδόπουλος 8 (12 ασιστ, 5 ριμπαουντ), Κακιούζης 15, Φώτσης 9, Ντικούδης 8, Σπανούλης 22.
Η.Π.Α. (Μάικ Σιζέφσκι): Πολ 3, Ουέιντ 19, Χάινριχ 12, Μπόουεν, Άντονι 27, Τζέιμισον, Μπάτιερ 1, Τζέιμς 17, Τζόνσον 3, Μπος 3, Μίλερ, Χάουρντ 10.