Τέλος καλό, όλα καλά.
Αποστολή, εξετελέσθη.
Με τη νίκη επί του Βόλου, η ομάδα σφράγισε το εισιτήριο της ευρωπαικής συμμετοχής.
Ο ΑΡΗΣ, πέτυχε τον τελευταίο στόχο που είχε απομείνει προκειμένου να σώσει την παρτίδα και να κλείσει τη χρονιά με θετικό πρόσημο.
Το πέτυχε.
Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι παραπάνω.
Η ομάδα, έκανε το αυτονόητο.
Βγήκε στην Ευρώπη.
Ούτε πανηγυρίζουμε, ούτε ανοίγουμε σαμπάνιες.
Σαφώς και είμαστε ικανοποιημένοι, σαφώς και είμαστε χαρούμενοι, αλλά μέχρι εκεί.
Γενικά, θα πρέπει να ισορροπούμε τα συναισθήματα μας και κυρίως το πως θα αποκωδικοποιούμε και θα διαχειριζόμαστε την επίτευξη ενός στόχου και μιας επιτυχίας.
Θέλει σοβαρότητα, θέλει ισορροπία και σίγουρα, πρέπει να είμαστε δίκαιοι στις κρίσεις μας.
Δεν θέλει υπερβολές και σαλιαρίσματα, αλλά σίγουρα, δεν χρειάζεται να περνάμε στο άλλο άκρο και να γινόμαστε παράλογοι, αχάριστοι, άδικοι και να ευτελίζουμε μια επιτυχία, η οποία σε προηγούμενα χρόνια μόνο αυτονόητη δεν ήταν.
Το διά ταύτα είναι ότι ο ΑΡΗΣ πέτυχε για πέμπτη συνεχόμενη φορά να κερδίσει την έξοδο του στην Ευρώπη και θα είναι παρόν στην κλήρωση της 21ης Ιουνίου.
Κι αυτό, όπως και να το κάνουμε, όπως και να το δούμε, είναι μια επιτυχία.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τελείωσαν όλα…
Τα είπαμε.
Για μια σοβαρή και μεγάλη ομάδα, η χρονιά ολοκληρώνεται με το τελευταίο σφύριγμα.
Ο ΑΡΗΣ, έχει να δώσει δύο ακόμη αγώνες κι αυτό που ΑΠΑΙΤΕΊ ο κόσμος και ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ η ιστορία του Συλλόγου, είναι να δούμε την ομάδα να δώσει τις μάχες και να αγωνιστεί έτσι όπως πρέπει, ψυχωμένα, με πάθος και θέληση για τη νίκη.
Αυτό θέλουμε να δούμε στους δυο αγώνες, με Α.Ε.Κ. και Παναθηναικό.
Με αυτή την εικόνα θέλουμε να κλείσει η φετινή χρονιά.
Μια χρονιά για την οποία έχουμε αναφερθεί κι έχουμε τονίσει από το ξεκίνημα της, ότι δημιουργήθηκαν πολλές προσδοκίες και όνειρα, αλλά δυστυχώς, δεν εξελίχθηκε όπως θέλαμε.
Αν θέλουμε να αναζητήσουμε τους λόγους, θα πρέπει πρώτα από όλα να δούμε αυτά που εμείς δεν κάναμε σωστά.
Να δούμε τα δικά μας λάθη, τις δικές μας παραλείψεις, τις δικές μας αστοχίες και αδυναμίες.
Πρέπει όμως να βάλουμε στο κάδρο κι αυτόν τον ανελέητο πόλεμο, αυτό το απίστευτο κυνηγητό που αντιμετώπισε η ομάδα σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς από τη σαπίλα, τη διαπλοκή και την μαφία του ποδοσφαιρικού παρακράτους, που έκλεψε νίκες και βαθμούς από τον ΑΡΗ και στέρησε τη δυνατότητα από την ομάδα να διεκδικήσει κάτι καλύτερο.
Ξέρετε γιατί έγινε και εξακολουθεί να γίνεται αυτό;
Γιατί ο ΑΡΗΣ προκαλούσε και προκαλεί φόβο.
Ναι, ακόμη κι αυτός ο ΑΡΗΣ, των πολλών προβλημάτων και των αυτογκόλ, τους προκαλεί φόβο, ότι μπορεί να τους χτυπήσει και να τους τελειώσει.
Αν δεν τους προκαλούσε φόβο, θα τον αντιμετώπιζαν στα ίσια.
Θα είχαμε ΚΑΘΑΡΗ και ΕΝΤΙΜΗ διαιτησία σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς κι όχι όλο αυτό που ζήσαμε.
Δεν θα επιστράτευαν όλους αυτούς τους εντεταλμένους εκτελεστές, οι οποίοι φέτος λήστεψαν τον ΑΡΗ και τον ανάγκασαν σε ΑΔΙΚΕΣ ήττες.
Πραγματικά αυτά που ζήσαμε φέτος, θυμίζουν επιθεώρηση του Σεφερλή στο Δεφινάριο.
Με Ιρακινούς απ΄τ αζήτητα, με επικηρυγμένους Αλβανούς βαρίστες, με Πολωνούς μεθύστακες, με περίεργους Αζέρους και ένα σωρό «περιστατικά» κάθε είδους…
Ακόμη και τώρα.
Τόσο πολύ φοβούνται, που για να είναι σίγουροι, φτάνουν στο σημείο να ορίσουν διαιτητή τον Φωτιά (!!!), στο VAR τον Διαμαντόπουλο (!!!), τέταρτο τον Τζήλο (!!!) και παρατηρητή Διαιτησίας τον Μάνταλο !!!!!
Το μόνο που δεν είδαμε ακόμη, είναι να ορίσουν διαιτητή τον Δ. Μελισανίδη και βαρίστα τον Γ. Παπαδόπουλο…
Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω.
Ξεφτιλίζονται συνεχώς.
Για αυτό το ξανατονίζω.
Εμείς, το μόνο που θέλουμε, είναι να δούμε από τον ΑΡΗ, να μπαίνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο και καταθέτει την ψυχή του για τη νίκη.
Αυτό θέλουμε να δούμε.
Ποδοσφαιριστές που θα είναι σκυλιά του πολέμου και θα τα δώσου ΟΛΑ για τη νίκη.
Τίποτα άλλο.
Κι άσε τους άλλους να τρέχουνε…