Είθε το 2024 να είναι έτος λύτρωσης και αναγέννησης του Συλλόγου
Μια μέρα σαν κι αυτή, στην πρώτη του καινούργιου χρόνου, μόνο με ευχές μπορεί να ξεκινήσει κανείς ένα κείμενο.
Μια μέρα στην οποία έχουμε αφήσει πίσω μας τον χρόνο που έφυγε.
Με όλα όσα μας έδωσε, χαρές και λύπες, ευχάριστα και δυσάρεστα, όμορφα και άσχημα.
Εδώ και λίγες ώρες, το 2024 έχει έρθει στη ζωή μας και όλοι ονειρευόμαστε, όλοι ελπίζουμε, όλοι προσδοκούμε για μια καλύτερη καινούργια χρονιά.
Καλώς μας ήλθε λοιπόν η νέα χρονιά!
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά εύχομαι σε όλο τον κόσμο.
Να είμαστε καλά και να έχουμε την υγεία μας, σωματική, ψυχική και πνευματική.
Ο καθένας μας να είναι ευλογημένος, ευτυχισμένος, δημιουργικός και να έχει ότι ονειρεύεται.
Τίποτα περισσότερο.
Πάμε στον ΑΡΗ.
Σε ότι έχει να κάνει με τον αγαπημένο μας Σύλλογο, οι ευχες μου είναι συγκεκριμένες και ξεκάθαρες.
Τις είπα και στη χθεσινή εκπομπή (“στάζει πιΠΕΡΙ”) την παραμονή της Πρωτοχρονιάς (https://www.youtube.com/watch?v=D-WPTybmkkY).
Είναι λίγο αιρετικές και διαφοροποιημένες από αυτά που ακούμε και διαβάζουμε.
Γιατί εμένα περοσωπικά δεν μου αρκεί να πω το γνωρίμο και κλισε πλέον, “χρόνια πολλά και με έναν τίτλο”.
Μια συνηθισμένη ευχή, που ακούμε ενίοτε απο πολλούς.
Τι θα πει δηλαδή η φράση “άντε και με έναν τίτλο”;
Άντε και πήραμε έναν τίτλο.
Ας πούμε οτι καταφέραμε φέτος και πήραμε το κύπελλο.
So what…που θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι.
Σωθήκαμε αν θα πάρουμε έναν τίτλο;
ΟΚ, θα πάρουμε έναν τίτλο και θα βγει διακόσιες χιλιάδες κόσμος στους δρόμους και θα πανηγυρίζει τρεις μέρες.
Αυτό θα γίνει.
Το ξέρουμε πολύ καλά.
Και μετά;
Μετά τι θα γίνει;
Θα γίνει ότι έγινε το 1970 με εκείνη την γενιά των Αρειανών.
Πήραν το κύπελλο στον τελικό κερδίζοντας τον αιώνιο αντίπαλο και τελείωσε εκεί η ζωή…
Το κάναμε το καθήκον μας σαν Αρειανοί, παράγοντες, δημοσιογράφοι, οπαδοί.
Στα επόμενα δέκα χρόνια που ακολούθησαν, οι συμπολίτες πήραν πρωτάθλημα, πήραν δυο κύπελλα, παίξαν τελικούς, μεγαλώσαν το γήπεδο τους και οι δικοί μας είχαν μείνει ακόμη στον τελικό του Καυτανζογλείου και στο κύπελλο.
Αυτό θέλετε και τώρα ορισμένοι.
Να πάρουμε ένα κύπελλο, απλά και μόνο να ικανοποιήσουμε το ΕΓΩ μας.
Να μπορούμε να λέμε κι εμείς, δεξιά κι αριστερά, οτι πήραμε ένα κύπελλο.
Ας σοβαρευτούμε αδέλφια.
Το πρόβλημα του ΑΡΗ, δεν είναι ο τίτλος.
Κι εγώ θέλω να πάρουμε, όχι έναν τίτλο, αλλά πολλούς τίτλους.
Το ζητούμενο όμως δεν είναι απλά και μόνο να πάρουμε έναν τίτλο.
Αυτό που χρειάζεται ο ΑΡΗΣ, απαραίτητα και επιτακτικά, είναι να ξαναβρει τον δρόμο του και την χαμένη ταυτότητα του, σαν Σύλλογος.
Το πρόβλημα του ΑΡΗ είναι που ευρύτερα σαν Σύλλογος, έχει κολλήσει τα τελευταία δεκαπέντε-είκοσι χρόνια σε μια παρατεταμένη ύφεση και μετριότητα.
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του Συλλόγου μας.
Ο ΑΡΗΣ πρέπει να ξαναβρεί τον εαυτό του.
ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΑΡΗΣ.
Αυτή είναι η δική μου ευχή για το 2024, χρονιά στην οποία συμπληρώνονται 110 χρόνια από την στιγμή που αυτός ο μεγάλος και λαοφιλής Σύλλογος, ξεκίνησε την ιστορική του πορεία στο χρόνο.
Αυτό θέλω.
Να δω ξανά τον ΑΡΗ, να είναι Σύλλογος πρωταγωνιστής, που θα κάνει πρωταθλητισμό και θα διεκδικεί τίτλους ΠΑΝΤΟΥ, σε ΟΛΑ τα αθλήματα, σε όλα τα τμήματα, σε όλες τις ηλικίες.
Αυτή είναι η δική μου η ευχή και πιστεύω οτι είναι και όλων των Αρειανών, όπου κι αν βρίσκονται, σε αυτό τον πλανήτη.
Αυτό θέλουμε, αυτό ονειρευόμαστε, αυτό ελπίζουμε, αυτό προσδοκούμε.
Να δούμε τον αγαπημένο μας Σύλλογο, να ξεκολλάει από αυτό το τέλμα που έχει βρεθεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες και τον κρατάει εγκλωβισμένο στην ύφεση και στην στασιμότητα.
Να δούμε τον ΑΡΗ ξανά διεκδικητή και πρωταθλητη.
Τα σκέφτομαι και πραγματικά μου “γυρνάει το μυαλό”.
Δεν γίνεται να έχουν περάσει 54 χρόνια από τον τελευταίο τίτλο στο ποδόσφαιρο (1970).
Δεν γίνεται να έχουν περάσει 30 χρόνια από την τελευταία χρονιά που ο ποδοσφαιρικός ΑΡΗΣ διεκδίκησε μέχρι τέλους τον τίτλο του πρωταθλητή (1994).
Δεν γίνεται το μπάσκετ, να είναι 20 χρόνια χωρίς τίτλο (2004) και να έχουν περάσει 33 χρόνια από το τελευταίο πρωτάθλημα (1991).
Δεν γίνεται να μην έχουμε όλα τα τμήματα των ομαδικών αθλημάτων, (βόλει, πόλο, χάντμπολ) στην Α1 και να πραγματοποιούν πορείες πρωταθλητισμού και να διεκδικούν τίτλους, σε άνδρες και γυναίκες.
Δεν γινεται το βόλει του ΑΡΗ που μεσουρανούσε και κάθε χρόνο ήταν στην πρώτη τριάδα, κοντράριζε Ολυμπιακό και Παναθηναικό, χτυπούσε στα ίσα το πρωτάθλημα και επί 20-25 χρόνια έβγαινε συνέχεια στην Ευρώπη, έχοντας μάλιστα αγωνιστεί σε τρία φάιναλ φορ.
Δεν γίνεται το βόλει του ΑΡΗ να είναι στα αζήτητα της Α2.
Δεν πάει άλλο.
Αυτό που ζούμε τα τελευταία 15-20 χρόνια είναι το απόλυτο τέλμα.
Δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή αλήθεια και η απόλυτη πραγματικότητα.
Ο Σύλλογος, όλα αυτά τα χρόνα το μόνο που έχει να παρουσιάσει, είναι κάποιες εκλάμψεις και αναλαμπές, κάποιες μεμονωμένες νίκες και εφήμερες επιτυχίες, χωρίς συνέχεια και σταθερότητα.
Ευτυχώς υπάρχει η όαση των μικρότερων τμημάτων και των ατομικών αθλημάτων, τα οποία έχουν διακρίσεις, παίρνουν τίτλους και μετάλια και δοξάζουν το όνομα του Συλλόγου.
Δεν μπορεί να υπάρχει Αρειανός που να είναι ικανοποιημένος με όλη αυτή την μετριότητα και την στασιμότητα.
Δεν μπορεί να υπάρχει Αρειανός που να χαίρεται και να αρκείται απλά και μόνο στην ευρωπαική έξοδο της ποδοσφαιρικής ομάδας κι ας αποκλείεται στο πρώτο ή στο δεύτερο ευρωπαικό αγώνα.
Δεν μπορεί να υπάρχει Αρειανός, που να μην τρελένεται βλέποντας το τρισένδοξο τμήμα μπάσκετ, να παλεύει να μπει στην τετράδα και να χτυπιέται με κάτι απίθανες ομάδες που όταν έρχονται στο Παλέ, οι παίκτες τους ζαλίζονται και στραβολαιμιάζουν στο θέαμα των 22 τίτλων, που κρέμονται από το ταβάνι.
Δεν μπορεί να υπάρχει Αρειανός που να μην πονάει με την κατάντια του βόλει αλλά και των άλλων ομαδικών αθλημάτων που βολοδέρνουμε στην Α2.
Όχι λοιπόν.
Αυτός δεν είναι ο ΑΡΗΣ.
Τουλάχιστον ο ΑΡΗΣ που ξέρουμε και με τον οποίο μεγαλώσαμε.
Ο δικός μας ο ΑΡΗΣ ήταν ΝΙΚΗΤΗΣ και ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ.
Ο δικός μας ο ΑΡΗΣ, δεν σάρωνε τα πρωταθλήματα, έδινε όμως την τιτάνια μάχη και τα διεκδικούσε μέχρι τέλους
Γιατί όπως τα λέγαμε προχθές το μεσημέρι με ένα παλιό, καλό και αδελφικό φιλαράκι, που ανταμώσαμε στην Αγορά, στη Βασιλέως Ηρακλείου, «κάποτε βλέπαμε αθλητικά τις Κυριακές και περιμέναμε ως το τέλος, προκειμένου να μάθουμε τι έκανε ο Σύλλογος μας και σε όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, στο βόλει, στο πόλο, στο χάντμπολ σε άνδρες και γυναίκες και τώρα, τίποτα… Ο ΑΡΗΣ εξαφανισμένος».
Αυτό λοιπόν πρέπει να τελειώσει.
Ο ΑΡΗΣ, όχι μόνο πρέπει να ξεκολλήσει από αυτό το τέλμα και την παρατεταμένη μετριότητα, αλλά θα πρέπει να επανέλθει δυναμικά, ούτως ώστε να βρει ξανά το δρόμο του και την ταυτότητα του σαν Σύλλογος.
Γιατί σε αυτόν τον μεγάλο, ιστορικό και λαοφιλή Σύλλογο, αρμόζουν μόνο οι φωτισμένοι λεωφόροι της δόξας και της λάμψης κι όχι τα σκοτεινά μονοπάτια και οι υπόγειες διαβάσεις.
Ο ΑΡΗΣ πρέπει να ξαναβρεί το χαμένο του δρόμο και να ανακτήσει την αίγλη του.
Αυτό όμως, δεν μπορεί να γίνει ούτε με ευχολόγια, ούτε με μαγικά ραβδάκια, ούτε με θεωρίες και αμπελοφιλοσοφίες…
Χρειάζονται κεφάλαια.
Χρειάζεται μια γερή χρηματοδότηση, η οποία μέσα από ένα σοβαρό και απόλυτα οργανωμένο πλάνο, θα αποδώσει μέσα στα επόμενα χρόνια και θα μπορέσει να ισορροπήσει τα σημερινά δεδομένα, επαναφέροντας τον ΑΡΗ ξανά στο επίπεδο που του αρμόζει και στο ρόλο που του αναλογεί.
Θα πρέπει στην επόμενη μέρα του Συλλόγου, να υπάρξει μια δυναμική επανεκκίνηση και μια ολική επαναφορά, τέτοια που θα ξαναβάλει τον ΑΡΗ στη θέση που του πρέπει.
Αυτή του Συλλόγου που θα πρωταγωνιστεί και θα διεκδικεί.
Αυτή τη στιγμή, οι φυσικοί ανταγωνιστές μας, ο Ολυμπιακός, Παναθηναικός, Α.Ε.Κ. και Π.Α.Ο.Κ. αναπτύσσονται, μεγαλώνουν, διεκδικούν τίτλους, παίρνουν τίτλους, πραγματοποιούν ευρωπαικές επιτυχίες και έχουν όλα τα τμήματα τους, σε όλα τα αθλήματα σε ένα πολύ καλό επίπεδο.
Με αυτούς χτυπιόμαστε.
Με αυτούς κοντραριζόμαστε.
Κι αφήστε τον κάθε ανόητο, εμπαθή, κομπλεξικό να λέει τα δικά του και να βγάζει τις εμμονές και τα συμπλέγματα του.
Αυτοί είναι οι ανταγωνιστές μας, βάση ιστορίας, βάση τίτλων, βάση προσφοράς, βάση κόσμου.
Τέλος.
Αυτοί λοιπόν, κάνουν βήματα μπροστά, αλλά εμείς, βρισκόμαστε σε μια ύφεση και σε μια στασιμότητα που δεν έχει προηγούμενο.
Γιατί γίνεται αυτό;
Γιατί και οι τέσσερις ανταγωνιστές μας, έχουν ισχυρούς χρηματοδότες, πολύ δυνατούς επιχειρηματίες, οι οποίοι βάζουν όσα χρήματα χρειαστεί, προκειμένου να έχουν καλά οργανωμένες και στελεχωμένες τις ομάδες-εταιρίες και το σημαντικότερο, λειτουργούν με σοβαρότητα, με σχέδιο, με συνέπεια και επαγγελματισμό.
Κι έχουν πολύ καλές ποδοσφαιρικές ομάδες, οι οποίες παράγουν πλούτο και δημιουργούν έσοδα.
Κι όταν πάει καλά η ναυαρχίδα ενός Συλλόγου, δηλαδή το ποδόσφαιρο, τότε όλα πηγαίνουν αρμονικά και παρασέρνονται και τα υπόλοιπα τμήματα, γιατί βγαίνει οφελημένος και ο Ερασιτέχνης.
Η επόμενη μέρα του συλλόγου λοιπόν, είναι ξεκάθαρη.
Απαιτεί και επιβάλλεται να έρθει στον Σύλλογο, ένας ισχυρός επιχειρηματίας που θα μπορέσει να ανατρέψει αυτή τη κατάσταση και θα δώσει εκ νέου ένα όραμα.
Ένας ισχυρός χρηματοδότης ο οποίος θα ενστερνιστεί και θα καταλάβει τα θέλω αυτό το Συλλόγου και το τι χρειάζεται προκειμένου να ξεκολλήσει από το τέλμα και να ξαναπάρει μπρος.
Θα νιώσει τον παλμό αυτού του χιλιοπληγωμένου κόσμου κι πάνω από όλα την λαχτάρα και την αγωνία του για ένα καλύτερο αύριο στον αγαπημένο του Σύλλογο.
Ούτε που μπορεί να διανοηθεί το πρωτόγνωρο συναίσθημα και την αγάπη ποθ θα εισπράξει από αυτόν τον λαό.
Αρκεί και μόνο να καταλάβει, ή έστω να του δώσουν να καταλάβει, ότι αυτός ο Σύλλογος, ναι μεν έχει πιάσει πάτο και βρίσκεται στη χειρότερη φάση της ιστορίας του, αλλά παράλληλα οι προοπτικές που έχει, είναι πολύ μεγάλες και πολυδιάστατες.
Προοπτικές σε επίπεδο ηθικό και αξιακό,
προοπτικές σε επίπεδο αναγνωρισιμότητας και αποδοχής,
αλλά και μέσα από προυποθέσεις,
προοπτικές και σε οικονομκό-επιχειρηματικό επίπεδο.
Πάνω από όλα όμως, αυτό που θα εισπράξει και θα λάβει από αυτον τον κόσμο, είναι το σημαντικότερο όλων.
Γιατί από δω και πέρα, με τη δική του συνδρομή και βοήθεια, ότι θα γίνεται στον Σύλλογο, όποια επιτυχία έρχεται, όποιος τίτλος προστίθεται στην τροπαιοθήκη, θα το πιστώνεται αυτός.
Θα αποθεώνεται και θα απολαμβάνει την παλλαική αγάπη και αποδοχή.
Αυτός είναι που ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να συνδέσει το όνομα του με την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ αυτού του Συλλόγου.
Αυτός θα ξεσηκώσει και θα ξυπνήσει αυτόν τον κοιμώμενο γίγαντα που λέγεται Αρειανός λαός.
Γιατί αυτός ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ για τα ελληνικά δεδομένα Σύλλογος, έχει πάρα πολύ κόσμο, κι αυτό είναι αδιαπραγματευτο και δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει.
Αυτός ο κόσμος όμως, δυστυχώς, παραμένει ανενεργός και απογοητευμένος…
Γιατί το ξέρουν όλοι πολύ καλά, οτι η δυναμική του Αρειανού λαού, δεν είναι ούτε οι 8 και 10 χιλιάδες που είχε με την Κηφισιά ή με τον Πανσερραικό, ούτε οι 15 χιλιάδες που είχε με τον Παναθηναικό.
Μην τρελαθούμε…
Το ξέρουν όλοι, πως αν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα και στιγμή που ο ΑΡΗΣ θα διεκδικήσει ξανά τον τίτλο του πρωταθλητή, τα εισιτήρια δεν θα προλαβαίνουν ούτε να τυπώνονται…
Αυτός ο κόσμος, όπως έχει αποδειχθεί περίτρανα και αναρίθμητες φορές, δεν χρειάζεται πολλά για να ξυπνήσει, να ενεργοποιηθεί και να γίνει ξανά το Χαριλάου ηφαίστειο και να φαντάζει μικρό για να χωρέσει τις εκατοντάδες χιλιάδες των διψασμένων οπαδών του ΑΡΗ.
Αυτό περιμένουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ.
Το τσαφ, που θα πυροδοτήσει την τρέλα μας, τον ενθουσιασμό μας και πάνω από όλα την αγιάτρευτη και αδιαπραγμάτευτη αγάπη μας για αυτό το Σύλλογο.
Μακάρι, να ζυγώνει αυτή η ευλογημένη μέρα που θα ζήσουμε αυτή τη στιγμή.
Μακάρι να έρθει σύντομα στο Σύλλογο μας, ένας λυτρωτής που θα μπορέσει να αρπάξει αυτόν τον Σύλλογο κι όχι απλά να τον ξεκολλήσει από τη στασιμότητα, αλλά να τον εκτοξεύσει.
Αυτή είναι η δική μου ΑΠΟΛΥΤΗ ευχή για το 2024.
Το 2024 να φέρει στον Σύλλογο μας αυτά τα χαρμόσυνα νέα, που θέλουμε, προσδοκούμε και ονειρευόμαστε.
Να φέρει την λύτρωση και την αναγέννηση του αγαπημένου μας Συλλόγου.
Καλή και ευλογημένη χρονιά να έχουμε.