Σχεδόν κάθε χρονιά ο ΑΡΗΣ βρίσκει έναν τρόπο να είναι από νωρίς με την πλάτη στον τοίχο, στην Ευρώπη.
Το εκνευριστικό -πλέον- της όλης υπόθεσης είναι ότι σχεδόν κάθε χρόνο συμβαίνει το ίδιο. Έχασε στη Μόλντε, “έτρεχε” στον δεύτερο αγώνα. Το ίδιο και με την Αστάνα. Το ίδιο θα κάνει και φέτος.
Η Μακάμπι δεν κέρδισε επειδή ήταν τόσο ανώτερη του ΑΡΗ, με όλο το σεβασμό απέναντί της αλλά και σε έναν άνθρωπο που εκτιμώ ποδοσφαιρικά, τον Βλάνταν Ιβιτς. Απλά… βρήκε και τα έκανε, εκμεταλλευόμενη ένα βράδυ στο οποίο σχεδόν όλα πήγαν στραβά για την ομάδα του Χερμάν Μπούργος.
Η έλλειψη τρεξιμάτων ή αμυνών στο χώρο του κέντρου είναι η πρώτη διαπίστωση. Χθες όμως ήταν και η πίσω ζώνη που πρόδωσε τον ΑΡΗ, πλην του Πίρσμαν και του Κουέστα που πόσα ακόμα να έβγαζε…
Φαμπιάνο και Μπράμπετς ήταν στο χειρότερό τους βράδυ με τον ΑΡΗ. Ο Εμπακατά ήταν… αλλού και κάπως έτσι η προσπάθεια της Μακάμπι να πατήσει περιοχή δεν ήταν τόσο δύσκολη υπόθεση.
Η δυσλειτουργία γενικά στον άξονα πλήγωσε τον ΑΡΗ. Ο Ματέο δεν “βγήκε” ως επιλογή, τα χαφ δεν βοήθησαν όπως ούτε και τα στόπερ. Ετσι λοιπόν όλα πήγαν λάθος σε έναν χώρο του γηπέδου όπου ο ΑΡΗΣ γνώριζε ότι χρειάζεται προσοχή. Δεν απέδωσε όμως ούτε ανασταλτικά αλλά ούτε επιθετικά, παράγοντας μόλις μία φάση από τον άξονα. Και αυτή στο 90′ με τον Ντιόπ και τον Καμάτσο.
Οι Ισραηλινοί απέφυγαν το σετ παιχνίδι και την κυκλοφορία της μπάλας στα μεσοδιαστήματα, γνωρίζοντας ότι θα δυσκολευτούν απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Για αυτό και στο πρώτο μέρος πήγαν κυρίως με μπαλιές στην πλάτη της άμυνας του ΑΡΗ που ήταν τουλάχιστον ένα “κλικ” πίσω στους χρόνους αντίδρασής της.
Oταν λοιπόν η άμυνα σου δεν “μπαλανσάρει”, την προφυλάσσεις. Για αυτό και ήταν λάθος του ΑΡΗ να ανεβάσει τόσο ψηλά την άμυνά του. Ρίσκαρε παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Οχι μόνο έδωσε στη Μακάμπιι το πλεονέκτημα να βγει στο χώρο, αλλά πήγε και σε επιθετικές συνθήκες στις οποίες δεν παράγει επιθετικά. Δηλαδή απέναντι σε οργανωμένη άμυνα.
Σε αυτή τη χρονική φάση, ο ΑΡΗΣ αποδίδει επιθετικά μόνο όταν κλέβει χαμηλά ή ψηλά και βρίσκει την αντίπαλη άμυνα σε ανισορροπία. Πιο απλά, επιτίθεται μέσα από την άμυνά του. Και φάνηκε σχεδόν σε όλες τις φάσεις που έκανε με τη Γκόμελ αλλά και στο “Μπλούμφιλντ”.
Πολύ στατικότητα χωρίς τη μπάλα από τους παίκτες. Ο Γκρέι έδειξε ότι δεν είναι έτοιμος αλλά ούτε τροφοδοτήθηκε και πολύ. Γενικά… σχεδόν όλα στραβά, για έναν ΑΡΗ που είδε τις αδυναμίες του με τη Γκόμελ, τις σημείωσε αλλά δεν τις διόρθωσε. Κάποιες, θα μπορούσε. Οχι όμως και την ετοιμότητα των… νέων, η οποία φάνηκε κόντρα στους Λευκορώσους και όσο να’ ναι επηρεάζει την ομάδα στο κάτι παραπάνω που δεν είχε χθες. Είναι καλοί, έχουν ποιότητα αλλά ακόμα δεν μπορούν να βοηθήσουν όσο μπορούν.
Γυρίζει; Φυσικά, γνωρίζοντας τις δυνατότητες του ΑΡΗ αλλά και βλέποντας ότι η Μακάμπι δεν είναι υπερδύναμη. Μιλάμε για αγωνιστική υπέρβαση βέβαια, αλλά ολόκληρος ο οργανισμός του ΑΡΗ καλείται να το πιστέψει, είτε γίνει είτε όχι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την ομάδα και όσους την περιβάλλουν.
Το θέμα είναι ότι η ομάδα καλείται να κάνει το τέλειο παιχνίδι. Να απειλεί μπροστά και παράλληλα να μην πληρώσει τα αναγκαία ρίσκα που πρέπει να πάρει. Διότι θα πρέπει να αφήσει χώρους πίσω. Θα πρέπει να “πνίξει” τη Μακάμπι ψηλά. Αν όχι από το ξεκίνημα, σίγουρα μετά το 45′.
Το ματς της επόμενης Πέμπτης είναι ένας πρόωρος… τελικός. Στον τελευταίο, κόντρα στην ΑΕΚ, η ομάδα έκανε το θαύμα της, σε ένα γήπεδο που… κόχλαζε. Θα το κάνει ξανά ή θα μιλάμε για μία ακόμη μία αποτυχημένη χρονιά στην Ευρώπη;
Υπομονή μέχρι το βράδυ της επόμενης Πέμπτης. Υπομονή και πίστη. Μόνο αυτό…
Υ.Γ. Για όσους μπήκαν στο προφίλ του Καμάτσο, στο Instagram, και τον… δίκασαν, θα πρέπει να ψαχτούν πολύ με το μυαλό και την οπαδική τους νοοτροπία.