Ο Λούκας Ρουπ σε συνέντευξη που παραχώρησε στη γερμανική «sportbild.de» μίλησε για την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι φίλαθλοι του ΑΡΗ αλλά και τον… κίνδυνο να δεχθείς ένα αντικείμενο ως ποδοσφαιριστής.
Αρχικά ο Γερμανός τόνισε: «Η ατμόσφαιρα είναι έντονη και το ελληνικό Πρωτάθλημα σίγουρα είναι από τα κορυφαία της Ευρώπης. Στην αρχή δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που ζούσα. Όταν ήμουν καινούργιος στον Άρη ήθελα να δω αν θα υπάρχει sold out στα παιχνίδια. Η απάντηση ήταν ότι αυτό δεν συμβαίνει συχνά στους αγώνες. Μου έκανε εντύπωση ότι, παρότι οι φίλαθλοι αγόραζαν εισιτήριο και ουσιαστικά τη θέση τους για να κάτσουν και να παρακολουθήσουν το παιχνίδι, προτιμούσαν να σταθούν όρθιοι και να δουν το παιχνίδι από τις σκάλες. Τα πυροτεχνήματα από την κερκίδα των οπαδών ήταν φανταστικά», και συμπλήρωσε: «Στα ελληνικά γήπεδα μπορεί να πεταχτεί ένα μπουκάλι από την κερκίδα στον αγωνιστικό χώρο οπότε ως ποδοσφαιριστής πρέπει να έχεις το νου σου. Στα πρώτα πέντε λεπτά μπορεί να πεταχτεί στον αγωνιστικό χώρο ένας πυρσός ενώ είναι εκκωφαντικός ο θόρυβος που προκαλείται από τις φωνές των οπαδών», είπε και σημείωσε ότι δεν επιτρέπονται οι μετακινήσεις οπαδών. «Επειδή υπάρχει φόβος επεισοδίων και η Αστυνομία έχει δυσκολία στη διαχείριση της κατάστασης περιμετρικά των γηπέδων, απαγορεύονται οι μετακινήσεις των οπαδών. Αυτό είναι ντροπή για τους ειρηνικούς οπαδούς. Για μένα, δεν είναι καθόλου πρόβλημα αν με αποδοκιμάζει όλο το γήπεδο. Ίσα-ίσα μου δίνει κίνητρο».
Επίσης μίλησε για την Αγγλία όπου αγωνίστηκε αλλά και για την σχέση του με τον Νέιγκελσμαν. «Ήμουν από τους αγαπημένους παίκτες του Τζούλιαν. Η σχέση μας είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα αλλά σίγουρα με βοήθησε στην εξέλιξή μου. Για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα λίγη περισσότερη υποστήριξη όταν ήρθε ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός μου το 2018. Εκεί ένιωσα σαν ξεχασμένος. Δεν θα μπορούσα να περιμένω από τον προπονητή να μου τηλεφωνεί κάθε μέρα στο διάστημα της απουσίας μου λόγω τραυματισμού αλλά θα ήθελε περισσότερη εκτίμηση. Δεν αναπτύχθηκε αυτό το συναίσθημα μέσα μου παρότι ο Τζούλιαν ήταν ο λόγος που πήγα στη Χόφενχαϊμ».