Καταρχάς να διευκρινίσουμε το εξής γιατί μερικές φορές ξεχνάμε κι αυτά που γνωρίζουμε. Το χθεσινό ντέρμπι το κέρδισε ο ΑΡΗΣ δεν το έχασε ο αντίπαλος. Το πήρε ο ΑΡΗΣ γιατί παρουσίασε μια κοντρολαρισμένη ομάδα, με συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο, που ήξερε τι ακριβώς ζητούσε στο γήπεδο και τελικά το πήρε. Απόλυτα δίκαια και σχετικά εύκολα θα έλεγα. Θα μπορούσε ακόμη πιο εύκολα, αλλά δεν έχει πλέον καμία σημασία.
Ο Χερμάν Μπούργος πήγε με την… πεπατημένη. Ο ΑΡΗΣ την τελευταία τετραετία είναι δομημένος να παίζει με αυτόν τον τρόπο. Οι επιλογές των παικτών, η τακτική, η προετοιμασία κι αν θέλετε και η συνήθεια. Ο Αργεντινός το αντιλήφθηκε, το έκανε, παρέταξε την ομάδα με 4-2-3-1, που ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο παιχνίδι ταίριαζε «κουτί» για την ομάδα του. Και πήρε το ματς. Τεράστια ψυχολογική ανάταση, έπειτα από τις σερί ήττες στα Playoffs και σημαντική ενίσχυση του γοήτρου, αλλά και της ψυχολογίας του κόσμου. Ο ΑΡΗΣ απέδειξε για μία ακόμη φορά φέτος, πόσο πολύ έχει αδικήσει τον εαυτό του, την προσπάθειά του, την αξία του και την ποιότητά του. Αυτή η ομάδα θα έπρεπε ήδη να είναι στην Ευρώπη και να κοιτάει μέχρι και την δεύτερη θέση. Αλλά ό,τι έγινε, έγινε, πάμε παρακάτω.
Επί της ουσίας οι Κιτρινόμαυροι δεν έχουν πετύχει ακόμη τίποτα. Διότι όμορφα και ωραία όλα τα στατιστικά με τις σερί νίκες απέναντι στον ΠΑΟΚ, από το γεγονός ότι φέτος δεν χάθηκε κανένα ντέρμπι και δεν δέχθηκε η ομάδα ούτε μισό γκολ, όμως όλα αυτά δεν θα πρέπει να αποπροσανατολίσουν τον οργανισμό από τον στόχο του. Ο οποίος είναι η έξοδος στην Ευρώπη και που με το χθεσινό διπλό δεν έχει επιτευχθεί. Διότι ψυχρά και ρεαλιστικά, το ματς της Τούμπας μπορεί και να ήταν… ψιλοάδιαφορο, καθώς τα πάντα, ούτως ή άλλως, θα κριθούν το Σάββατο, στο «Κλεάνθης Βικελίδης» κόντρα στην ΑΕΚ. Απλά τα πράγματα…
Γι’ αυτό θεωρώ πως ίσως αυτή τη φορά η οποία ευθυμία, η χαρά, η ικανοποίηση και τα πανηγύρια πρέπει ήδη να έχουν τελειώσει από χθες το βράδυ. Όχι μόνο για την ομάδα, αλλά και τον κόσμο. Η «ευχή» του διπλού στην Τούμπα δεν θα πρέπει να εξελιχθεί σε «κατάρα» στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Ο ΑΡΗΣ αυτή τη στιγμή τα έχει όλα υπέρ του. Είναι καλύτερη ομάδα από την ΑΕΚ, έχει την ψυχολογία, την έδρα και τον κόσμο. Δεν πρέπει να κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα. Δεν πρέπει να κλωτσήσει την ευκαιρία. Ούτε θα πρέπει να σκέφτεται κανείς ότι «βολεύουν» δύο αποτέλεσμα. Αυτό ξεχάστε το, δεν υπάρχει. Νίκη και μόνο νίκη. Τέλος.
Σάββατο στις 20:00, στο «Κλεάνθης Βικελίδης» η νύχτα θα πρέπει να γίνει μέρα. Το γήπεδο να είναι καζάνι. Κατάμεστο. Ούτε καρφίτσα να μην πέφτει. Δικαιολογία δεν υπάρχει, αλλά χρειάζεται και υπομονή. Το ματς δεν θα είναι εύκολο. Ηρεμία, ψυχραιμία και… ξανά υπομονή. Όχι επιπλέον πίεση από αυτή που ήδη υπάρχει. Τα υπόλοιπα το Σάββατο…
ΥΓ: Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι ο Καμαρά δέχθηκε πολλές προκλήσεις από τους αντιπάλους του για να πάρει κάρτα. Ε, άντε και δεχόταν μία κίτρινη. Ο ΠΑΟΚ τι θα κέρδιζε από αυτό;
ΥΓ1: Προφανώς κανείς δεν ενοχλήθηκε από το σύνθημα χθες στην Τούμπα. Ούτε από το γεγονός ότι στο… σβήσιμο ακούστηκε κι ένα «λευτεριά στα αδέλφια μας».
ΥΓ2: Ο διαιτητής του Σαββάτου πρέπει να είναι elite, άντε βαριά-βαριά πρώτης κατηγορίας της UEFA. Κάθε άλλος ορισμός θα είναι πρόκληση και ύποπτος.